به گزارش سرویس وبلاگستان لنگرنیوز ، تا شهدا در بروز رسانی خود نوشت : 

به یاد شهید سرهنگ تقی راعی دهنقی

«نفس های انسان، گام هایی است که به سوی مرگ برمی دارد.» این جمله را کسی بهتر می فهمد که با هر نفس، مرگ را درک کند؛ با دم، مرگ را به درون می خواند و با بازدم آن را بیرون می دهد و آنقدر با او دست و پنجه نرم می کند تا روزی که مقلوبش کند؛ اما اگر پای شهادت در میان باشد، این سختی ها شیرین می شود و چه عاشقانه این سختی به حلاوت تعبیر می گردد.

اگر شیمیایی، سراسر وجودت را فراگرفته باشد و تو نیز برای ادامة حیات خود و برای نفس کشیدن، مجبور باشی که بخش اعظم انرژی خود را صرف این عمل به ظاهر آسان کنی، آنگاه خواهی فهمید که کل نفس ذائقه الموت یعنی چه!

لحظاتی این چنین برای هر انسانی کافی است که غرورش را بشکند و خود را همواره آماده سفر کند؛ گاهی نیز این لحظه، چهارده سال به طول می انجامد. چهارده سال خس خس، نفس نفس زدن، تن به بستر بیماری سپردن، تحمل درد و هیچ نگفتن، چهارده سال تحمل، تحمل و باز تحمل.

تقی راعی دهنقی، پرنده ای است که روح بزرگ خود را در این سالیان طولانی، آماده سفری ملکوتی می کرد. بیست سالش بود که وارد ارتش شد. چهارم مردادماه 1366 در منطقه ای حوالی سردشت، شیمیایی شد. نیمی از بینایی خود را نیز از دست داده بود تا نیمی از چشم دلش روشن شود. چشم ظاهر برای کسی لازم است که در این دنیای خاکی می خواهد طی طریق کند؛ اما کسی که پای آفاقی اش بیش از پای انفسی اش کار می کند، ناگفته پیداست که چشم دل بیش از چشم سر به کارش می آید.

سرانجام این اتصال دهنده زمین خاکی به عرش کبریایی، شهید زنده و کبوتر خسته بال از تبار عاشقان ولایت، پس از تحمل سال ها درد و رنج، در نوزدهم شهریورماه 1380 خود را کشان کشان به خیل عظیم شهیدان راست قامت تاریخ رساند.

چند روز قبل از شهادتش، در حالی که روزهای سختی را می گذراند، جمعی از دوستانش که به عیادتش رفته بودند، از او خواستند که اگر خواسته ای داری بگو. و او تنها همین را گفته بود که:

«پشتیبان ولایت فقیه باشید، مواظب رهبر باشید، رهبر ما سید است و ما دوستش داریم.»