اغلب توجه به بهداشت دهان و رسیدگی به پاتولوژی دندانی مشکل را برطرف می کند. مسواک زدن ساده، بخصوص اگر همراه با مسواک زدن سطح زبان باشد، برای گرسنگی به هر دلیل که باشد با مرطوب کردن دهان بهبود می یابد. این کار می تواند به کمک جرعه های مکرر آب، جویدن آدامس های بدون قند، ترکیبات حاوی “کربوکسی متیل سلولز سدیم” یا داروهای محرک ترشح بزاق مثل “بتانکل” یا “پیلوکارپین” انجام شود. “پریودنتیت”، “ژنژیویت”، دندانهای مصنوعی یا پرشده نامناسب یا سایر علل دندانی باید به طور مناسب درمان شوند. ضایعات ویژه دهان، بینی، سینوس ها، حلق، معده، ریه ها و بیماری های سیستمیک باید تشخیص داده و درمان شوند. طفره رفتن از بررسی بیمار و اکتفا کردن به توصیه استفاده از دهان شویه فقط تشخیص را عقب می اندازد. استفاده از مسهل ها در درمان هالیتوز تأثیر ندارد و نباید تحت فشار بیمارانی که معتقدند یبوست سبب بوی بد دهان آنها شده، این مسهل ها تجویز شود. در صورت وجود بیماری های روانی باید به طور مناسب درمان شود. اثر رژیمهای درمانی مختلف در از بین بردن عفونت “هلیکوباکترپیلوری” ثابت شده است و پیشنهاد می شود در بیمارانی که علتی برای هالیتوز در آنان یافت نمی شود، یک دوره درمانی تجویز گردد. ممکن است استفاده از دهان شویه ها به طور موقت باعث کاهش هالیتوز گردد، بویژه دهان شویه های حاوی “کلرهگزیدین” مفید گزارش شده اند. محصولات حاوی روی یا اسید آسکوربیک بوی دهان را کم می کنند.