دل نوشته ای از حمید داودآبادی/حدیدنیوز

اصلاً از همان روزچهاردهم تیرماه سال ۱۳۶۱ که کاظم اخوان به همراه حاج احمد متوسلیان و سیدمحسن موسوی و تقی رستگار به اسارت درآمدند، همه آنانی که به نوعی بامقوله خبرنگاری ارتباط داشتند، نسبت به او وهمراهانش بی معرفتانه رفتارکردند و ازاین مسئله هم بی تفاوت گذشتند. ماشاالله امروز، کم انجمن وگروه صنفی نداریم: «انجمن روزنامه نگاران مسلمان»، «انجمن صنفی روزنامه نگاران»، «خانه عکاسان» و... ولی طی این بیست سال، کدامیک از اینان با ارسال نامه های مختلف به مجامع بین المللی، قاطعانه خواستار پی گیری مسئله اسارت کاظم اخوان شدند؟ به راستی چرا خبرگزاری جمهوری اسلامی، که کاظم فرستاده آنها به لبنان بود، به هیچ وجه موضعی قاطعانه در این باره نگرفته است؟ 
اردیبهشت ماه امسال، جشنواره مطبوعات درتهران برگزارشد ـ محلی که صدها و چه بسا هزاران روزنامه نگار حضورمستقیم داشتند ـ درطی ده روز برگزاری جشنواره، از بلندگوی سالن ها، فقط یاد وخاطره شهیدمحمود صارمی که درافعانستان به شهادت رسید، گرامی داشته می شد، ولی باوجودانتقاد برخی دوستان، به هیچ وجه یاد وخاطره کاظم اخوان گرامی داشته نشد. گروهی نیز به اسم دفاع از آزادی مطبوعات و روزنامه نگاران، دکان ودستکی به راه انداخته، غرفه ای را اشغال کرده وتصاویر برخی را که چه بسا شاید فقط یکی دو مقاله درمطبوعات نوشته باشند، ولی براساس تخلفات وجرائم به زندان افتاده اند، بردیوارهای سالن نصب کرده بودند، ولی هیچ اسمی از کاظم اخوان که ژند سالی است از او خبری نیست، به میان نیامده بود. الحمدلله که اینجا عناد اینان باعث شد تا عکس کاظم کنار تصاویرمجرمان و وازدگان وبریدگان سیاسی، قرارنگیرد. اینها راست می گویند. کاظم اخوان خبرنگارنبود. چون به جای خیانت به ملت و وطن فروشی و دریوزگی درمقابل بیگانگان درآمریکا و برلین، غیرتمندانه وشرافتمندانه رفت تا ازظلمی که ازجانب رژیم اشغالگرصهیونیستی ـ و به قول اینان، دولت قانونی اسرائیل! ـ بر ملت مظلوم فلسطین ولبنان می رود، پرده بردارد. مگر وظیفه یک خبرنگار غیرتمند غیراز این است؟ کاظم اخوان که برای تهیه گزارش از مسابقات فوتبال جام جهانی به بیروت نمی رفت!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان