یادداشتی از مصطفی پروانه به مناسبت 17 مرداد روز خبرنگار

هفدهم مرداد در تقویم ها به عنوان روز خبر نگار نامگذاری شده است تا به نوعی از زحمات این قشر تاثیر گذار ، اما بی ادعا، قدردانی شود.

از مراسم هایی که به صورت فقط از جهت خالی نبودن عریضه است بگذریم ، در روز خبر نگار هم باید به گزارش عملکرد مسئولان محترم گوش دهیم و انتشارشان دهیم .

رویکرد مسئولان شهرستان برای بنده بسیار جالب است ، در حالی که در تمام مناطق دنیا خبرنگاران به واسطه شغلشان رابطه مستقیم با مردم دارند و رابط با مسئولین هستند و در اصل باید پیگیر سوژه هایی باشند که اذهان عمومی به دنبال پاسخ آن ها هستند و این امر مستلزم کنجکاوی خبری است تا ماجرا و سوژه توسط قشر خبرنگار اط طریق رسانه ها برای افکار عمومی تبیین شود.

اما از نکات جالب در شهرستان لنگرود این است که مسئولان باید خط مشی کاری خبر نگاران را بر حسب سلیقه خود تعیین کنند و اگر خبر نگار به موضوع تاثیر گزاری برای تهیه گزارش اقدام کند مثل آن است که که گناه نابخشودنی مرتکب شده است و از خط قرمز عبور کرده است و این جز به مصلحت اندیشی خود و جایگاه خودشان نیست.

گاهی این رفتار آنقدر ادامه پیدا می کند که انسان به یاد دوران ارباب رعیتی می افتند؟

مسئولان شهرستان لنگرود باید بدانند که خبرنگاران دشمن آنان نیستند بلکه فعالان رسانه ای دغدغه ای جز بیان مشکلات مردم شهرستان و پیگیری مسئولین ندارند.

آن چیزی که در پایان باید گفته شود این است که مسئولان به عنوان خادم مردم باید سعه صدر خود را در برابر انتقادات سازنده بیشتر کنند نه اینکه فقط در برابر خبر و رسانه و خبرنگار موضع بگیرند .

در سال 1392 همه مسئولان و خبر نگاران باید جهت تحقق شعار حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی که مقام معظم رهبری فرمودند بکوشند زیرا مجالی برای حواشی و درگیری نیست و به نقل از شاعر زنده یاد قیصر امین پور باید این را در ذهم خود داشته باشیم که :

چقدر زود دیر می شود ....