در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس


بازار خودفروشان زان سوی دیگر است


این روزها صدای دعوت تو در جای جای زمین خدا به گوش خلق می رسد و یک به یک از هر نقطه ای که ندای دعوت حسین شنیده شود، جملگی عاشقانش، بی درنگ بار سفر می بندند، بی درنگ از شوق دیدن حسین به خروش می افتند و روانه دیار عشق می شوند.


هر سمت را که می نگری یاران راستین اباعبدالله دعوت شده اند به بزرگ ترین و باشکوه ترین میهمانی مولا، همایشی که نظیرش نه تاریخ، نه زمین، نه زمان و نه بشر به خود دیده، میهمانی ای که چشم تمام عالم را از حیرت این جنبش پرشور خیره و دهان عالم را از حیرت این عظمت باز نگه داشته است.


میزبان این میهمانی عظیم برترین خلق عالم و مهمانانش برگزیدگان عابدان خدایند، آن ها که اگر هزاران هزار سال پیش زیسته بودند، در زمره دوست داران و برگزیدگان اصحاب فرزندان رسول خدا (ص) می شدند، پس این انتخاب، بی حساب وکتاب نیست، انتخابی دقیق بر مبنای میزان اعمال کسانی است که بی ادعا خدایشان را عبادت و برگزیدگانش را دوست می دارند.


زائر حسین (ع) شدن، به رنگ و شمایل افراد وابسته نیست و انتخاب حسین (ع) نیز انتخابی بی پایه و اساس نیست، شاید سیاه باشی یا زرد یا سرخ  اما عبد عاشقی باشی که در مصیبت عظمای حسین (ع) کمر خم کرده است.


شاید سفید باشی ولی همراه با کاروان دشمنان حسین (ع) اشک به چشم عاشقانش آورده باشی، شاید دلی شکسته و قلبی را رنجور کرده باشی، مگر حسین (ع)؛ ظالم به این میهمانی مهربانان راه می دهد؟


زائر مهربان ترین خلق خدا شدن؛ به سادگی ممکن نیست، حسین (ع) انتخابی عمل نمی کند، بلکه برای این انتخاب باید از هفت و کوه و دریای اخلاص بگذری، باید کمر همت بر عبادت، بر کسب معرفت و عشق به خاندان رسول خدا (ص) ببندی، باید عاشق باشی تا معشوق صدایت بزند، باید ناز معشوق بخری تا کرشمه ای بر قلب بی قرارت بیاید و دلت را از شوق آب کند.


حسین (ع) جان، چگونه یک تنه دنیایی را عاشق کرده ای که بی تاب یک نیم نگاهت هستند، چگونه معشوقه عالم شده ای که در جاده های عاشقی در چهلمین روز از حماسه تاریخی ات گردوغباری از صف آرایی سربازان پیشاهنگت به پا شده.


حسینی شدن، شرط دارد و شرط آن خدمت بی منت است، شرط آن دلدادگی است، شرط آن بی قیدوشرط عاشقی کردن است، برای محبوب که نباید شرط گذاشت، باید از جان ودل دوستش داشت، باید زمین و زمان را برای این وصال شیرین به هم دوخت تا معشوق بالاخره تو را به میهمانی اش راه دهد.


در بین عاشقان حسین (ع) و مشتاقان وصالش اما هستند کسانی که این میهمانی و این دعوت آسمانی را نه نهی بلکه کم می شمارند، آن ها می گویند نباید هرساله در این گردهمایی تاریخی که تمامی ادیان الهی برای شرکت در آن از شوق دست وپا نمی شناسند شرکت کرد و بهانه هایشان، بگذار بگوییم «بنی اسرائیلی» است.


مگر نه اینکه به گفته اهل بیت (ع) صله رحم واجب الهی است؟ خداوند کریم در آیه 21 سوره رعد می فرمایند: «والذین یصلون ما امرالله به ان یوصل...» و در تفسیر این آیه امام صادق (ع) می فرمایند: «یکی از مصادیق پیوند، صله رحم است و غایت تأویل آیه پیوند بنده با ما (اهل بیت) است.»


پس با این تفسیر برترین و بالاترین نوع صله رحم، استمرار رحم با اهل بیت (ع) است که برترین و نزدیک ترین خویشان انسان به حساب می آیند و قطع نکردن صله رحم با این خانواده آسمانی از طریق زیارت قبور مطهرشان امکان پذیر است.


مگر نه اینکه اگر اندوهی به سراغمان آمد و دلی از ما بندگان بی تاب شد به ریسمان توسل این خاندان چنگ می زنیم برای وساطت نزد خدا؟ مگر نه اینکه وقتی از همه جا و همه کس رانده می شویم یادمان می آید که خدا رابطی بین آسمان و زمین برایمان به یادگار گذاشته تا فقط صدایشان کنیم و به بهانه آنان بهایمان دهد؟


پس چگونه است که تا فرصتی برای عرض ارادت به این همه محبت و میانجی گری می یابیم و برای ادای فریضه واجب الهی برمی خیزیم به یاد دیگر واجبات و مستحبات اعم از انفاق و گرفتن دست یکدیگر می افتیم و درب خانه حسین (ع) را زدن و ادای احترام کردن به این امام همام را بااهمیت نمی شماریم؟ یا مگر زیارت حسین (ع) جز این هاست؟


آن ها که می گویند به جای پای پیاده قدم در مسیر عشق نهادن و گوشه گوشه دنیا را برای رسیدن به زیباترین شش گوشه جهان رها کردن کاری عبث است باید، چشم هایشان را بشورند و جور دیگر ببینند، حقیقت دست یافتنی است اگر بخواهند!


در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «من ارادالله بدء بکم» اگر می خواهیم به خدا برسیم، باید از این نقطه آغاز کنیم و این نقطه اهل بیت هستند، اصل و والدین قدسی و آسمانی انسان که به واسطه آن ها به خداوند می رسد، اهل بیت (ع) هستند پس بدون پیوند با آن ها اتصال به خداوند محال است.


پس اگر باور داریم که این خاندان طاهر جز نیک برایمان نمی خواهند و اگر باور داریم که قطع رحم بنا بر آیات حق تعالی و معصومین (ع) عذاب الهی در پی دارد به سخنانشان نیز ایمان داریم وقتی امام ششم شیعیان می فرمایند: «هر کس به زیارت حسین (ع) نیاید تا از دنیا برود، دین و ایمانش ناقص خواهد بود و اگر وارد بهشت شود مقامش از همه مؤمنین پایین تر است.»


ترک زیارت سرور شهیدان به مثابه بی اعتنایی به کسی است که تمام هستی و مال و جان و خانواده خود را برای نجات بشریت از تاریکی جهل و جهالت بی مزد و منت فدا کرد، ترک زیارت این بنده خالص خدا و امام معصوم بی اعتنایی به حقیقت انسانی خودمان است، بی اعتنایی به صله رحم با خانواده حقیقی و آسمانی مان.


نباید با سخنان گزاف و بیهوده و بهانه های واهی، این مسیر را رها کرد چراکه بی توجهی به آن سبک شمردن اهدافی است که حسین (ع) و فرزندانش برای آن سر دادند؛ آرمان هایی که قیام حسینی را جهانی و دنیا را با یک بیداری اسلامی مواجه کرد، پس نباید این موهبت عظیم اربعین حسینی را که در آن تمام آزادگان جهان پیام آور آزادمردی حسین و حسینیان هستند کوچک شمرد بلکه اگر می خواهیم آزاده حقیقی باشیم باید این پیام را به دنیا برسانیم و برای هرچه باشکوه تر برگزار شدن این حماسه تاریخی در حد توان خویش تلاش کنیم.


عده ای دوستدار حسین (ع) اند اما از فرط کاهلی و به بهانه کار و اشتغال از صله رحم با پدر آسمانی خود دوری می کنند و از زیارت این اختر تابناک آسمان ولایت و امامت خودداری، اما آن گونه که امام صادق (ع) در پاسخ به این وسوسه شیطانی می فرمایند: «ایام زیارت حسین (ع) جزو عمر زائر شمرده نشده و از اجلشان محسوب نمی گردد.» درمی یابیم که اگر از دیدار حسین (ع) خود را محروم کنیم هم عمرمان بی برکت شده و هم از آن کاسته می شود، پس تأخیر در این دیدار به هیچ بهانه ای جایز نیست.


افرادی که به این بهانه ها از زیارت امام حسین (ع) خودداری می کنند، در پیاده روی اربعین نیز شبهه ها وارد کرده و آن را لازم نمی دانند، برخی تا جایی پیش می روند که این پرواز به سوی خاک مقدس کربلا را به سخره می گیرند، اما اشتیاق چندمیلیونی زائران حسین (ع) (با چنین توهمات بی پایه و اساس برخی چهره های شاخص که هزینه کردهای این حماسه میلیونی را بیهوده می دانند و در چنین مواقعی به یاد هزینه کردهای دیگر افتاده و خرج های میلیونی و بیهوده در سفرهای خارجی و زندگی تجملاتی خود را صرفاً روشی از زندگی دانسته و هدر کرد نمی شمارند) فروکش نمی کند بلکه مصمم تر از گذشته برای وصال به دیار معشوق بار سفر می بندند.


امام صادق (ع) در روایتی می فرمایند: کسی که از منزل به قصد زیارت حسین ابن علی (ع) بیرون رود و اگر پیاده باشد، خداوند منان به هر قدمی که برمی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو می فرماید تا زمانی که به اطراف قبر مطهر رسیده و پس از رسیدن به آن مکان شریف خداوند او را از مصلحین برگزیده قرار می دهد تا وقتی که مراسم و اعمال زیارت را به جای آورد که در این هنگام خداوند او را از رستگاران می نویسد و آنگاه که قصد بازگشت کند فرشته ای نزد او آمده و می گوید: «رسول خدا به تو سلام می رساند و می فرماید کارهایت را از نو شروع کن که گناهان گذشته ات آمرزیده شد.»


پس چه کسی می تواند در مقابل عظمت این حماسه حسینی بایستد و آن را نهی کند، چگونه می توان در دنیا بدون حسین (ع) و حب او، بدون حسین (ع) و لیاقت دیدار او به چنین مقامی رسید و در زمره رستگاران قرار گرفت.


بنابراین هرگونه تلاش و تقلا برای بارها وصال به شش گوشه اباعبدالله کم است و باید برای این دیدار آسمانی آن قدر از جان و مال هزینه کرد تا خداوند در مقابل تمامی آنچه لایق و سزاوار زائر این امام معصوم است بی منت بر او فروریزد و او را در نزد خود گرامی بدارد.


زائر اربعین با شرکت در این حماسه جهانی عضوی مؤثر در لشکر خدا در مقابل لشکر شیطان است، او می تواند به عنوان یک سرباز حزب الله از لشکریان منجی موعود باشد و دیگر اعضای این لشکر را نیز ساماندهی کند، بدیهی است که چنین فردی گناهانش آمرزیده می شود چراکه تحت لوای اهل بیت (ع) قرار دارد.


در این همایش تاریخی و پیاده روی دسته جمعی محبین امام حسین (ع) گرچه شعار لبیک یا حسین (ع) سر می دهیم اما معرفت زائر کربلا باید در این حد باشد که بداند معنا و باطن این شعار «لبیک یا مهدی» است بدون لبیک یا مهدی لبیک یا حسین محقق نمی شود و تنها یک شعار و تعارف بدون پشتوانه است، برای اینکه زائرین و محبین اهل بیت (ع) برای خون خواهی حسین (ع) برخیزند راهی جز رسیدن به چادر منجی ندارند و به جایی برسند که خود را به اعوان وانصار منجی بشریت برسانند.


امروز اربعین بزرگ ترین مرکز سازمان دهی لشکریان امام زمان (عج) بر اساس وفاداری و همدلی نسبت به این امام بزرگوار است، باید این ظرفیت بی نظیر را به خوبی شناخت و برای استفاده موردنظر امام زمان (عج) آن را آماده کرد.


انتهای پیام/

همرسانی کنید:
برچسب‎ها : حماسه اربعین

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان