1. این حرف بسیار درستی است: در کشورى و اقتصادى که متّکى به منابع زیرزمینى است و ثروت باد آورده در آن کشور حاکم است، نخبه، نه شناسایى میشود، نه جذب میشود، نه اصلاً احتیاج به نخبه احساس میشود. وقتى قرار شد که ما این ثروت ذخیره ى تاریخى خودمان را از زیرِ زمین بکشیم بیرون، مدام خام فروشى کنیم، به حالت « بچّه پول دارىِ ملّى » کشور را بخواهیم اداره کنیم، آنجا نه نخبه شناسایى میشود، نه به نخبه احساس احتیاج میشود، نه نخبه میتواند نقش ایفا کند. نتیجه هم همین میشود که سرنوشت کشور مى افتد دست آن کسانى که سیاست گذاران کلانِ دنیاى نفت و منابع زیرزمینى اند. امروز این جور است: سیاست آنها این است که یک روز قیمت نفت تنزّل پیدا کند؛ ناگهان شما مى بینید ۲۰ دلار قیمت نفت تنزّل پیدا کرد؛ تا دیروز مثلاً ۱۰۵ دلار میفروختند، حالا باید ۸۵ دلار بفروشند؛ اینها سیاستهاى جهانى است. کشورى که اقتصاد خودش را بسپرد دست سیاست گذاران و طرّاحان و برنامه ریزانِ خارج از محدوده ى مصالح او، حال آینده ى آن کشور معلوم است. کشور باید با نیروى درونى اداره بشود؛ با ذخایر روى زمین یعنى استعدادهاى درونى ما، نیروى انسانى ما، هوش جوانان ما، با اینها باید اداره بشود؛ اگر این شد، هیچ قدرتى در دنیا قادر نخواهد بود که سرنوشت اقتصادى کشور را یا هر آنچه به اقتصاد کشور ارتباط پیدا میکند، در دست بگیرد و ملعبه ى خودش قرار بدهد. بنابراین باید دنبال علم و تحقیق رفت. این کار، کار لازمى است. 30/7/93

2. این نعمت بزرگ خدادادی برای کشور ما در طول ده ها سال مایه ی فروریختگی های اقتصادی و فروریختگی های سیاسی و اجتماعی شد. 20/12/92