به گزارش لنگرخبر، ساعتی پیش، «خالد بن احمد آل خلیفه»، وزیر امور خارجه سنگین وزن اما سبک مغز بحرینی ها که در حدود 4 سال است دولتش به سرکوب مردم خود اشتغال دارد و تا سال 1350 یکی از استان های ایران محسوب می شد، از قطع روابط دیپلماتیک منامه با تهران خبر داد. وی پس از آن این کار را کرد که یک شب قبل، همتای سعودی او نیز از قطع روابط با ایران خبر داده بود.

هر دو کشور به هیات های دیپلماتیک ایران در ریاض و منامه 48 ساعت فرصت داده اند تا خاک این کشورها را ترک کنند، هرچند که روابط ایران با عربستان و بحرین از سال 2011 به این سو، به شدت متشنج بوده است و روابط دیپلماتیک اگر هم بوده، آرامشی در آن نبوده.


وزن این کشورها نه از بعد تاریخی – تمدنی و نه از بعد فرهنگی – سیاسی - هویتی در سطح ایران نیست؛ تنها در بعد اقتصادی است که این کشورها با تکیه بر نفت تا حدودی برای خود جا بازکرده اند.


دیپلماسی ایران پس از انقلاب، تجربیات زیادی از فراخوانده شدن سفرا از این کشور دارد، آن هم کشورهایی با مرزهای واقعی و مدعی نفوذ بین المللی، نه کشورهای مجعول برآمده از تحولات نظام بین المللی. پس از اشغال سفارت آمریکا در تهران در سال 1358، روابط ایالات متحده با ایران قطع شد. پس از اعلام حکم ارتداد سلمان رشدی از سوی امام راحل (ره) و همچنین پس از صدور حکم دادگاه میکونوس در سال 1376، هر دو بار کشورهای اروپایی سفرای خود را از ایران فراخواندند. در قیاس با آن سوابق و تجربیات، فراخواندن سفرای کشورهای عربی از ایران که ممکن است تنها به عربستان سعودی و بحرین هم محدود نشوند، شبیه به یک شوخی است.


هرچند اقدام گروهی در ورود به سفارت عربستان سعودی در تهران قابل تایید نیست، اما کوته فکرانه خواهد بود اگر این شیطنت های ارتجاع عربی را تنها ناشی از اقدامی بدانیم که دولت و قوه قضائیه ایران خود پیش از همه با آن برخورد کردند. مساله نگاه فرقه ای و تمایل به راه اندازی تقابل فرقه گرایانه با ایران است که سعودی ها از ابتدای انقلاب اسلامی به آن تمایل داشتند و اکنون بهترین فضا را برای آن یافته اند. تجربه دولت اصلاحات در ایران در تلاش برای تنش زدایی با سعودی ها و شکست آن نشان داد که عربستان سعودی و همسلکانش در خاورمیانه هیچ تمایلی به تنش زدایی با ایران ندارند چون دیدگاه آنان مبتنی بر افتراق بین شیعه و سنی است.


حملات پنج ساله به متحدین ایران در خاورمیانه هم درست در راستای همین فرقه گرایی است. بدون هیچ تعارفی، گروهی از کشورهای منطقه به سرکردگی رژیم سعودی به دنبال ایجاد جنگ شیعه و سنی در خاورمیانه هستند و گروه های تروریستی متصل به آنها نیز صراحتا سخن از جهاد علیه شیعیان بر زبان می آورند، آن هم با القابی نظیر «رافضی و صفوی».


نوع دیپلماسی و ادبیات به کار گرفته شده در برابر این کشورها هم در دولت های سابق و هم در دولت فعلی دیپلماسی همراه با نرمش بوده است که ظاهرا به طغیان بیشتر طرف سعودی منجر شده است. در همین دولت فعلی، سخنان هتاکانه مکرر وزیر خارجه جدید عربستان که سیاست هایش کاملا در راستای مواضع باند محمد بن سلمان در ریاض است هرگز با پاسخ درخوری مواجه نشد و اکنون نتیجه آن به وضوح قابل مشاهده است. دولت فعلی در سودای همان تنش زدایی دوران اصلاحلات به نظر می رسد که حتی اگر آن زمان سیاست عاقلانه ای بود اما در حال حاضر با بالا گرفتن نگاه ها و تنش های فرقه ای اصلا نمی تواند کاربرد داشته باشد.


این روند شاید با برخی دیگر از کشورهای عربی هم ادامه یابد اما پیش از هرچیز باید به این نکته اشاره کرد که این سفیر خارج کردن ها و سفیر اخراج کردن ها، در مجموع نمی تواند ایران را تحت تاثیر چندانی قرار دهد. سفرای اروپایی هم نتوانستند با خروج خود از ایران به صلابت ایران در منطقه خللی وارد کنند. به خاطر دارم که سال 1376 و پس از خروج سفرای اروپایی از ایران، هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور وقت ایران این سفرا را به پرندگانی تشبیه کرد که روی درختی تنومند نشسته بودند و برخاستن آنها تکانی به درخت نخواهد داد. اگر آن سفرا پرنده بودند، سفرای شبه جزیره و امثال آنها، حشره هم محسوب نمی شوند.


منطقه شلوغ شده است، از سوریه تا عراق و لبنان و یمن. در چنین شرایطی، قورباغه های منطقه ای هفت تیرکش شده اند. نباید از این سر و صداها هراسی به دل راه داد که شان تمدن تاریخی ایران، فراتر از چند کشور عربی برآمده از جنگ های جهانی است. یادمان نرود که تمام این کشورها و بررگتر از اینها 8 سال با ایران جنگیدند و به جایی نرسیدند.


/علیرضاکریمی

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان