موقعیتی فراهم شد تا کتاب «شاهرخ، حر انقلاب اسلامی» را برای یک عده از جوانان معرفی کنم. اکثر آنها خواستار کتاب شگفت انگیزی بودند که به همت گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی و توسط انتشارات امینان به چاپ بیست و هشتم رسیده بود. عجیب نیست کتاب شاهرخ به چاپ بیست و دوم رسیده است؛ بدون هیچ حمایت و عنایتی از طرف مسئولین دولتی!

«گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی» با تلاش و اهتمام ویژه ای که به زندگی و سیره شهدا دارند توانسته اند در طول سه سال تعداد هفتاد و هفت هزار و پانصد جلد از کتاب شاهرخ را به دست علاقمندانش برسانند. نثر خاطرات این کتاب دلکش و جذاب است و زندگی خاص شاهرخ این نثر را زیباتر و دلنشین تر جلوه داده است. یکی دیگر از ویژگی هایی که می توان برای کتاب شاهرخ در نظر گرفت این است که نویسنده (نویسنده های) کتاب مذکور اکثر اتفاقات زندگی قهرمان کتاب را بیان کرده اند. این نوع نگاه به شهید باید در جامعه بیشتر ترویج شود. نگاهی که شهدا را دست یافتنی می کند و در عین حال آنها را در لفافه ای از نور و روحانیت معرفی می کند.

شاهرخ کتابی است که اگر برای نسل جوان بیشتر معرفی شود تا چاپ دویستم هم خواهد رسید. متاسفانه در مملکت ما سیستم بیمار معرفی و توزیع کتاب به این زودی ها درمان نخواهد شد.

پیشنهاد نگارنده سطور این است که شما هم برای شناساندن چهره های حیرت انگیزی مثل شاهرخ (که در دوران دفاع مقدس کم نبودند) گامی بردارید. اولین گام عیدی دادن این کتاب در نوروز ۹۲ می باشد. عیدانه ای به رنگ کتاب و انقلاب برای این که بیشتر با شاهرخ آشنا شوید.

برشی از این کتاب جذابی را برایتان می آوریم:

«در آبادان شخصی بود که به مجید گاری مشهور بود می گفتند گنده لات این جا بوده. تمام بدنش جای چاقو و شکستگی بود. هرجا می رفت، یک کیف سامسونت پر از انواع کارد و چاقو همراهش بود.

می خواست با عراقی ها بجنگد اما هیچ کدام از واحد های نظامی او را نپذیرفتند. تا این که سید (سید مجتبی هاشمی) او را تحویل شاهرخ داد.

شاهرخ هم در مقابل این افراد مثل خودشان رفتار می کرد. ابتدا کمی به چهره مجید نگاه کرد، بعد با همان زبان عامیانه گفت: ببینم، می گن یه روزی گنده لات آبادان بودی. می گن خیلی هم جیگر داری، درسته؟!

بعد مکثی کرد و گفت: اما امشب معلوم می شه، با هم می ریم جلو ببینم چی کار ه ای!

شب از مواضع نیروهای خودی عبور کردیم و به سنگرهای عراقی ها نزدیک شدیم. شاهرخ، مجید را صدا کرد و گفت: می ری تو سنگراشون، یه افسر عراقی رو می کشی و اسلحه اش رو می یاری، اگر دیدم دل و جرات داری می یارمت تو گروه خودم.

مجید یه چاقو از تو کیفش برداشت و حرکت کرد. دو ساعت گذشت و خبری از مجید نشد. به شاهرخ گفتم: این پسر دفعه اولش بود. نباید می فرستادیش جلو، هنوز حرفم تمام نشده بود که در تاریکی شب احساس کردم کسی به سمت ما می آید. اسلحه ام را برداشتم، یک دفعه مجید داد زد: نزن، منم مجید! پرید داخل سنگر و گفت: بفرمایید این هم اسلحه، شاهرخ نگاهش کرد و با حالت تمسخر گفت: بچه! اینو از کجا دزدیدی؟! مجید یک دفعه دستش رو برد داخل کوله پشتی و چیزی شبیه توپ را آورد جلو. در تاریکی شب سرم را جلو آوردم. یک دفعه داد زدم: وای؟!

با دست جلوی دهانم را گرفتم، سر بریده یک عراقی در دستان مجید بود. شاهرخ که خیلی عادی به مجید نگاه می کرد گفت: سر کدوم سرباز بدبخت رو بریدی؟! مجید که عصبانی شده بود گفت: به خدا سرباز نبود، بیا این هم درجه هاش، از رو دوشش کندم. بعد هم تکه پارچه ای که نشانه درجه بود را به ما داد.

شاهرخ سری به علامت تایید تکان داد و گفت: حالا شد، تو دیگه نیروی ما هستی.

مجید فردا به آبادان رفت و چند نفر دیگر از رفقایش را آورد. مصطفی ریش، حسین کره ای، علی تریاکی و ...»

(شاهرخ حر انقلاب اسلامی ص ص ۸۲_۸۵)

به هر روی کتاب «شاهرخ، حر انقلاب اسلامی» از کتاب های جذابی است که در حوزه دفاع مقدس دیده ام.

کتاب شاهرخ می تواند عیدی خوبی برای تشنگان فرهنگ دفاع مقدس باشد.