به گزارش لنگرخبر، مراسم هفدهمین جشن سینمای ایران شامگاه سه شنبه 17 شهریور با نکوداشت محمدرضا داوودنژاد و احمدرضا درویش(کارگردان)، فرهاد ورهرام(مستندساز) و سعید پورصمیمی(بازیگر) در ایوان شمس برگزار شد. در این مراسم هنرمندانی از جمله فاطمه معتمد آریا، امین تارخ، آتیلا پسیانی،همایون اسعدیان،گلاب آدینه، مازیار میری، فرهاد توحیدی، کیومرث پوراحمد، سیدرضا میرکریمی، عبدالله اسکندری، شیرین بینا، سیدعلی قائم مقامی، سیروس الوند، محمد بزرگ نیا و علی دهکردی حاضر بودند. علی ربیعی وزیر کار و تعاون، حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی، فرید فرخنده کیش مدیرعامل انجمن سینمای جوانان، احمد مسجد جامعی نیز از دیگر افراد مسئول حاضر در این مراسم بودند. در ادامه احمدرضا درویش روی سن آمد و گفت: این مراسم نشانه ای روشن از روح سخاوت، همدلی و همزبانی ست که از دیرباز در فرهنگ ما ایرانیان ریشه دوانیده است. بزرگداشت بزرگانِ سینمای ایران، پاسداشت کسانی ست که پیشانی بر آستانِ فضیلت و اخلاق می سایند و نور حقیقت بر پرده ی تاریکی ها می تابانند، که من کوچکترینِ آنانم. درویش با بیان اینکه یاد و نام کسی را که ثبت روز ملی سینما در تقویم تاریخ و برگزاری آئین سالیانه ی جشن سینمای ایران، ابتکار اوست، افزود: آن نوزاد فلسطینی در فیلم «بازمانده»، اکنون جوانی بیست و چند ساله است و دفاع از شرافت و هویت خود در غزه، لازقیه، دمشق، حلب، موصل و الرمادی را مرهون تلاوت آیت الکرسی، از زبان مادربزرگش در واگن قطار می داند. کارگردان «رستاخیز» اضافه کرد: جای سیف اله داد، در عرصه ی سینمای ایران خالی ست. کسی که در فیلمسازی پیشتاز و در مدیریت، نه به سیاست ورزی که به صدق و اندیشه ورزی شناخته می شود. اکنون که تمامی اصناف کشور مشغول ارزیابی آثار دوران تحریم و حضور فعال برای دوران "پساتحریم" هستند، ضروری ست که نهادهای صنفی در حوزه ی فرهنگ و هنر، بخصوص خانه ی سینما، با طراحی نقشه ی راه، عمق استراتژیک فرهنگ، هنر و سینما را در عرصه ی داخلی و بین المللی ترسیم و در قالب خیزشی فرهنگی، مطالبات برجای مانده و حرکت به سمت توسعه ی همه جانبه و پایدار را از مدیران و سیاست ورزان طلب نمایند. وی یادآور شد: سرزمین ما در اقلیم خشک و نیمه خشک قرار دارد. اکثر کارشناسان، وضعیتِ بحرانی محیط زیست در ایران را ناشی از اِعمال مدیریتهای نادرست و بی توجهی به مؤلفه های بنیادین در طبیعت برشمرده اند. موقعیت فرهنگ و هنر در شرایط فعلی نیز شباهت زیادی به اوضاعِ اسفناک محیط زیست دارد؛ با این تفاوت که قلمرو فرهنگ و هنرِ ایران زمین، نه در اقلیمی خشک و نیمه خشک، بلکه در بستری آباد و با پشتوانه ای به بلندای علم، هنر و اندیشه ی جاری در هویت تاریخی کشورمان بنا گردیده و بُنیانِ انقلاب اسلامی نیز بر مبنای فرهنگ استوار شده است. درویش گفت: در زمانه ای که سینمای ایران بر اثر سیاستهای "خودتحریمی" با ادعای فتح قله های جهانی، حتی در عرصه ی نمایشیِ شهر کوچک «مزار شریف» در افغانستان، با دومیلیون جمعیت شیعه و زبان مشترک فارسی نیز سهمی ندارد، کسانی به قصد ترویج فرهنگ خاندان عصمت و طهارت(ع) بدون تکیه بر بودجه های جاری و بیت المال، طی بیش از یک دهه مجاهدت، اقدام به تولید فیلم «رستاخیز» نمودند. آنان این اقدام خود را به مَثابه سعیِ بین صفا و مَروِه و طواف به گِردِ کعبه ی ناطق، حسین ابن علی(ع) می پنداشتند و آرزو داشته و دارند که مخاطبان تشنه ی عدالت و کرامتِ انسان را در عالَم، به دیدن برگی دیگر از کتاب مُصَوّر و قطور عاشورا میهمان کنند. آیا این آرزو در شرایطی که دلارهای تکفیری و سَلَفی با تسلط بر رسانه های تبلیغی در برابر اندیشه ی اهل بیت(ع) هزینه می شود و کودکان شیعیان به جرم انتصاب به اسلام علوی ذِبح و نوامیس مسلمانان در بازار بَردِگان خرید و فروش می شوند، گناهی نابخشودنی ست و کیفر به همراه دارد؟ وی افزود: «رستاخیز» با عنایت و توجهات صاحبش، به فضل خدا و با مجوز قانونی و اتکاء به فتاوای مراجع عالیقدر و حُجّت شرعی ساخته شد و به اکران عمومی درآمد. آنچه بر اثر تصمیم مدیران دولتی مبنی بر پایین کشیدن این فیلم از پرده ی اکران و توقف و تعلیق نمایش آن به بهانه ی جلوگیری از تضعیفِ جشن هسته ای صورت گرفت حکایتی عبرت آموز است که مسئولان سیاست ورز، لاجرم می بایست پاسخگوی آن باشند. کارگردان «رستاخیز» اضافه کرد: ما بنا به رهنمود آن حکیمِ فرزانه، به خداوند سبحان توکّل و بر باور خود ایستادگی خواهیم کرد و سینه ی پر دَردِمان را نه برای اغیار و بیگانگان که برای دیده بانِ بیدارِ مُلک و ملت گشوده ایم. ما بر این باوریم که مدیریتِ عالَمِ فرهنگ و هنر در دوران "پساتحریم" به عالِمِ اندیشه ورز، سخت محتاج است. "قافله ی فرهنگ و هنر، بی چراغ هدایت و کشتی نجات به ساحل نمی رسد."