وطن امروز نوشت:
پس از پرده برداری لدین از ارتباط سران فتنه 88 با دولت آمریکا، گروهی از حامیان عینی و تلویحی متهمان این پرونده سکوت پیشه کردند و دسته ای نیز در مقام دفاع از خود استدلال هایی را مطرح کردند. در این میان خاموشی دموکرات های مقیم کاخ سفید نیز سبب شد نوشته های لدین رنگ واقعی تری به خود بگیرد.
ورای این قضیه و گمانه زنی هایی که درباره انگیزه های لدین از این اقدام صورت گرفته
- مانند تلاش وی برای ضربه زدن به دموکرات ها در آستانه انتخابات یا سنگ اندازی در مسیر کاهش اختلافات تهران و واشنگتن- باید گفت نوشته های این نومحافظه کار آمریکایی رخدادی بدیع یا منحصر به فرد نیست چرا که از همان ابتدای کلید خوردن حوادث 88، حمایت سیاسی و تبلیغاتی کشورهای غربی و در راس آنها آمریکا از معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری و سپس پناهندگی بسیاری از چهره های شاخص این جریان به کشورهای یادشده، خط و ربط های واقعی گردانندگان حوادث تلخ سال 88 را به نمایش گذارد.
از این رو است که تمایل متقابل مقامات کشورهای غربی و آمریکا از یک سو و زمینه سازان حوادث فتنه نیاز چندانی به رمزگشایی نوشته های سیاستمدار صهیونیست پرور آمریکایی ندارد و به عبارتی چیزی که عیان است چه حاجت به بیان و نیز مجادله بر سر آن است.
با این حال مسائل مهمی وجود دارد که می توان به بهانه ماجرای لدین به آنها اشاره کرد و از برخی نخبگان خواست بار دیگر آن را وجهه تامل خود قرار دهند.
1- همه چیز از ایران شروع و به ایران ختم می شود. این واقعیتی است که برخی به کلی آن را نادیده گرفته و در راستای اهداف خاص سیاسی دچار خودغیرپنداری یا حتی غیریت سازی  مخالفان خود شده اند. فراموش کردن یا پشت پا زدن به این اصل که در چارچوب قلمرو سیاسی و پهنه جغرافیایی جمهوری اسلامی ایران همه بر یک کشتی نشسته و سرنوشتی یکسان دارند سبب شد در حوادث 88 شماری به بهانه تامین نشدن مقاصد سیاسی شان، پشت به پشت دشمنان خارجی تیشه به ریشه انسجام ملی بزنند و کشور را دچار چالش های امنیتی کنند، غافل از اینکه دشمن جرارتر از آن است که حتی به ملعبگان موقت خود در پایان موعد انقضا التفاتی داشته باشد. رخدادهای ناگوار 6 سال پیش در شرایطی رخ داد که سر فرودآوردن فتنه گران در برابر قانون اساسی و خواست رهبر انقلاب می توانست آینده سیاسی متفاوتی برای آنان رقم بزند و آنان را از دست به دامانی دشمنان قسم خورده ملت بازدارد.
2- غرب به سرکردگی آمریکا هزاران نیرنگ در آستین دارد و عنوان شیطان بزرگ به راستی برازنده دولت این کشور است؛ دولتی که هر لحظه و هر آن به لباس و هیاتی درمی آید تا راه حقیقت را پیش روی دیگران سد کند. این واقعیتی است که عده قلیلی از وطنی ها و در راس آنان سیاست ندارانشان هنوز پس از حدود 4 دهه دشمنی آمریکا آن را درنیافته و حتی کوردلانه به پشتیبانی و پناه شیاطین ریز و درشت چشم دوخته اند.
در تاریخ چندده ساله جمهوری اسلامی کم نیست مواردی که آمریکایی ها همزمان با تهدید نظامی و دست زدن به جنایات مختلف برای به زانو درآوردن ملت ایران، گزینه رایزنی و اشتراک مساعی با «فیل» های همسو با خود را به پیش برده اند. از همین رو است که رخدادهایی نظیر ایران- کنترا یا همان ماجرای مک فارلین را می توان به نوعی همجنس نامه نگاری های بین سران فتنه و دولت آمریکا دانست.
3- نکته سوم اینکه ویژگی چرخ روزگار این است که می چرخد و ثابت نمی ماند. زمانی گروهی با نامه نگاری به دولت آمریکا خواستار اعمال فشار و سختگیری بر دولتی بر سر مواضع هسته ای آن بودند و از توصیفاتی چون سرکوبگر و مستبد برای خطاب کردن نظامی بهره می جستند که زمانی خود جزو و کارگزار آن بودند. حال برخی با پیوندهای سیاسی آشکار و پنهان با گروه یاد شده در بدنه دولت مستقر جای گرفته و دغدغه این را دارند که بر سر مواضع هسته ای در واشنگتن علیه دولت سخت گرفته نشود.
در همین چارچوب بحث گردش گردونه زمان باید گفت کسانی که با فراخواندن منتقدان به سکوت، از کلیدواژه هایی چون انسجام ملی و یکپارچگی برای تمدید خفقان علیه مخالفان سیاسی خود سود می جویند، عده ای هستند که برخی از آنان در حوادث سال 88 با حمایت یا سکوت در برابر فتنه، ریشه بر تیشه انسجام و یکپارچگی زدند و اغیار خارجی را بر خودی های داخلی ترجیح دادند.
از این رو است که گاهی می گویند جای نالیدن از کسی نیست زیرا در بسیاری موارد از ماست که بر ماست.

سعید ملکی