[ad_1]

خبرگزاری مهر- گروه استان ها، پیمان بازدیدی*: در سال های اخیر بهره برداری غیر اصولی از منابع طبیعی باعث افزایش تخریب محیط زیست شده و عدم برنامه مناسب در حوزه های کشاورزی، دامداری و صنعت و به روز نکردن این سه عامل موجب فقیر شدن و تخریب فزاینده تری شده است.

متأسفانه در دهه های اخیر آنچه در صنعت کشاورزی نادیده گرفته شده حسابداری سبز بوده است. حسابداری زیست محیطی نگرشی است که افراد را قادر می سازد به اهمیت حفظ محیط زیست و استفاده از روش های بهینه و استفاده منطقی از منابع و حفظ و محیط زیست گرایی بیشتر توجه کنند.

در کشورهای توسعه یافته به خصوص کشورهای دارای فقر منابعی همچون آب و خاک از این دانش استفاده بهینه می کنند. ایران با توجه به اقلیم خشک و کمبود بارندگی، محیط زیست شکننده ای دارد و در دهه های اخیر با توجه به عدم آگاهی مدیران و تصمیم گیران در رأس وزارت نیرو و شعارهای مخرب همچون خودکفایی محصولات کشاورزی و سد سازی های بی حساب و کتاب موجبات نابودی محیط زیست به خصوص منابع آبی کشور، (آب های سطحی و آب های زیر زمینی) فراهم شده است.

در این سال ها به اصلاح تلاش شده با گسترش کشاورزی سطح زندگی روستاییان بالاتر رود ولی عدم برنامه درست موجب فقیر تر شدن این قشر از جامعه شده و همچنین نابودی اراضی کشاورزی روندی رو به رشد و سرعت پیدا کرده است.

در نخستین مرحله برای حل این مشکل باید برنامه آمایش سرزمین در استان های مختلف تهیه می شد و از روش هایی چون حسابداری سبز استفاده می کردیم، خیلی ساده بگویم. یعنی با توجه به مقدار آب، نوع خاک، میزان بارندگی و همچنین مقدار رطوبت ارزیابی می کردیم کدام محصول شرایط کاشت در آن منطقه و به چه میزان را دارد. نه اینکه در استان های خشک و کم آب مثلاً برنج و یا هندوانه کاشته می شود.

این امر وظیفه جهاد کشاورزی بود که متأسفانه با بی برنامه گی و عدم دانش و توان مدیریتی نتیجه مخرب امروز را در پی داشته، نه تنها به خودکفایی نرسیدیم بلکه به نابودی و فقیر شدن مردم مناطق مختلف را دامن زده شد و هر چقدر مردم فقیر تر شوند فشار و بهره برداری بیشتری از زیست بوم آن منطقه وارد شده و سبب نابودی منابع طبیعی آن جغرافیا می شود.

در تمام دنیا عامل تخریب های محیط زیستی، به عبارت ساده بهره برداری نادرست از منابع طبیعی آن منطقه دامداری سنتی است. دامداری سنتی در دو بخش دام سبک و سنگین خلاصه می شود (گوسفند، بز، گاو، گاومیش) که در ایران متأسفانه بدون ارزیابی و عدم توجه به مقدار پوشش گیاهی در مراتع موجبات تخریب های جبران ناپذیر فراهم شده است.

این موضوع در تمام استان ها قابل لمس است. در شمال کشور دیگر جنگل ها زادآوری خود را از دست داده و رو به پیری نهاده و از صحنه روزگار حذف می شوند. دولت ها به خاطر فشارهای اقتصادی برنامه درستی برای بهبود و صنعتی کردن دامداری نداشته و همچنین حمایت چندانی هم نمی کنند. با کمی تأمل در این زمینه به این نتیجه می رسیم که فقر پوشش گیاهی و نابودی محیط زیست فقیر شدن دامداران سنتی را به دنبال دارد.

از سوی دیگر در بخش صنعتی نیز وضعیت همین است و با نگاه اجمالی به مناطق صنعتی ایران می توان عمق فاجعه را پی برد. عمده مناطق صنعتی ایران در مناطق خشک و کم آب واقع شده، صنایعی که اتفاقاً بسیار به آب نیاز دارند. صنایع کاشی سازی در استان یزد، صنایع فولاد در استان اصفهان از جمله این صنایع هستند. نتیجه این بی تدبیری، چیزی جز فشار به محیط زیست، خشکسالی، درگیری های منطقه ای و فرا منطقه ای برای منابع آبی و در نهایت فقر مردم ندارد.

تخریب محیط زیست رابطه مستقیمی با فقر دارد ما در مرحله فروپاشی محیط زیست ایران قرار داریم چرا که به بهانه خودکفایی کشاورزی و دامداری و همچنین استقرار بی حساب و کتاب صنایع نه تنها به شعارهای خود نرسیدیم بلکه زمینه نابودی منابع را هم فراهم کردیم. امروز نیازمند جراحی بزرگ محیط زیستی هستیم.

*فعال محیطی زیست


[ad_2]
منبع
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان