تابستان بود و من به مشهد رفته بودم. چند ماه قبل نواب شهید شده بود .تا آن سال، سینماهایی که در مشهد بودند، زیر نفوذ فداییان اسلام در شب های شهادت نمی توانستند برنامه بگذارند. ماه های رمضان و محرم و صفر کلاً تعطیل می شدند و شب های شهادت ائمه، یکی از فداییان اسلام تلفن می زد که امشب شب شهادت امام صادق «ع» است و سینما فوراً تعطیل می شد. فداییان اسلام قدرتشان از خودشان نبود، بلکه همه از نواب حساب می بردند. با شهادت نواب، پروبال فداییان اسلام در مشهد قیچی شد. فداییان اسلام در مشهد افراد خوبی هم بودند. آن سال استاندار را عوض کردند. استاندار خراسان به اسم «رام» را فرستادند به فارس. رام آدمی مذهبی و مطابق اسمش واقعاً هم در برابر علما رام بود. استاندار فارس به نام «فرخ» شخصی بود خشن که تازه عشایر را هم سرکوب کرده بود. همه خیلی از او حساب می بردند و می گفتند سلاحش همیشه روی میزش است. قرار شد او را استاندار خراسان کنند. دقیق یادم نیست چگونه، ولی همان سال و در ارتباط با فعالیت مشترکی که قرار بود داشته باشیم، با آقا آشنا شدم. یادم هست که ما آن سال فعالیت مشترکی را باهم شروع کردیم. در این زمینه که احساس کردیم استاندارها را جابه جا کرده اند و می خواهند امسال سینماها را باز کنند. هرسال محرم و صفر سینماها را تعطیل می کردند. فکر می کنم عید غدیر و ماه ذی الحجه بود که اینجا به جایی را انجام دادند و ابلاغ برای هر دو صادر شد. استاندار خراسان رفت، اما فرخ نیامد. گفتیم او می خواهد تأخیر بیندازد که فرصت فعالیت نشود و کسی نتواند کاری کند، لذا ما گفتیم پیشاپیش نامه هایی را که می خواهیم برایش بنویسیم، از حالا شروع به نوشتن کنیم، چون ممکن است فرصت نشود. شروع کردیم به نامه نوشتن با خط ها و انشاهای مختلف. یکی از این ها را با دست چپ و با ادبیات کسی که سواد کمی دارد نوشتیم که آقای فرخ! بعضی ها درباره شما حرف هایی می زنند و می گویند شما آمده اید که سینماها را بازکنید. ما باور نمی کنیم. شما سیّد هستید. بعید می دانیم که شما بیایید و بخواهید برخلاف جدتان رفتار کنید، ولی اگر خدای ناکرده این حرف صحت داشته باشد، کجی تو را با قمه راست می کنیم". این تعبیر نشان می داد که یک آدم قمه زن کم سواد نامه را نوشته است. ما شروع کردیم به نوشتن این سبک نامه ها و آماده کردن آن ها. تعدادمان هم ۵- ۶ نفر بیشتر نبود، ولی ظرف آن چند روز، تعدادی زیادی نامه نوشتیم. من بودم، آقا [آیت الله خامنه ای] بودند، آقا غله زادی بود، آقا هادی عبد خدایی بود، آقای وحید دامغانی بود [و دیگرانی ...] نامه ها را آماده کردیم. دو روز مانده بود به محرم که گفتند فرّخ وارد مشهد شده است. بلافاصله نامه ها را از پستخانه های مختلف در شهرهای مختلف برای او فرستادیم. فرخ به محض اینکه رسید، یک مرتبه دید که نامه باران شده است. یادم نیست ۳۰، ۴۰ تا نامه بود یا بیشتر، اما همین مقدار که یک مرتبه در ظرف چند روز برایش آمد، او را وحشت زده کرد. سینما دارها می روند به سراغش که چه کنیم؟ سینماها را بازکنیم؟ جواب نمی دهد، درحالی که اصلاً آمده بود سینماها را باز کند. از این طرف می ترسید، از آن طرف هم نمی توانست به آن ها بگوید بازکنید و به آن ها گفته بود بعداً به شما می گویم. دهه اول محرم گذشت و من از مشهد به قم آمدم. بعداً آقا برایم نامه نوشتند که تا روز هفدهم ماه، سینماها تعطیل بود. هفدهم ماه فرخ متوجه شد و داد در روزنامه خراسان چاپ کردند که برای من نامه هایی با امضاهای مجعول می آید. من ترتیب اثر نمی دهم، از این چیزها نمی ترسم و کار خودم را انجام می دهم و از فردا سینماها را باز کرد. اتفاقاً همین که می گفت نمی ترسم، نشان دهنده این بود که ترسیده بود که سینماها را باز نکرده بود.[۱] [۱] - گفت وگو با مجله پاسدار اسلام