به گزارش سرویس وبلاگستان لنگر نیوز، آهستان در بروز رسانی خود نوشت : 

«وضعیت سفید» را که می بینم، دلم می گیرد. چون هر صحنه اش، برای من خاطره است. یادآور زندگی خودم هست. آنقدر خاطره ریز و درشت در این سریال زیبا، جمع شده و به نمایش درآمده که اگر ده بار دیگر هم تکرار شود، تکراری نمی شود.

از عشق ها و شیطنت ها و دوست داشتن های دوران نوجوانی تا بغض ها و اشک های نوعروسان به وقت جدایی، از اعزام رزمندگان و بسیجیان به جبهه تا تشییع جنازه شهدا و صدای آهنگران. از حجب و حیا و عفت دختران و پسران تا غیرت و مردانگی و جوانمردی مردم حتی لات ها…

علاوه بر اینها که به زیبایی تمام و با دقت و وسواس زیاد در سریال نشان داده شده، جزئیاتی را هم می بینیم که ظاهرا چندان مهم نیستند اما کاملا آگاهانه و هوشمندانه در لابلای صحنه های سریال قرار گرفته اند. مثلا همین چند شب پیش، امیر برای تعمیر جعبه ای چوبی، از میخ های کج استفاده می کرد! یادم آمد که همین صحنه ی به ظاهر ساده هم جزوی از خاطرات آن روزهای ماست. روزهایی که حتی یک میخ کج و فرسوده هم، برای مردم ارزش داشت و آن را دور نمی انداختند. موقع لزوم، با چکش یا سنگ، کجی هایش را راست می کردند و برای تعمیر میز و صندلی و یا کوبیدن یک قاب به در و دیوار از آن استفاده می کردند!

از این جور جزئیات ریز و درشت که روزی روزگاری جزو زندگی عادی ما بود، تا دلتان بخواهد در «وضعیت سفید» وجود دارد. مثل ایستادن در صف نفت و گاز و باجه تلفن و زندگی در پناهگاه و قطعی برق و خاموشی شهرها و روستاها به وقت بمباران و موشک باران و … شاید امروز برای خیلی ها تصور چنان روزها و شب هایی سخت باشد، اما این خاطراتِ تلخ و شیرین هنوز هم برای خیلی ها زنده است.

«وضعیت سفید» برای من فقط یک سریال ساده مثل همه سریال های تلویزیونی نیست. هر قسمتش، انگار یک ساعت از زندگی آن روزها و شب های پر از خاطره است. با این سریال، به گذشته ها سفر می کنم و گوشه ای از زندگی دوران کودکی و نوجوانیم را مرور می کنم. به شب هایی برمی گردم که ما هم با شنیدن آژیر خطر، چراغ ها را خاموش می کردیم و با ترس و لرز و نگرانی، کنار اعضای خانواده دعا می خواندیم. به روزهایی که ما هم درست مثل امیر و خانواده اش، در خانه پدربزرگ و مادربزرگ جمع می شدیم. اما حالا نه از آن خانه قدیمی و حیاتش چیزی باقی مانده، نه از پدربزرگ و مادربزرگ و نه از دورهم نشینی های فامیل.

دقیقا به همین علت، هر وقت «وضعیت سفید» را می بینم، دلم می گیرد و تا مدت ها، ساکت و تنها گوشه ای می نشینم و به روزها و شب هایی فکر می کنم که از رادیو آژیر خطر پخش می شد اما وضعیت زندگی مان سفید بود (شاید بخاطر اینکه با هم مهربان تر و به هم نزدیک تر بودیم) برعکس حالا که به ظاهر، وضعیت، سفید شده اما وضعیتِ زندگیِ خیلی از ماها، قرمز و نارنجی است!