خط را ما تبیین نمی کنیم، بلکه بزرگتر ما یعنی مقام معظم رهبری تبیین می کند.

"محمود کریمی؛ ایستاده در میانه دو جریان سنتی و مدرن" شاید یکی از تفسیرهای دست به نقد در بررسی سبک عزاداری حسینیه امام زاده علی اکبر(ع) چیذر باشد. حسینیه ای که گلزار جمعی از شهدای تهران است. در مناسبت های مذهبی سال های اخیر محمود کریمی یکی از مداحانی بود که یک تنه تلویزیون را در انحصار مداحی خود درآورده بود.

محمود کریمیِ جوان در سالهایی که خیلی ها فکر می کردند که دوران سبک مداحی سنگین و وزین به پایان رسیده است و امثال حاج منصور فقط به واسطه سابقه و محبوبیت و شهرت قبلی شان در رسانه ها مطرحند به اوج محبوبیت رسانه ای می رسد. نوحه معروف " عشق یعنی..." نخستین اتفاقی است که کریمی را در دهه فاطمیه تقریبا 10 سال قبل در تلویزیون مطرح می کند. این اولین باری نیست که محمود کریمی در تلویزیون ایران ظاهر شده است. پیش از این در یک مولودی خاطره انگیز که مربوط به ولادت حضرت علی(ع) است همه بینندگان تلویزیون با مداح جوان و تنومندی آشنا می شوند که در عین اینکه از همان محتوا و قالب رفتاری و حرفه ای سبک حاج منصور و شاگردانش استفاده می کند شور و حال نوع مداحی و ریتم خوانش نوحه هایش اتفاق جدیدی در عرصه جریان مداحی غالب آن دوره است.

کریمی که آن طور که می گویند بیشتر شعرهایش را هم خودش می گوید هیچ گاه در همه این سال ها کارش را به سبک های سنتی پیشین محدود نکرد. محرم چند سال پیش کریمی یک مجلسش را کامل به ابتهال خوانی اختصاص داد که اتفاق بی سابقه ای در مداحی ایرانی بود و در سال های گذشته هم تجربه سبک های تا به حال تجربه نشده در مداحی ایرانی و ابداع و نوآوری یک اصل اساسی در مجالس مداحی اش بود اما هیچ کدام از این اتفاقات سبب نمی شود که کریمی را از نسل مداحانی که حاج منصور پیش روی آنها بود جدا کنیم و متعلقش بدانیم به نسل بعدی مداحان جوانی که با سبک های خاصی پا به عرصه گذاشته اند. کریمی هیچ گاه سنگینی و وزانت محتوای مجالسش را فدای جذب جوانانی نکرد که به هیئت به چشم محل تخلیه انرژی نگاه می کنند.

محمود کریمی در عین اینکه در فرم مداحی سنتی تغییراتی اساسی ایجاد کرد اما کارش هیچ وقت به یک انقلاب شبیه نبود. ملاحظات را رعایت می کرد و شاید با اندکی اغماض بتوانیم قائل به این شویم که کریمی در همه این سال ها در میانه دو جریان سنتی و مدرن مداحی در ایران ایستاد و خب به همین ترتیب توانست طرفداران هر دو نگاه را با هم در یک جا جمع کند.

چند سالی است که محمود کریمی انتخاب اول خانواده های ایرانی است.جوان ها و میانسالان و پیرهای خانواده می توانند روی شبکه تلویزیون در ایام محرم وقتی که کریمی پخش می کند توافق کنند. به شدت نکته مهم و اساسی است اینکه کریمی با وجود محبوبت و شهرت فزاینده تنها مداحی است که در همه این سال ها هیچ حاشیه ای نداشته است و این نه به معنای این است که کاری مثلا به دنیای سیاست نداشته است که موضع گیری های تحسین برانگیزش در ایام فتنه هنوز در خاطر همه هست.

تنها موردی که چندی پیش برای او حواشی کوتاهی به همراه آورده بود مربوط به ماجرای دمام زنی در حسینیه چیذر و ایجاد شور سینه زنی به وسیله طبل و سنج بود. او بارها اعلام کرده که پس از تذکر بزرگان نظام مبنی بر توقف این اقدام، بلافاصله دمام زنی را در هیئتش رها کرده چیزی که پیش از او آغاز شده بود و حتی پس از او در برخی هیئت های دیگر همچنان ادامه دارد.

کریمی اهمیت و در عین حال خطرناکی دنیای رسانه ها را خوب دریافته است و در عین فرار نکردن از رسانه ها حسابی مرزهای ژورنالیستی جنجال را می شناسد و بر روی آن و نه آن سمت آن قدم می زند.

محمود کریمی چندی پیش با حضور در خبرگزاری تسنیم به بازدید از این رسانه و گفت وگو با مدیران و خبرنگاران این خبرگزاری پرداخت. گفتگوی تسنیم با او از سخنی کوتاه درباب جریان های مداحی در ایران از مداحان درباری تا همراهان مرحوم کافی همچون حاج نقی کریمی پدر مفقود الاثر او آغاز شد. در این نشست کریمی نظراتی هم درباره مداحی به اصطلاح مدرن و آنچه که امروز در برخی هیئت های مذهبی باب شده است مطرح کرد. سخن از شعر معرفت افزا و رعایت شأن اهل بیت(ع) در اشعار، توصیه های پدر آیت الله مجتبی تهرانی در اشک گرفتن از مستمع و بحث های سیاسی در هیئت بخش دیگری از این مصاحبه بود که مشروح آن را در ادامه می خوانید: 

*تسنیم:در نگاهی کوتاه به جریان مداحی در ایران می بینیم که  قبل از انقلاب مداحانی به اصطلاح درباری مانند سید جواد ذبیحی و ... و همزمان با آن ها مداحان دیگری که مردمی بودند موج رسانه ای مداحی را به راه انداختند افرادی همچون  مرحوم کافی، پدر گرامی شما و ...؛ حتی هیئت های مذهبی و مداحان در کنار وعاظ نقش مهمی در انقلاب و دوران جنگ داشتند تا به اینجای کار سبک مداحی را سنتی می نامند.بعد از این ها حلقه ی حاج منصور ارضی و نزدیکان ایشان موج جدیدی در مداحی بوجود آوردند و ان سبک سنتی تاحدزیادی متحول شد. امروز هم با سبک خاصی در مادحین جوان مواجهیم که برخی آن را مداحی مدرن می نامند و انتقادات زیادی هم به همراه داشته است خصوصاً از ناحیه افرادی که به سبک سنتی تعلق خاطر دارند. به نظر می رسد جریان متبوع شما در میان این دو جریان سنتی و مدرن ایستاده است و سبکی را دنبال می کند که اقبال جامعه به آن زیاد است. یک مقدار برای ما در این باره صحبت کنید که خط اصیل مداحی چیست؟ کدام جریان آن را تبیین می کند؟

خط را ما تبیین نمی کنیم، بلکه بزرگتر ما یعنی مقام معظم رهبری تبیین می کند. اگر بخواهیم با نقاط قوت و ضعف یک مداحی آشنا شویم، منشوری از فرمایشات مقام معظم رهبری را در پیش چشم خود قرار می دهیم تا راه خود را پیدا کنیم. در زمان طاغوت در کنار شاعران، وعاظ و مداحان انقلابی، شاعران و مداحان درباری نیز داشتیم، اما بعد از انقلاب، رهبران ما حضرت امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری همواره به اخلاق، تقوا، همدلی و اتحاد دعوت می کردند؛ مداحان بعد از انقلاب، مداحان دربار سیدالشهداء(ع) هستند.

از زمان صفویه تاکنون همواره روضه خوانی و مداحی ما متحول شده است، بنابراین کسانی که ادعا می کنند مداحی جدید را نمی پسندند و مداحی سنتی را بهتر و درست تر می دانند، ابتدا باید سنتی بودن را تعریف کنند. آیا از زمان صفویه تاکنون که رسماً نوحه خوانی و روضه خوانی آغاز شده است، آیا همین طوری می خواندند و هماهنگ سینه می زدند؟ وقتی فقهمان پویا است و روضه خواندنمان نیز باید پویا باشد.

من ضمن احترامی که برای مداحان و وعاظ و دلسوزان این عرصه قائلم، اما باید بگویم زمانی که منشور مقام معظم رهبری برای مداحی وجود دارد، چرا کار دیگری انجام دهیم؟ ایشان می فرمایند مداحی باید عاطفی و حماسی و هنرمندانه باشد. «حسین سردار دین بود، عاقبت حق طلبی این بود» در آن زمان جدید بود، اما این همیشه که نباید باشد. چهل سال پیش زمانه صفحه گرامافون و رادیو بود، اما اکنون ظرف 10 ثانیه شما می توانید به مستهجن ترین سایت های دنیا وصل شوید. ما با این جبهه می جنگیم و در مداحی خود دنبال راهی هستیم که شرعی هم باشد.

*تسنیم: امسال در هیئت شما تغییری ایجاد شد که سروصدای زیادی در رسانه ها به پا کرد. دمام زنی به مراسمات شما اضافه شد و بعد حذف شد درباره این ماجرا کمی برایمان بگویید.

در مورد سنج و طبل و... باید بگویم که قدمت آن بیشتر از خیلی از کارهای مربوط به هیئت است و حتی قدمت آن از سینه زنی هم بیشتر است. وقتی ما این کار را شروع کردیم افراد زیادی حساسیت نشان دادند؛ باید از این دسته پرسید که آیا همه مشکلات حل شده و فقط مشکل ما سنج و طبلی است که یک سوم ایرانیان بر حسب سنتشان استفاده می کرده اند.

ما با توجه به احترامی که برای دوستان قائل بودیم، فقط به فرمایش رهبر انقلاب این وسایل را جمع کردیم، چون باور داشتیم که کار درستی را انجام می دهیم. یعنی اگر ایشان نمی فرمودند به کار خود ادامه می دادیم، چراکه به شیوه ای هنرمندانه 15هزار نفر را گرد آورده بودیم که به صورت شعاری (و نه نوایی) "یا حسین" می گفتند و به همین سبب این طبل و سنج وسیله ای برای مبارزه با دشمن بود. به اصلش هم برگردیم این ها از وسائل جنگی به حساب می آید، نه از ادوات موسیقی که برخی از دوستان چنین گفتند.

در هر صورت ما این وسایل را کنار گذاشتیم، چون ما آن را در هیئت تهران شروع کردیم و الان نیز در هیئت های دیگر وجود دارد و مردم جنوب، مانند شیراز و بوشهر نیز سال ها از آن استفاده کرده اند. در هر صورت رهبر انقلاب فرمودند در داخل هیئت این کار وجود نداشته باشد و در بیرون از  فضای هیئت مانعی ندارد، ما هم رعایت کردیم. برخی مواقع درباره این موضوعات برخی رسانه ها و افراد اظهار نظر می کنند که حرف آن ها غیرکارشناسی است و صرفاً به دنبال هیجان و هیاهو هستند و نتیجه ای جز شلوغ شدن فضا و ایجاد حواشی ندارد.

*تسنیم: سال های سال است که پای روضه های وعاظ در کنار مداحان نشستیم. در هیئت هایی در طراز حسینیه شما به جایگاه واعظ و سواد او توجه خوبی می شود. برداشت ما این بوده است که واعظ با عقل و درک مردم کار دارد و مداح بر احساس و قلوب مردم اثرگذار است. در حالی در بسیاری از هیئات جایگاه واعظ به فراموشی سپرده شده است که شما برای پیدا کردن یک واعظ خوب برای هیئت مدت زیادی جستجو می کنید. این نبود واعظ و مداح در کنار هم اشکالی ایجاد می کند؟ اشکال از کجا نشأت گرفته؟ شاید حرفی که واعظ می گوید را مستمعان روضه از شما بهتر قبول کنند کما اینکه می تواند برعکس باشد. نظر شما در این باره چیست؟

اول یک نکته بگویم اینکه متأسفانه برخی از نشریات و مجلات که افرادی غیرکارشناس در آن حضور دارند درباره این موضوع و مداحی اظهار نظر می کنند و بعضاً مطالب نادرست و خامی را مطرح می کنند. من با توجه به این که روضه خوان و نوکر حضرت سید الشهدا (ع) هستم، به هیچ هیئتی باید و نباید نمی کنم. من نگاهم به واعظ این گونه است که اگر کسی فکر می کند این مسیر ما در هیئت منطقی و درست است او هم انجام دهد. گاهی برای هیئت های ماه محرم و ماه رمضان که خیلی از نظر من مهم است، دوستان ما برای یک واعظ مدت ها تحقیق می کنند. افراد مختلف را از جهت سواد و روزآمدی بررسی می کنند و این خیلی مهم است.

اینکه من مطلبی را بگویم یا واعظ باید بگویم که شخصی که لباس روحانی دارد مانند مهر برجسته است. در هیئت حرف من را گوش می دهند ولی آقای واعظ بایداثرگذار شود و اگر او حذف شود که فایده ای ندارد. مردم باید جایگاه اصلی واعظ را بدانند. ما کار فرهنگی هم انجام می دهیم و جلوگیری از خدشه و حفظ پیوند روحانیت و مردم که همیشه بوده بر عهده ما هم هست. در یک مثال ساده برای حفظ پیوند مردم با مسجد شما می بینید که حتی همین برنامه "فیتیله" وقتی می خواهد با بچه ها قرار بگذارد دم در مسجد قرار می گذارد. این برنامه ها خوب است. در قالب سرود پیام های اخلاقی به بچه ها می دهند حتی گاهی بزرگترها هم نگاه می کنند. وقتی مقابل مسجد از دختر بچه ای می پرسند آمدی مسجد چه کار کنی؟ آن بچه می گوید هم آمده ام نماز بخوانم و هم عمو فیتیله ای را ببینم و این صحنه ها را نشان مخاطب می دهند، این خیلی کار ارزشمندی است.

در بعضی موارد هم قائل به این هستم که شأن و جایگاه روحانیت باید حفظ شود. این تحفظ هم باید از جانب پامنبری و امثال بنده و مردم باشد هم از ناحیه خود روحانیون گرامی باید مورد مداقه قرار گیرد. در بعضی موارد برخی از این عزیزان وارد عرصه هایی شده اند که با لباس روحانیت همخوانی نداشته است و در فضایی حاضر شده اند که فضای آن جا به هیچ عنوان زیبنده حضور یک روحانی نیست. در مقابل بعضی روحانی های حاضر در هیئت و خصوصاً در جلسات ما هستند که واقعاً تلاش می کنند که منبر غنی و پرباری داشته باشند و واقعاً با سواد هستند. این موضوع باید در ذهن ها جای بگیرد که وعاظ سواد بالا و منطقی دارند و روضه خوان ها هم باید در قبال استفاده از محضر چنین عزیزانی منطقی رفتار کنند.

شخصی که لباس روحانی دارد مانند مهر برجسته و اثرگذار است و نباید از هیئت و روضه حذف شود. مردم هم باید جایگاه اصلی واعظ را بدانند و همانطور که از مداح استفاده می کنند از منبر واعظ هم بهره ببرند.تأکید می کنم که وعاظ، روحانیون و روضه خوان های ما همگی باید قدر و جایگاه خود را بشناسند و معارف الهی و اسلامی را با منطق و عقلانیت به مردم انتقال دهند.

*تسنیم: کلامی از رهبر معظم انقلاب خطاب به شعرای آئینی خصوصاً آنانی که در مدح اهل بیت(ع) شعر می سرایند مطرح می شود با این مضمون که از خواندن و بیان شعر ضعیف و متوسط پرهیز کنند و آن را نزد خود نگه دارند. در کنار این توصیه برخی قائل به این هستند که شعری که در هیئت خوانده می شود باید معرفت افزا باشد. شما در کنار مداحی شاعر اهل بیت(ع) نیز هستید و ساحت شعر را می شناسید و ارزیابی این است که شعرهایی که برای خواندن انتخاب می کنید، این مولفه ها را تاحد زیادی در بردارد. لطفاً درباره اصل و فرع بودن شعر در مداحی و توجه مداح به این مؤلفه ها نظرتان را بفرمائید.

معرفت اصل است. اما اگر به آن خوب پرداخته نشود فرع جلوه می کند. مخاطب ما جوان است و دستور نمی خواهد. برای مثال: «افتادگی آموز اگر طالب فیضی/ هرگز نخورد آب زمینی که بلند است» تشبیه زیبا و آموزنده ای است و آن را جوان خوب می فهمد و خوب به آن عمل می کند، اما اگر به او دستور بدهی که افتاده باش، دیگر قبول نمی کند. در دوره ای زندگی می کنیم که جوان می گوید من خودم برای زندگی خودم تصمیم می گیرم و حرف مستقیم را نمی پذیرد، اما معنای حرف شما را استخراج می کند. بیان معارف از اصول خواندن است و اگر شعر شعری سالم و وزین باشد تأثیر خود را می گذارد. گذشته از این همیشه که نباید شاعر و مداح  با مستمع کنار بیاید، مقداری هم مستمع باید با او کنار بیاید.

رهبری زمانی فرمودند اگر جلسه ای دارید نگاه نکنید که مخاطب چه دوست دارد نگاه کنید چه چیزی به درد او می خورد. دارویی که برای بچه هم می دهند این روزها برایش شیرینش می کنند مثل قدیم ها نیست. مطلبی که می خواهی اثرگذار باشد را هم باید با زبان مطلوب و زبانی که بیشترین اثرگذاری را دارد به مخاطب برسانی. باید طعم آن را بچشد.

*تسنیم: نقل بود از پدر آیت الله تهرانی که می فرمودند روضه خوان نباید فقط دنبال گریاندن مستمع باشد باید به دنبال بیان حقایق باشد. بعضی مواقع در برخی مجالس شاهد این هستیم که برخی نوعی مقتل می خوانند که هیچ سندیتی ندارد و مطالبی هم خودشان با آن مخلوط می کنند. شاید برای اینکه صرفاً از مستمع خود اشک بگیرند. برخی هم بر این باورند که واقعیت ها خود به حدی عجیب بوده که نقل آن ها خود اشک مستمع را در می آورد. نظر شما درباره این موضوعات که سند ضعیفی دارند و همچنین موضوع "بازخواندن روضه" چیست؟

در مظلومیت سیدالشهداء(ع) همین که ایشان با زن و فرزندانشان محاصره شدند، کافی است و دیگر چه دلیل دارد حضرت علی اصغر(ع) نیز قربانی شود تا گواه مظلومیت ایشان باشد. من یک بار در ایام عاشورا گفتم که می خواهم روضه ای چهار کلمه ای بخوانم "وای حسین کشته شد" و چون مجلس آماده بود، با این حرف نیم ساعت گریه کردند و کاری جز اشک نبود. عشق با گریه است، شما یک شعر را پیدا کنید که عاشق به معشوق خود بگوید در فراق تو من تا صبح خندیدم! اتفاقاً گریه کردن هم ملاک است و رابطه عاطفی را تقویت می کند. امام زمان(عج) روحی فداه فرموده اند: من صبح تا شب و شب تا صبح برایت گریه می کنم و بعد از آن خون گریه می کنم. بنابراین ما با گریه آرام می شویم.

آدمی هیچگاه حسرت خنده هایش را نخورده است، اما می دانیم گریه هایمان حرام نمی شود، ممکن است برای اشک هایی که ریختی حسرت بخوری. این از آن دسته اشک هایی است که حرام نمی شود. امام زمان(عج) فرمودند: به ما اعتماد کنید، گریه کنید برای سیدالشهداء(ع)، گریه برای سیدالشهدا(ع) شما را به ایشان نزدیک و رابطه عاطفی را بیشتر می کند، چون دوستش داری همین باعث می شود اخلاقت مثل اخلاق او شود و به خدا نزدیک تر بشوی.

اما یادمان باشد که گریه خالی برای سیدالشهداء(ع) آدمی را به "مقعد صدق عند ملک مقتدر" نمی رساند، بلکه ممکن است تنها آدمی را از آتش نجات دهد و از جهنم به بهشت در آورد و تنها عده خاصی از محبان حضرت امام حسین(ع) می توانند به سعادت دیدار ایشان و همنشینی با ایشان نائل شوند.

شهادت فناء فی الله است و شهید به نزد سیدالشهداء می رود. سه گروه هستند که درجه هایشان شبیه به هم است و آنها کسانی هستند که "باَموالهم و اولادهم و انفسهم" گذشت، دارند. یعنی کسانی که از قید مادیات و پولشان گذشته اند، از قید اولاد هم مانند پدران و مادران شهدا گذشته اند و در نهایت کسانی که از انفسهم(جانشان) که همان مقام شهید است، هم گذشته اند. بنابراین گریه بر سیدالشهداء ممکن است ما را از آتش نجات دهد، اما همه گریه ها ما را از حسرت نجات نمی دهد.

*تسنیم: یکی از مباحثی که همیشه در هیئت ها مطرح بوده بحث تقریب مذاهب و برائت از دشمنان اهل بیت(ع) بوده است. در بعضی موارد مراسم خاصی هم برگزار می شده است که برگزاری آن و  رسانه ای شدنش از نظر تعداد قابل توجهی از علما موجب وهن دین می شود. نظر شما در این باره چیست؟

طرح تقریب مذاهب رسما توسط جمهوری اسلامی پیگیری می شد و دقیقاً در زمانی که داشت به بار می نشست و علمای مذاهب با هم دیدار و گفتگو داشتند و روابط مسالمت آمیز بود، استعمار انگلیس با دسیسه خود مانع از به ثمرنشستن آن شد. آنان فرقه های انحرافی شبیه بمب های مغناطیسی را ساختند و به بدنه این مذاهب چسباندند و نگذاشتند این وحدت به طور کامل صورت بگیرد. ابتدا با ایجاد و تقویت بهایئت در شیعه و وهابیت در میان اهل سنت و امروز با تقویت سلفیون افراطی و جریان های القاعده در کشورهای اسلامی، می خواهند سد راه اتحاد امت اسلامی باشند. تقریب مذاهب و برقراری ارتباط منطقی با بزرگان ادیان و بحث و گفتگو درباره مباحث علمی و بیان نظرات هر گروه از گذشته در اسلام بوده است. چیزی که شما به صورت کاملاً منطقی در کتاب شبهای پیشاور نمونه ای برایش پیدا می کنید.

به محض اینکه مذاهب آمدند به هم نزدیک شوند وهابی ها آمدند، سلفی ها آمدند، این ها تا حدی با اهل بیت(ع) زاویه و در برابرشان موضع دارند که حاضرند گودال آتش درست کنند و بنزین بریزند و تک تک شیعیان را زنده زنده بسوزانند. اگر به شیعه بگوییم این کار را انجام بده، او این کار را می کند؟ هرگز! پیغمبر اکرم فرمودند حیوان را هم مثله نکنید. این قضایای اخیر در مصر و کشورهای منطقه و این قتل عام وحشیانه در سوریه و ... از جای دیگری آب می خورد. من باورم این است که دشمن اسلام  و دشمن خدا نیست مگر اسرائیل. هر مشکلی که در عالم به وجود می آید اسرائیل به وجود می آورد. نه این اسرائیل بلکه بنی اسرائیل.

*تسنیم: مجالس اهل بیت(ع) خصوصا تکیه و هیئت امام حسین (ع) در کنار فضای معنوی و روضه و مناجات، پایگاه سیاسی مردم هم بوده است. در جاهایی که قرار بوده بزنگاه های انقلاب اسلامی رقم بخورد مردم ما بیشتر در این هیئت ها و تکیه ها پای کار آمدند و بینش سیاسی پیدا کردند. خیلی از حرف ها زمینه اش در تکیه ها بود. برگرفته از برخی مسائل سیاسی که بعضاً حاشیه برای هیئت ها ایجاد کرد در ایام گذشته برخی این حرف را سر می دهند که  سیاست را از هیئت جدا کنید، می گویند این قضایا با ساحت هیئت لطمه می زند. به آن موضع گیری سیاسی خاص نقد دارند و... نظر شما در این باره چیست؟

اگر سیدالشهدا(ع) سیاسی نیست، چرا در حرم آقا بمب می گذارند؟ آنان از حرکت امام حسین(ع) می ترسند. امام فرمودند حرکت سیدالشهدا(ع) سیاسی بوده و بلکه سیاسی ترین حرکت عالم بوده است. فاسدترین آدم ها مانند یزید به سیدالشهدا(ع) پیشنهاد دادند که ولایت فلان سرزمین را به ایشان بدهند تا ایشان دست از حرکت و قیام بردارند، اما ایشان نپذیرفتند.

عده ای که می گویند در موضوع سیاست دخالت نکنیم، باید ببینیم چه کسانی هستند؟ ما در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «و ساسة العباد»؛ من خودم قائلم به این که در یک سری از مسائل سیاسی باید دخالت و  اظهارنظر کنیم. در بعضی مسائل دخالت نکنیم ولی اعلام نظر بکنیم و البته در یک سری قضایا هم اصلا نباید حتی اظهار نظر بکنیم، چون در شأن ما نیست و شأن ما بالاتر از آن است. ارزش یک مداح سیدالشهداء(ع) بالاتر از آن است که بخواهد در رابطه با فلان اظهار نظر فلان فرد صحبت کند، بلکه باید دنبال رسالت مهم ترش باشد.

در پاسخ به آقایانی که می گویند مداحان نباید در کار سیاست دخالت کنند من پاسخ می دهم که خودشان در سیاست دخالت نکنند چون این حرفشان از بی سوادی سیاسی شان نشأت می گیرد بهتر است به کار خودشان برسند. چون ما این بینش را داریم که در سیاست اظهار نظر کنیم، ولی آنها ندارند.

*تسنیم: در هیئت های دهه 70 به دلیل فضای جنگ و در دهه 80 به سبب فضای خاص جامعه در هیئت ها از شهدا زیاد یاد می شد. چند وقتی است که در تعداد قابل توجهی از هیئت ها این امر به فراموشی سپرده شده است. برادر شما شهید، پدرتان مفقود الاثر و هیئتتان در گلزار شهدا برگزار می شود. توجه ویژه ای به شهدا در هیئت های شما و افرادی همچون حاج سعید حدادیان می شد. چرا این امر این روزها کمرنگ شده است. برخی در اظهارنظری عجیب می گویند مشتری اش کم شده است؟

زمانی که جنگ است، برای شهدا و رزمندگان و بسیجیان ارزش قائلند و احترام  می گذارند، اما بعد از جنگ، در همان دانشگاهی که اگر شهدا نبودند حتی وجود هم نداشت، عده بسیار محدودی نمی گذارد پنج شهید گمنام در دانشگاه دفن شود. نمی دانم چه بگویم، چه صفتی برای این حرکت می شود به کار برد. فرهنگ شهادت فرهنگ سیدالشهداست و فرهنگ سیدالشهدا(ع) صرفا مذهبی و سیاسی نیست. این فرهنگ نظام را از سقوط نجات داده است. فرهنگ شهادت نانی ندارد؛ نانش را خود شهید خورد و نظام و بهره اش را هم شهید برد و نظام.

خواهشم از آحاد مردم این است که با هر گرایش سیاسی وصیت نامه شهدا را بخوانند. آمار نشان می دهد بیشترین کلمه ای که در وصیت نامه شهدا آمده، کلمه اسلام است و بعد از آن، امام زمان(ع) و امام خمینی(ره) و جمهوری اسلامی ایران است. شهدا به خاطر این آرمان ها به شهادت رسیدند و ما اکنون آرمان های آنها را کنار گذاشتیم و از «وطنم...» می گوییم، در صورتی که ملیت ما اسلام است. ما هرگاه ملیتمان را که اسلام است از ملیت ایرانیمان جدا کردیم، لطمه خوردیم.

فرض کنید که در کشور آمریکا به یک رستوران رفته اید و در آن فقط دو میز خالی برای نشستن وجود دارد که سر یکی از آنها یک صهیونیسم فارسی زبان ایرانی تبار نشسته و سر میز دیگر یک آمریکایی اهل تسنن است؛ شما سر کدام میز می نشینید؟ قطعاً امثال شما با آن مسلمان می نشینی و همینجا معلوم می شود که ملیت ما اسلام است.

روزگاری هرات و قفقاز و... برای ما بود که با یک کاغذ مهر شده آنها را از ما گرفتند. ملیتی که بخواهد با یک کاغذ گرفته شود، ملیت نیست. اگر گوشه ای از اسلام بخواهد آسیبی ببیند، همه ما در راه آن حاضریم کشته شویم، این یعنی اینکه ملیت ما اسلام است. ملیت ما اسلامی ایرانی است. حساسیت ما نسبت به بحرین، به خاطر شیعیانش است و نه سرزمینش که روزگاری از ما گرفتند یا یک نفر دودستی تقدیمشان کرد. در مورد بغداد و تفلیس و هرات و قفقاز و... اینگونه حساسیت نداریم، با آنکه همه این ها نیز روزگاری برای ما بودند و همه با یک کاغذ از ما گرفته شدند.

از زمانی که شهدا را به نام ایران بدون اسلام مصادره کردند، لطمه خوردیم. شهیدی که با وضو و با دعای کمیل شب قبل از شهادت و با نگاه به سیدالشهداء(ع) و امید به لقاءالله به شهادت می رسد بالایش می نویسند: «وطنم»! اگر خودش زنده باشد می گوید که من به خاطر دینم رفتم. ما ملیت را که عوض کردیم ضربه خوردیم.