به گزارش لنگرخبر،12 خرداد سالروز رحلت حجت الاسلام والمسلمین سید علی اکبر ابوترابی است که به عنوان سیدالاسرا معروف است و دلیل نام گذاری این اسم نیز به دلیل اسارت وی در دوران دفاع مقدس در اردوگاه تکریت است.



متن زیر که در اختیار تحریریه لنگرحبر قرار گرفته حال و هوای پیاده روی حرم تا حرم همراه با سیدآزدگان ایران حاج آقا ابوترابی است که از نگاه آزاده گیلانی اسماعیل یکتایی در دو قسمت روایت شده است.



قسمت اول:



پیاده روی هفده روز طول می کشید. حاجی همان ابتدا به آزاده ها می گفتند که:«راه طولانی است و اگر کسی توان حرکت را ندارد، نیاید» و این گونه رفع تکلیف از آن هایی که نمی توانستند بیایند می کرد.



گروه جهاد و مقاومت مشرق: باید عرض کنم بنده  تعریف و تمجیدهای فراوانی را از حاج آقا ابوترابی شنیده بودم؛ اما بعد از اسارت و در جریان برگزاری مراسمات در گیلان و شهرستان لنگرود مستقیماً با حاج آقا ملاقات کردم و مکرراً با ایشان در ارتباط بودم. نوع رفتار ایشان در ساده ترین مسائل، برایم درسی می شد که هر  بار و بعد از هر ملاقات، بیشتر به ایشان وابسته می شدم و هنوز هم برایم جالب توجه و عجیب است.



بیشتر از همه و آنچه در رفتار سید آزادگان، برای من عجیب بود و به خصوص می تواند برای مسئولین الگو و سرمشق باشد؛ حس مسئولیت پذیری و ساده زیستی ایشان بود. حاج آقا حتی درزمانی که در مجلس وظیفه نمایندگی مردم را بر عهده داشتند و با همه مشغله های کاری، خود را موظف می دانستند که در همایش های مربوط به آزادگان شرکت کنند. یادم هست که در روز برگزاری یادواره شهدای لنگرود (مهرماه سال ۱۳۷۶)، در ساعت ۶ بعدازظهر،  به میدان ورودی شهرستان لنگرود رفتم تا از ایشان استقبال کنم. منتظر بودم تا حاج آقا به همراه هیئتی بلندپایه وارد شهر شوند که متوجه شدم کسی مرا صدا می زند. حاج آقا بود. از ایشان پرسیدم:" آیا کسی همراه شما نیامده؟" ایشان گفتند:"خیر. من ساعت یک از تهران راه افتادم. برای راننده ام مشکلی پیش آمد و نتوانست بیاید. چون به شما قول داده بودم که ساعت ۶ در لنگرود باشم، تنها به راه افتادم و الآن هم اینجا هستم." این نگاه ساده زیستی ایشان بسیار قابل توجه است.



ایشان نه تنها در بین آزادگان شناخته شده بودند، بلکه در بین مردم هم جایگاه داشتند و هر بار که ایشان در جریان مراسمات پیاده روی آزادگان، از شهری به شهر دیگر می رفتند، خیل انبوه جمعیت به استقبال ایشان می آمدند. مردم نگاه ویژه ای به شخصیت حاج آقا داشتند و چون رفتار ایشان تأسی گرفته از  اخلاق دینی حضرت رسول اکرم صلی الله بود، او را یک مدیر و مسئولی مردمی می دیدند.



من در سال ۱۳۷۵ و دریکی از پیاده روی های حرم تا حرم، افتخار داشتم همراه حاج آقا ابوترابی باشم. از دیدگاه سید آزادگان؛ پیاده روی حرم تا حرم از دو حرکت تاریخی نشات می گرفت. یکی به تأسی از حرکت جناب اویس قرنی برای دیدار پیامبر صلی الله علیه  بود؛ زمانی که اویس نتوانست به دیدار پیامبر صلی الله علیه نائل بیاید و  به شهرش بازگشت و پیامبر هم پس از مراجعت به مدینه فرمودند:« من بوی اویس را می شنوم.» و دیگری حرکت حضرت امام رضا علیه السلام از مدینه به سوی توس بود؛ که بنا به نقل تاریخی؛ حدود ۴۰۰۰ نفر در نیشابور، در انتظار رسیدن امام بودند و آن حدیث معروف «لااله الاالله حصنی فمَن دخل حصنی أمن من عذاب » که به یادگار گذاشتند و حاج آقا ابوترابی بنای حرکت خود را بر این دو حرکت نهاده بودند.



پیاده روی از حرم حضرت امام شروع و در حرم حضرت معصومه علیه السلام پایان می یافت. خودشان کاروان ها را حرکت می دادند و قبل از حرکت، کاروان ها را به مزار شهدای بهشت زهرا س می بردند و می فرمودند:« در راستای تجدید میثاق با امام و شهدا، شهدا باید شاهد ما باشند.»



پیاده روی هفده روز طول می کشید. حاجی همان ابتدا به آزاده ها می گفتند که:«راه طولانی است و اگر کسی توان حرکت را ندارد، نیاید» و این گونه رفع تکلیف از آن هایی که نمی توانستند بیایند می کرد.



این مراسم پیاده روی صرفاً یک مراسم نمادین نبود. ایشان در طول مسیر،  با ذکر خاطرات مربوط به اسارت به نشر ارزش های آن دوران می پرداختند. البته این رویه ایشان نه فقط در پیاده روی ها؛ بلکه در تمام سال های اسارت و پس از اسارت برقرار بود. در تمام سخنرانی ها، ایشان، دقایقی را به ذکر خاطره ای از آن دوران اختصاص می دادند.



ایشان در طول مسیر پیاده روی، بارها ما را به «صبر کردن» دعوت می کردند، همچنان که در دوران اسارت با صبر و استواری بر مشکلات پیروز شدیم، اکنون و در زندگی روزمره هم می توانیم با صبر بر مشکلاتمان غلبه کنیم. از نکات دیگری که ایشان بارها به ما گوشزد کردند، «پرهیز از غیبت» بود. خاطرم نمی آید که حاجی از کسی بدگویی و غیبت کرده باشند. این خصوصیت های اخلاقی اسلامی ایشان بود که همه را جذب می کرد. شنیده بودم که یکی از افسران  بعثی گفته بود که «اگر (حاج آقا) ابوترابی این گونه است، پس رهبرتان (امام) خمینی چگونه است؟! و اگر او  هم این گونه است، پس من او را هم دوست خواهم داشت!» و حاج آقا هم گفته بودند: «من قطره ای از اقیانوس بی کران امام هستم.»



 



قسمت دوم 



حال و هوای پیاده روی حرم تا حرم......



شنیده بودم که یکی از افسران  بعثی گفته بود که «اگر (حاج آقا) ابوترابی این گونه است، پس رهبرتان (امام) خمینی چگونه است؟! و اگر او  هم این گونه است، پس من او را هم دوست خواهم داشت!» و حاج آقا هم گفته بودند: «من قطره ای از اقیانوس بی کران امام هستم.»



یکی دیگر از مواردی که ایشان همواره به آن تأکید داشتند،«ولایت پذیری و اطاعت از رهبری آیت الله خامنه ای» بود.



ایشان همواره پیشاپیش کاروان حرکت می کردند. در مسیر حرکت، اگر می شنیدند که خانواده ای از شهدا و ایثارگران مشکلات مالی دارند، فوراً برای رفع مشکل اقدام می کردند.



در طول مسیر به همه افراد کاروان توجه داشتند و کسی از توجه ایشان بی نصیب نمی ماند.



آن قدر ارتحال ایشان برای من سنگین بود که من غزلی با عنوان «آیینه استقامت»  در وصف شخصیت ایشان سرودم و به ایشان تقدیم کردم؛ (که در ادامه می آید)



 



آیینه استقامت 



دیروز با زخمی از دون، از عشق زیبا سرودی



آری تو عاشق ترینی، مجنون و شیدا سرودی



امروز عصری غریب است، تصویری از درد مبهم



سردار آزادگانی، روزی که تنها سرودی



دیدم چه زیبا گسستی، دربند- بندِ اسارت



با یک تبسم صبوری، عشقی مصفا سرودی



در نیمه ی خون خرداد تا بارگاه کبوتر



در کوچه های غریبی، سر الرضا را سرودی



گفتم غزل داغدار، دل های درهم شکسته است



یاد و غمی مانده در من، چون سرو رعنا سرودی



خوش رفته ای بوترابی، عاشق ترین زخمی سال



در ساحل سبز یادم، افتادگی را سرودی



در محفل انس یاران، از شبنم و گل شنیدی



با سفره ای از صداقت، روح مسیحا سرودی



ای شانه های صبورت، آیینه استقامت



عاشق ترین لحظه ها را، بر موج دریا سرودی



جام سبو سر کشیدی، دیروز با قامتی سبز



یک سجده از سادگی را، در فصل فردا سرودی



#اسماعیل یکتایی لنگرودی



 



انتهای پیام/
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان