به گزارش لنگرنیوز به نقل از آستان خبر، گفتگوی زیر مربوط است به هنرمند جوان خالق  “سنجاق بازی های عاشقانه” که هنر و ذوق خاصی به بیان احساسات درونی خویش از طریق سنجاق قفلی کرده است. خودتان را معرفی کنید بنده مجید صفری سخاوت متولد سال ۱۳۶۴ و فارغ التحصیل کارشناسی ارشد فیزیک اتمی و مولکولی و ساکن شهرستان لنگرود از استان گیلان هستم. از بچگی تان بگوئید من از سن هفت سالگی نقاشی با مداد رنگی را آغاز کردم و در سن ۱۲ سالگی وارد گرایش طراحی شدم. به صورت حرفه ای؟ یعنی مقامی در مسابقات مختلف هم شرکت کردید؟ بله من مقام اول در رشته نقاشی با مداد رنگی در استان گیلان در سال ۱۳۷۴، مقام سوم در رشته نقاشی با مداد رنگی در سطح شهرستان لنگرود در سال ۱۳۷۴، مقام دوم در رشته طراحی در استان گیلان در سال ۱۳۸۰، مقام اول در رشته نقاشی با مداد رنگی در سطح شهرستان لنگرود در سال ۱۳۸۱، مقام سوم در رشته طراحی در استان گیلان در سال ۱۳۸۱ را کسب کردم. به جز نقاشی کار دیگری هم انجام می دادید؟ از سال ۸۱ به یادگیری ساز سنتور همت گماشته و توأماً به آموختن نرم افزارهای گرافیکی پرداختم. از همان دوره به عکاسی علاقه زیادی داشتم تا اینکه در سال ۸۹ این فرصت دست داد تا این رشته را به صورت جدی دنبال کنم و تا امروز آن را ادامه دهم. علاقه زیادی به عکاسی ماکرو، طبیعت و همچنین عکاسی مفهومی دارم و تقریباً فعالیت های عکاسی من در این سه ژانر دنبال می شود. به کار دیگری هم علاقه دارید. به جز فعالیت هایی که پیش تر ذکر شد، من علاقه زیادی به گوش کردن به موسیقی سنتی و همچنین ورزش فوتبال دارم. در رشته درسی خودتان تحقیقاتی داشتید؟ همان طور که عنوان نمودم بنده فارغ التحصیل کارشناسی ارشد فیزیک اتمی و مولکولی نیز در این زمینه مقالاتی نیز در کنفرانس های ملی و ژورنال های خارجی و همچنین پروژه های تحقیقاتی را ارائه داده ام. برای کار گرافیک و عکاسی دوره ای رفتید؟ خیر دوره ای ندیدم و بامطالعه مقالات و کتاب های مرتبط آن ها را یاد گرفتم و هم اکنون نیز به عنوان طراح و گرافیست مشغول فعالیت هستم. در مورد کارتان توضیح دهید فکر می کنم متنی که برای مجموعه ام نوشته ام خود گویای این سؤال باشد “سنجاق قفلی ها را دوست دارم، از همان کودکی دوستشان داشتم. بی منت بانی وصلت اند اما خودشان بی وصل می مانند، خــم می شوند اما خــم به ابرو نمی آورند، زنگ می زنند اما زنگار بر دلشان نمی نشیند. تیزند، یکرنگ اند، ساده و بی آلایش. دوستشان دارم نه به خاطر اینکه ضامن بالش یا لحاف و تشک هایمان بودند، نه! چون باوجود فلزی بودنشان، تجلی صفات زیبای انسان اند. همتم بر آن بود تا در حد توان، آنان را در قالبی دیگر به منصه ظهور برسانم. خدا را چه دیدید، شاید در این میان خاطره ای مشترک هم مرور شد… م.ص.سخاوت” ایده این کار چطور به ذهنتان رسید؟ قبلاً عکسی در اینترنت دیده بودم که به سنجاق قفلی حالت داده بودند پس ازاینکه کتاب سنجاق قفلی نوشته علی ابراهیم کافوری را دیدم به این فکر افتادم که به سنجاق ها در کالبدی انسانی شخصیت دهم. اولین عکسی که گرفتم شاید این هدف را نداشتم تنها کنجکاوی بیش نبود اما بعد تصمیم گرفتم که روایتی را از دغدغه های روزمره به زبان سنجاقی قفلی های کوچک را در موقعیت ها و حالات مختلف نقل کنم که با هم فکری دوست هنرمندم خانم باران نیکراه نام این مجموعه را “سنجاق بازی های عاشقانه” گذاشتم. نخستین عکسی که از کارتون گرفتید روبه یاد دارید؟ اولین عکسی که در این مورد گرفتم و یا بهتره بگم تولد عکس های سنجاقی، (شهریور ۹۳) عکس زیر است: با کدام کارت بیشتر ارتباط برقرار می کنید؟ عکسی که یک سنجاق کلافه از دغدغه های به داخل شیشه ای پناه برده تا شاید لحظه ای شاید اندک با خود خلوت کند. شاید همه ما نیز در زندگی عادی خود گاهی به این حال و هوا احتیاج داریم. به فکر تجاری کردن این کار هستید؟ راستش چرا که نه اما هنوز فرصت و حمایتی صورت نگرفته است. چگونه آثارتان را می توان دنبال کرد؟ تنها جایی که آثار من رو قرار دادم در اینستاگرام من است که به آدرس زیر می باشد: instagram.com/majid.sekhavat کلام آخر؟ ترجیح میده جواب این سوال و با شعری از سعدی به پایان برسونم بماند سال ها این نظم و ترتیب ز ما هر ذرّه خاک افتاده جایی غرض نقشیست کز ما باز ماند که هستی را نمی بینم بقایی تصاویر این هنرمند جوان در زمینه عکاسی نیز فعالیت می کند که در زیر برخی از آثار وی آمده است.