"عظیم حقی" شهید دیروز، آزاده امروز

۱۳۹۴/۰۵/۳۱ ۱۱:۴۹ چاپ کد خبر: 33360
به گزارش لنگرخبر به نقل از تسنیم، عظیم حقی بازنشسته سپاه است و اکنون عضو شورای اسلامی شهرکومله لنگرود است، آزاده ای است 52 ساله که 4 فرزند دارد.



کتابی دارد با عنوان "یک وجب و چهار انگشت" حاوی خاطراتش از دوران کودکی تا اسارت و آزادگی.



شاید آن روز که از لابه لای جمعیت، تو را می دیدم که برمزارت ایستاده و باچشمانی گریان برمزار خود فاتحه می خوانی، هیچ گاه نمی دانستم که امروز باید در مقابل قامت ستم دیده اش بایستم و از روزهای اسارت تا شهادت و زندگی دوباره ات بپرسم.



من خبرنگاری هستم با هزاران سئوال درمقابل شجاعت و جسارت تو، آن روز که عظمت صبرت را دریافتم و با همه شور جوانی ام دربزرگی آرمان تو، واماندم.



تو در غم وطن به اسارت رفتی و با هر روز از اسارت  تو، هزاران روز از عمرمادرت از دغدغه دیدار دوباره تو کاسته می شد و با هر شلاقی که دشمن بر بدن تکیده ات میزد قامت پدرت خمیده تر می شد.



هرچند تو و عزیزانت در غم اسارت و شهادت آزار دیدید اما پرچم برافراشته ایران، امروز مدیون صبر تو، پژمردن مادرت و خمیده شدن پدر است.



روزگاری تو، بودی و پدر و مادرت برمزارخالی ات می گریستند اما حال، تو، هستی و باید برمزار آنها بگریی!



آنچه در ادامه می آید گفت وگویی با رزمنده و آزاده ای است از یادگاران دوران دفاع مقدس که طعم رزمندگی، اسارت، مفقودالاثربودن، شهیدبودن و آزادی را با هم چشید.







تسنیم: آقای حقی واقعا" نمی دانم که شما را با چه نامی خطاب کنم. نوجوانی که رزمنده شد، رزمنده ای که اسیرشد، اسیری که مفقودالاثر شد و مهر شهادت برنام او خورد ویا آزاده ای که یاحسین گویان برمزارخودگریست و فاتحه خواند؟



حقی: من ابتدا از حضور شما درمنزل خودم بسیار خوشحالم و به شماخوش آمد می گویم، خیلی ساده به شما بگویم، من آن بنده ای هستم که خداوند بزرگ به صورت ویژه نگاهش کرد اما گویا لیاقت شهادت را درمن نمی دید.



تسنیم: لطفا" بفرمائید که حضور در جبهه جنگ از چه زمانی و چگونه در ذهن شما شکل گرفت؟



حقی: باید برگردیم به سال های 60 و 61 که من حدودا" نوزده سال داشتم. آن روزها مردم  در راستای فرمان امام خمینی (ره)  به دفاع از خاک وطن نگاهی انقلابی و ایده آل داشتند چون ریشه مذهبی در مردم ایران بود و از جان و دل از میهن دفاع می کردند. من هم صلاح دانستم که راهی جبهه جنگ شوم، باورم به آنجا رسیده بود که می گفتم اگریک قطره خون دارم بایدهمان یک قطره را برای اجرای فرمان امام (ره) و دفاع از خاکم بگذارم یعنی از لحاظ روانی نیز احساس نیاز کردم.



تسنیم: از جمله اقداماتی که برای رسیدن به این هدف انجام دادید چه بود؟



حقی: برای این کار چند بار به بسیج مراجعه کردم و چون رضایت خانواده شرط اصلی حضور درجبهه بود، باوجود مخالفت های شدید خانواده، امضای پدرم را جعل کردم و خوشبختانه این جعل مصلحتی، کارساز شد و در همان سال 61 حضور من درجنگ کلیدخورد.



تسنیم: گمان دارم که همگان مانند من در شنیدن قصه به اسارت رفتن، شهادت، مفقودالاثری، آزادی و غافلگیری خانواده تان کنجکاو هستند، بنابراین شما را با سئوالاتم محدود نمی کنم.



حقی: درمرحله تکمیلی کربلای 5 در شلمچه که در اسفندماه سال 65 انجام شد من به اتفاق 4 تن از هم رزمانم مجروح شدیم و به دلیل جراحت از بقیه عقب ماندیم. شب عملیات باران سختی باریده بود و جراحت و شرایط جوی باعث شد تا راه خودمان را گم کنیم چون از ناحیه پا و کمرمجروح شده بودیم تصمیم گرفتیم که به شکل چهاردست و پا و سینه خیز به عقب برگردیم که در همان حال توسط نیروهای دشمن در نزدیکی بصره، محاصره و اسیر شدیم و حدود 48 ساعت با حالت مجروح، خسته وگرسنه با لباسی آغشته به باران وگل و با دست هایی که ازپشت با کابل تلفن بسته شده بود سپری کردیم تا اینکه چشم هایمان را بستند و ما سوار بر تانک نفربر راهی اردوگاهی در عراق شدیم، بعد از اینکه چشم هایم را بازکردند خودم را مقابل یک افسر غول پیکرعراقی دیدم؛ از آنجا بازجویی ها با اعمال شاقه شروع شد و با شلاق و چوب و کمربند می خواستند  از ما اطلاعات بگیرند.



تسنیم: بیشتر دنبال چه نوع اطلاعاتی بودند؟



حقی: اینکه چه کسی هستی و درلشگر ایران چه سمتی داری؟ چقدر تجهیزات دارید؟ فرمانده شما کیست؟ شعاع عملیاتی شما تاچه اندازه ای بوده؟ در لشگرهای پشتیبانی شما چه کسانی بودند و امثال این ها.



تسنیم: شما در ایران یک پاسدار بودید چگونه این مطلب را درمقابل شکنجه گرها پوشیده نگه داشتید؟



حقی: بله چون دشمن به شدت از قدرت و اطلاعات پاسداران امام (ره) وحشت داشت، افسر عراقی به پاسدار بودن من مشکوک شده بود ولی خوشبختانه من قبل از عملیات لباس فرمم را درآورده و لباس بسیجی به تن کرده بودم و برهمین اساس همه دانسته هایم را انکار کردم غافل از اینکه بدانم کارت شناسایی اعزام به جبهه را داخل جیب لباس جدیدم گذاشته ام حالا دیگر نمی دانستم که چطور باید گفته هایم را انکار کنم، از یک طرف گفته بودم پاسدار نیستم و از طرف دیگر کارت شناسایی ام دروغم را آشکار می کرد در حالی که مترجم مشخصات کارت شناسایی ام را ترجمه می کرد بازپرس هم اسلحه کلت را روی سرم گذاشت و من در حال خواندن شهادتین، فقط  متوسل به یک نفر شدم.



تسنیم : وآن یک نفر؟



حقی: خانم فاطمه زهرا (س) بود.



تسنیم: متن مناجاتتان را به خاطر دارید؟ از ایشان چه خواستید؟



حقی: گفتم یا فاطمه زهرا، تو، هم مادر اسیری، هم مادر شهیدی، هم خودت اسیری، هم خودت شهیدی، دستم به دامنت.



تسنیم: بعد از مناجات چه اتفاقی افتاد؟



حقی: باورتان نمی شود به محض اینکه مناجاتم با بانوی دوعالم تمام شد افسر بازپرس اسلحه را از روی شقیقه ام برداشت و خیلی راحت دروغ هایم را پذیرفت و تا آخرین روز اسارتم  نیز هرگز توسط آن افسر شکنجه نشدم.



تسنیم: دربازجویی های بعدی چطور؟ به حرف شما اعتماد کردند؟



حقی: با توجه به اینکه تمام صحبت های ما توسط خائنان شنود می شد، بارها مرا برای بازجویی بردند و پرسیدند چرا سطح معلومات و نحوه بیان من بیشتر از یک بسیجی است من هم مجبور می شدم به دروغ بگویم که در ایران معلمی ساده  بودم.



تسنیم: با توجه به اینکه ارتباط شما با خانواده قطع شده بود دنبال چه راه هایی بودید که از وضعیت خودتان آنان رامطلع کنید؟



حقی: از شروع اسارت به مدت 6 روز در پادگان اردشیر عراق بودیم؛ پادگان را قرنطینه کرده بودند و به شدت ما را شکنجه می کردند. با سیم خاردار بدن عریانمان را به شلاق می گرفتند و با وجود سرمای سخت زمستان، ما را برای ساعت ها درآب یخ می انداختند، عده ای از اسرا هم طاقت نمی آوردند و شهید می شدند.



در این شرایط سخت ما در ابتدا زیاد به فکرخانواده نبودیم و به این فکرمی کردیم که چطور از بحران اسارت بیرون بیائیم اما وقتی از آنجا به اردوگاه منتقل شدیم تازه به این قضیه رسیدیم که بایدخانواده هایمان را از وضعیت خودمان باخبرکنیم.



تسنیم: یعنی صلیب سرخ جهانی هم هیچ آماری از اسرا اعلام نکرده بود تا خانواده هایتان از اسارت شما آگاه شوند؟



حقی: طی 4 سال اسارت من، صلیب سرخ یکبار هم به اردوگاه ما نیامد تا اطلاعیه ای از طریق آنان به خانواده هایمان برسد؛ اصلا" آمار ما دست کسی نبود چون در حد مرگ ما را شکنجه می کردند و اسرا به راحتی جان  می باختند.



شب عید همان سال یکی از اسرا که زخم هایش از عفونت زیاد به کرم افتاده بود شهید شد و صبح که یکی دیگر از اسرا برای تخلیه سطل ادرار به بیرون از سلول رفت با جنازه او که از شدت  سرما یخ بسته بود روبه رو شدیم.



تسنیم: با توجه به این شرایط سخت که هیچ گونه امنیت جانی و روانی نداشتید، امیدی به زنده ماندن و برگشتن به وطن داشتید؟



حقی: خداوند بزرگ در قرآن می فرماید: ناامیدی به درگاه من گناه بزرگی است و ما با ایمان به این جمله هیچ گاه ناامید نمی شدیم و در آن شرایط به فکر نقشه ای برای فرار و ارتباط با بیرون از اردوگاه بودیم.



مثلا" روی زر ورقی که از سیگار سربازان عراقی به جا می ماند نام 500 نفر از اسرا را نوشتیم و لای دوخت پیراهن اسرایی که برای درمان به بیمارستان می رفتند گذاشتیم تا به طریقی آمار اسرا به بیرون از اردوگاه رسانده شود.



تسنیم: با توجه به اینکه بیش از 2 سال خانواده تان هیچ اطلاعی ازشما نداشتند، فکر می کردید که شما را مفقودالاثر بدانند؟



حقی: به فکرم هم خطور نمی کرد که خانواده ام مرا مفقودالاثر بدانند؛ همیشه  فکرمی کردم که امید به بازگشت من دارند.







تسنیم: چطور از این جریان باخبرشدید؟



حقی: روزی یکی از هم سلولی هایم برای گرفتن تکه نانی به سلول دیگری رفته بود و با اسیر تازه واردی به نام اسماعیل یکتایی که اهل لنگرود بود و خانواده مرا می شناخت روبه رو شد و به او گفت که با عظیم حقی هم سلول هستم، یکتایی هم با تعجب به اوگفت: عظیم حقی که زنده نیست، اوشهیدشده و من خودم شام شب سوم و هفتمش را خوردم ودرمراسم عزاداری اش سینه زنی کردم. امکان ندارد زنده باشد، او مفقودالاثر شده وخانواده اش هم در گلزار شهدای شهر کومله کنارمزارشهید فرزانگان برایش مزار درست کردند، لباس هایش را خاک کردند و روی سنگ قبر هم اسمش را نوشتند.



تسنیم: و شما با شنیدن این خبر؟



حقی: از اینکه خانوده ام دیگر انتظار بازگشت مرا نمی کشیدند خیالم آسوده شده بود، همین.



تسنیم:  آیا هیچ وصیت نامه ای هم داشتید؟



حقی: نه نداشتم چون امیدوار به آزادی همراه با پیروزی بودم.



تسنیم: برویم سراغ آزادسازی شما و هیجان دیداربا خانواده ای که تا به آنروز شما را شهید می دانستند و هرپنج شنبه برمزارتان می گریستند و خرماپخش می کردند.



حقی: از تاریخ 26 مردادماه سال 69 تبادل اسرا شروع شد و ما چون با پناهنده های خائن در اردوگاه درگیر شده بودیم به ما گفتند که شما جزو شورشی ها هستید و آزادشدن شما مسئله دارد تا اینکه در 24 شهریورماه 69، باگروگان گرفتن یکی از صلیبی ها، نماینده صلیب سرخ آمد و شماره سربازی به هر کدام از ما داد و ما هم سوار اتوبوس شدیم و در طول مسیرمتوجه شدیم که 3 تا از اتوبوس ها کم شده و جلوتر که  آمدیم باز هم با کاهش اتوبوس ها مواجه شدیم  و دریافتیم که به بهانه آزادی می خواهند ما را سربه نیست کنند.



بلافاصله در اتوبوس با شعارالله اکبرشورش کردیم و نمایندگان سپاه ایران که درمرز خسروی بودند با دیدن شورش وارد مرز شده و جریان را پیگیری کردند و خلاصه ما راهی تهران شدیم و آنجا با یکی از رزمنده های صومعه سرا آشنا شدم که قرار بود زودتر از ما به سمت گیلان حرکت کند. شماره محل کار برادرم راکه در خاطرداشتم به او دادم وگفتم: به برادرم بگو که من زنده هستم تا آمادگی های لازم را در خانواده ام ایجاد کند.



تسنیم: عکس العمل خانواده با شنیدن این خبرچه بود؟



حقی: برادرم مستقیم از محل کار به خانه پدرم رفت و آنها را از موضوع آگاه کرد و همه با هم برای پیداکردن من به تمام اردوگاه های کومله و لنگرود رفتند اما باز هم آماری از اسارت و آزادی من پیدا نکرده و یک بار دیگر عزادارشده و به خانه برگشتند.



تسنیم: شما تا چه اندازه یقین داشتید که خبر شهادتتان صحت دارد؟



حقی: در نمازخانه سپاه لنگرود بود که با عکس خودم به عنوان یکی از شهدای پاسدار اسلام روبه رو شدم و باز هم همان جا یکی از آشنایان مرا شناخت و بعد از لحظاتی، به سرعت رفت تا خبر زنده بودن من و حضورم را در سپاه لنگرود به خانواده ام اطلاع دهد.



همشهری هایم مرا که در میدان اصلی لنگرود در حال سخنرانی بودم برشانه هایشان سوار کرده، پیاده و پایکوبان به سمت زادگاهم، کومله به راه افتادند.



از آنها خواستم که ابتدا به گلزار شهدا بروند آنها نیز مرا به محوطه گلزار شهدا رساندند و خداگواه است نمی دانستم که می خواهند مرا سر مزار خودم پیاده کنند و من یکباره دیدم که یاحسین گویان برسرمزارم ایستاده ام و برای خودم فاتحه می خوانم.



تسنیم: آقای حقی برایمان از حس فاتحه خواندن یک انسان زنده  بر سر مزار خودش بگوئید.



حقی: من بادیدن عکس خودم به عنوان یکی از شهدای پاسدار انقلاب اسلامی به یاد این جمله از امام راحل افتادم که شهادت هنر مردان خداست و ناراحت شدم از اینکه من آن قدر هنرمند نبودم که به مقام شهادت برسم اما باز سخن دیگر امام مرا تسلی می داد که فرمودند: شما چه در این دنیا پیروز بشوید یا به شهادت برسید پیروزمند هستید و من پیروزمندانه برمزارم ایستادم و نه برای خودم بلکه برای تمام شهدای انقلاب اسلامی فاتحه خواندم.



تسنیم: واکنش خانواده چه بود؟



حقی: خانواده مرا شرمنده محبت خود کرده بودند. با آنکه پدر تنگدستی داشتم ولی آن روز مقداری برنج فروخت و با پول آن از مهمانان به مدت چندروز درست مانند عروسی پذیرایی کرد. در واقع همان طور که دوبار برایم عزاداری کردند دوبار هم برایم عروسی گرفتند.



تسنیم : آقای حقی، چرا یک وجب و 4 انگشت؟



حقی: حدود 111 نفر باید در یک آسایشگاه کوچک می خوابیدیم و برای اینکه جای خواب به همه برسد طوری تقسیم بندی کرده بودیم که به هر اسیری یک وجب و 4 انگشت جای خواب رسیده بود.



تسنیم: با توجه به اینکه اسارت شما تاسال 69 طول کشید خبر ارتحال امام چطور به شما رسید و بازتاب این موضوع دردناک در اردوگاه میان اسرا و دشمن چگونه بود؟



حقی: از سال 66، نشریه منافقین را برای مطالعه به اسرا می دادند و ما از همان طریق اخبار مربوط به امام را پیگیری می کردیم. خبر درگذشت ایشان را ساعت 7 صبح 14 خردادماه سال 68 از رادیوی کوچکی که مخفیانه در دست داشتیم شنیدیم.



این اخبار توسط بلندگوی اردوگاه هم همزمان پخش می شد افسران عراقی پایکوبی می کردند و ما مرگ برمنافق سرداده بودیم که سربازان عراقی به سلول ها ریختند و با اسرا درگیر شدند.



یکی از اسرا که روز قبل هم با خواندن نشریه منافقین مرگ برمنافق سر داده بود بیشتر شکنجه شد و در صبح همان روز ندای حق را لبیک گفت.



تسنیم: حرف آخرشما چیست؟



حقی: برای به دست آمدن انقلاب و آرامش کنونی زحمت ها کشیده شده و خون ها هدیه شده. این انقلاب، این آرامش و این امنیت راحت به دست نیامده، راحت هم آن را از دست ندهیم.



نمایش در اندازه اصلی" data-lightbox="imageset1">
نمایش در اندازه اصلی" data-lightbox="imageset1">
نمایش در اندازه اصلی" data-lightbox="imageset1">
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان