به گزارش لنگرخبر، سیر کلی زندگی با برکت امام حسین علیه السلام به این ترتیب است که ایشان در سال چهارم هجری به دنیا آمدند. هفت سال از عمر شریف شان را با پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله گذراندند، یعنی تا سال 11 هجری. بعد از رحلت نبی مکرم اسلام، سی سال در دوران حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام زندگی کردند، یعنی تا سال 40 هجری و با شهادت آن حضرت 10 سال همراه امام حسن مجتبی علیه السلام بودند، یعنی تا سال 50 هجری. بنابراین امام حسین علیه السلام در سال 50 هجری به امامت رسیدند و تا زمان شهادت شان و واقعه عاشورای سال 61 هجری، 11 سال امامت کردند.

خبرگزاری تسنیم با بررسی سیر زندگی امام حسین علیه السلام، این نکته را تبیین کرده است که علاوه بر 46 سال زندگی آن حضرت پیش از امامت، ایشان 11 سال پیش از واقعه عاشورا امام بوده اند و به خوبی امامت کرده اند. ولی عظمت واقعه عاشورا تمام این 11 سال را تحت تأثیر قرار داده و باعث شده تا ما توجه کمتری به سال های قبل از شهادت کنیم و کمتر از این سال ها بدانیم.

سال 50 تا 59 هجری؛ صلح در برابر امپراتوری معاویه

معاویه وقتی با توطئه حکمیت خلیفه مسلمانان شد، با کمک افراد ستمگری مثل عمرو بن عاص و زیاد بن ابیه رسماً سلطنت خود را به راه انداخت و با زیرکی تمام جلوی اعتراض مردم را گرفت. از طرف دیگر برای اینکه حکومت خود را مشروع و مقبول نشان دهد، در پشت پرده، دستور جعل حدیث و تفسیر قرآن به نفع خودش را می داد.

وضعیت طوری شده بود که مسلمانان با اینکه می دانستند اسلام اجازه نمی دهد مطیع حاکم ظالم باشند، اما با معاویه سازش کردند. برای امام حسن علیه السلام هم راهی نماند جز صلح با معاویه.

بعد از امام حسن علیه السلام، اگر امام حسین علیه السلام قیام مسلحانه می کرد، معاویه اسم شورش بر آن می گذاشت؛ شورشی که برخلاف پیمان صلح امام حسن علیه السلام بود. به همین دلیل حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام صلح را تمدید و آن را قبول کردند. مردم هم که در اثر بی بصیرتی حوصله جنگ و قیام نداشتند، عملکرد معاویه ملعون را تائید می کردند. اگرچه امام حسین علیه السلام نتوانست با معاویه بجنگد اما بااین حال در برابر بدعت ها و ظلم و ستم او سکوت نمی کرد و تا آنجا که ممکن بود مخالفت خود را از هر طریقی نشان می داد.

مخالفت های علنی امام حسین علیه السلام با معاویه

شروع امامت امام حسین علیه السلام هم زمان بود با اوج قدرت گرفتن معاویه؛ اما باوجود تعهد به صلح، معاویه را راحت نمی گذاشت. یک سال کاروانی با بیت المال از مدینه به دمشق می رفت. امام حسین علیه السلام اموال آن را به حکم اسلام ضبط و میان نیازمندان تقسیم فرمود. سپس در نامه ای به معاویه نوشت: «کاروانی از یمن، از اینجا می گذشت که حامل اموال، پارچه ها و عطریاتی برای تو بود تا آن ها را به خزانه دمشق بفرستی و به خویشاوندانت که تابه حال شکم ها و جیب های خود را از بیت المال مسلمانان پرکرده اند، ببخشی. من به اموال برای رسیدگی به نیازمندان نیاز داشتم و آن ها را ضبط کردم. والسلام.» معاویه از این کار امام به شدت عصبانی شد و نامه ای تند به امام نوشت. این کار امام حسین علیه السلام مخالفت آشکاری با معاویه بود و جز آن حضرت هیچ کس در آن روزها جرئت این کار را نداشت.

سال 59 هجری؛ مبارزه فرهنگی با معاویه

یک سال قبل از مرگ معاویه، دستگاه حکومت او شیعیان را تحت فشار شدیدی قرار داده بود. امام حسین علیه السلام همین سال به حج رفتند. عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر هم همراه امام بودند. امام از صحابه و تابعین و بنی هاشم خواست که در چادر ایشان در منی جمع شوند. روایت شده است که هفت صد نفر از تابعین و دویست نفر از صحابه خدمت امام حسین علیه السلام رفتند. آن حضرت شروع به سخنرانی کرده و فرمود: «دیدید که این مرد زورگو و ستمگر با ما و شیعیان ما چه کرد؟ من در اینجا مطالبی را با شما در میان می گذارم. اگر درست بود، تصدیق کرده و از دروغ بود، تکذیب کنید. سخنان مرا بشنوید و گفتار مرا بنویسید؛ وقتی که به شهرها و قبایل خود برگشتید با افراد مورد اعتماد و اطمینان در میان بگذارید و آن ها را به رهبری ما دعوت کنید. زیرا می ترسم این موضوع (رهبری امت توسط اهل بیت علیهم السلام) به دست فراموشی سپرده شود و حق نابود و مغلوب گردد.»

بعد در شرایطی که ذکر فضیلت های حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام ممنوع بود، امام حسین علیه السلام از رشادت ها، تقوا و خداترسی پدر گفت و فرمود: «شما را به خدا سوگند! آیا می دانید که علی بن ابیطالب برادر پیغمبر صلی الله علیه و آله بود و در زمانی که نبی مکرم اسلام مسلمانان را با هم برادر کرد، میان خود و پدر پیمان برادری بست و فرمود که در دنیا و آخرت تو برادر منی و من برادر تو هستم.» مردم پاسخ دادند: بار خدایا که چنین است. امام حسین علیه السلام دوباره فرمود: «آیا می دانید که رسول خدا صلی الله علیه و آله در آخرین خطبه خود فرمود که من دو چیز گران بها در میان شما به امانت می گذارم، یکی کتاب خدا و دیگری اهل بیتم. به آن ها متمسک شوید تا گمراه نشوید؟» مردم سخنان امام را تصدیق کردند.

سپس امام حسین علیه السلام شروع کرد به شمردن بدعت ها و جنایت های معاویه. هدف آن حضرت این بود که زمینه را برای قیام آماده کند.

یزیدی که معاویه معرفی کرد!

معاویه سال های آخر عمرش یزید را ولیعهد کرد و از مردم برای او بیعت گرفت، یعنی دقیقاً برخلاف مفاد پیمان صلحی که با ائمه اطهار علیهم السلام بسته بود. او خیلی تلاش کرد که از امام حسین علیه السلام هم بیعت بگیرد، اما امام چنین بیعتی را به هیچ وجه نپذیرفت.

آن حضرت در نامه ای به معاویه نوشت: «چیزهایی که درباره کمالات یزید و لیاقت او برای اداره امور اسلام گفتی، فهمیدم. تو یزید را طوری وصف کردی که انگار می خواهی فردی را معرفی کنی که زندگی اش بر مردم پوشیده است و یا از غایبی خبر می دهی که مردم او را ندیده اند و یا در این مورد فقط تو اطلاع داری! نه! یزید خود را نشان داده و باطن خود را آشکار کرده است. یزید را همان طور که هست معرفی کن! یزید جوان سگ باز هوس باز کبوتربازی است که عمرش با ساز و آواز و خوش گذرانی می گذرد... گناهانی که تابه حال درباره این امت بر دوش خود بار کرده ای بس است. کاری نکن که وقت ملاقات پروردگار بار گناهانت از این سنگین تر باشد...»

سال 60 هجری

شروع خلافت یک فاسق بر مسلمانان

وقتی معاویه در سال 60 هجری مرد، یزید به خلافت رسید. او قبل از اینکه به حکومت برسد، خوش گذران و عیاش بود. به خلافت هم که رسید، نتوانست حداقل مثل پدرش ظاهراً احکام اسلام را رعایت کند. یزید به صورت علنی شراب می خورد و گناه می کرد. دربارش مرکز انواع فسق و فجور بود. ر دوران کوتاه حکومتش، حتی مکه و مدینه هم آلوده به فساد و گناه شده بود.

جرقه های یک قیام

سال 60 هجری بود. امام حسین علیه السلام که با یزید بیعت نکرده بود و در مدینه جانش در خطر بود، به سمت مکه به راه افتاد. در این مدت نامه های زیادی از مردم کوفه به دست امام علیه السلام می رسید؛ نامه های مردمی که از ستم بنی امیه خسته شده بودند و ظاهراً می خواستند امام را یاری کنند.

ذی الحجه که رسید، امام حسین علیه السلام برای حج محرم شد. اما عاملان یزید آمده بودند تا به زور از امام بیعت بگیرند. تعداد نامه های کوفیان هم از حد گذشته بود. پس امام علیه السلام احرام حج خود را به عمره تبدیل کرد و بعد از مراسم عمره از احرام بیرون آمد. قصد آن حضرت حرکت به سمت عراق بود.

امام حسین علیه السلام قبل از حرکت، کنار خانه خدا در بیت الله الحرام ایستاد و فرمود: «مرگ برای آدمیان مثل گردنبند زنان و دختران است و من مثل شیفتگی یعقوب برای یوسف، چقدر تشنه دیدار گذشتگانم هستم. قتلگاهی برایم انتخاب شده است، مثل اینکه گرگ های بیابان میان نواویس و کربلا بندهایم را از هم می برند. از آنچه تقدیر شده گریزی نیست. رضای ما خاندان اهل بیت، همان رضای خداست. پس صبر می کنیم، مزد صابران با خداست. تار و پود رسول خدا صلی الله علیه و آله از او دور نمی شود. هر کسی که در راه ما جان می دهد و تصمیم ملاقات خدا را دارد، با من همراه شود که من صبحگاهان حرکت می کنم.»

پس امام حسین علیه السلام با هشتند و چند نفر از شیعیان و خانواده از مکه بیرون رفت و به سمت عراق حرکت کرد. کربلا در راه بود...

منابع:

1- شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 18

2- احتجاج، طبرسی

3- الامامة و السیاسیة، ابن قتیبه دینوری

یادداشت از: مریم مرتضوی

پایان پیام/

همرسانی کنید:
برچسب‎ها : باران رفیعی

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان