به گزارش لنگرخبر، حالا که فرصت زیادی به المپیک باقی نمانده، علاوه بر اینکه مسائل مالی، فراهم نبودن تجهیزات و امکانات دغدغه ورزشکاران، مربیان و مسئولان شده، نگرانی دیگری هم اضافه شده به نام پناهنده شدن ورزشکاران و یا تغییر تابعیت که البته یک تهدید جدی برای ورزش کشورمان به حساب می آید.

اگرچه پناهنده شدن ورزشکاران موضوع جدیدی نیست، اما در این چند وقت اخیر و شاید یکی دو سال گذشته بیشتر این موضوع به چشم می خورد، مشکلی که هنوز هیچ راه مقابله ای با آن پیشنهاد نشده و راهکاری برای حل این مشکل ارائه نشده است. مشکل وقتی حاد می شود که می بینیم مدال های ایران در رشته های انفرادی بیشتر بوده و ورزشکارانی که ترک دیار می کنند هم غالبا در این رشته ها مدال آور بوده اند.

البته شاید تغییر تابعیت برای خیلی از کشورهای جهان موضوع پیچیده ای نباشد و این کشورها هم به راحتی با آن کنار می آیند مانند قطر که تلاش می کند با جذب مدال آوران کشورهای دیگر خودش را در جمع مدعیان قرار دهد، اما پناهنده شدن ورزشکاران ما که همیشه بحث فرهنگ پهلوانی و جوانمردی مطرح بوده، عملی پسندیده به شمار نمی رود.

* مسائل مالی دلیل اصلی برای مهاجرت

ورزشکاران به دلایل مختلفی تصمیم به تغییر تابعیت و درخواست پناهندگی می کنند که عمده آن مربوط به مسائل مالی است. ورزشکاری که ببیند شرایط برایش فراهم نیست، از نظر مالی مشکل دارد، تصمیم می گیرد یا از دنیای قهرمانی خداحافظی کند و یا بهترین راه را در فرار از ایران می بیند.

مصطفی پودراتچی استاد دانشگاه علامه طباطبایی و جامعه شناس کشورمان در این رابطه به فارس گفت: وقتی ورزشکاری می بیند در جامعه فاصله طبقاتی بیداد می کند، امکانات مالی فراهم نیست و شرایط خوبی هم ندارد تصمیم به مهاجرت می گیرد. خیلی از ورزشکاران و پدیده ها را می شناسم که در خیابان ها دستفروشی می کنند در حالی که مدال آور هم هستند.

وی افزود: ورزشکاری را قبل از انقلاب می شناختم که صبح ها با یک ماشین باربری کار می کرد، ظهر آبگوشت خود را می خورد و بعدازظهر هم به سالن می رفت و کشتی تمرین می کرد، مگر یک ورزشکار تا چه مدت می تواند این روند را تحمل کند؟ البته بحث پناهندگی ورزشکاران به روحیه آنها هم بستگی دارد؛ مثلا به رضازاده از ترکیه مبلغ زیادی پیشنهاد شد تا برای این کشور وزنه بزند، اما او قبول نکرد در حالی که ممکن یک ورزشکار دیگر این پیشنهاد را قبول کند. این نکته را هم بگویم ورزشکاران به هیچ عنوان به خاطر مسائل سیاسی درخواست پناهندگی نمی کنند.

این جامعه شناس تاکید دارد که همه مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دست به دست می دهد تا این اتفاق رخ دهد و مسئولان هم باید این تبعات را قبول کنند.

البته از نظر این استاد دانشگاه مدیران هم در این قضیه دخیل هستند چرا که از ورزشکارشان حمایت نمی کنند.

محمدجعفر مرادی دوومیدانی کار ایران هم یکی از ورزشکارانی است که با گلایه هایی که دارد تهدید به رفتن کرده است.

 

 

وی در این باره اظهار داشت: اگر مسئولان هزینه های قبلی و برنامه های آینده مرا ندهند، من می روم و برای یکی از دو کشور سوئد یا امارات مسابقه می دهم و در واقع قید المپیک را می زنم. من به جز دو و میدانی کار دیگری ندارم که بتوانم درآمدی داشته باشم بنابراین باید هزینه اردو و برنامه هایم پرداخت شود. اگر به این کشورها بروم در حد تیم ملی آن ها فعالیت می کنم. در ماراتن سوئد نفر اول این کشور سوم شد و من دوم شدم.

* تهدید به پناهندگی برنامه جدید ورزشکاران

اگرچه همه سرخط ها برای درخواست پناهندگی به مسائل مالی برمی گردد، اما علاوه بر مسائل مالی دلایل دیگری هم هستند که در پناهندگی ورزشکاران ایرانی بی تاثیر نبوده اند که می توان به اختلافات ورزشکاران با روسای فدراسیون ها و یا مسئولان ورزش کشور اشاره کرد. نمونه بارز این مورد پناهندگی سعید فضل اولی در رشته قایقرانی به آلمان است. این ورزشکار که یکی از امیدهای کسب سهمیه المپیک به شمار می رفت بعد از اختلافاتی که با رئیس فدراسیون داشت و به گفته خودش هیچ حمایتی از فدراسیون ندید ترجیح داد فرار را انتخاب کند.

اخیراً محمد باقری معتمد ملی پوش المپیکی تکواندوی ایران که اختلافاتی را به پولادگر دارد حرف از رفتن زده است. معتمد مدعی شد با نامهربانی هایی که با او شده تصمیم خروج از کشور را مثل دیگر تکواندوکاران گرفته است.

آرزو معتمدی هم یکی دیگر از ورزشکاران ایران در رشته قایقرانی بود که بعد از کسب سهمیه المپیک لندن با صلاحدید فدراسیون نتوانست در المپیک شرکت کند و تصمیم به مهاجرت گرفت. این ورزشکار چندی بعد برای کشور آمریکا در رقابت های بین المللی شرکت کرد.

 

 

توقعات برآورده نشده مورد انتظار ورزشکاران باعث شده تا این روزها شاهد گلایه های زیادی از سوی المپیکی ها باشیم. از گلایه های مربیان ملی، از محمد بنا گرفته تا دوومیدانی کاران و وزنه برداران. این روزها حالا همه شاکی هستند و ادعا می کنند مسئولان ورزش کشور آن طور که باید از ورزشکاران و ورزشی ها حمایت نمی کنند، بنابراین نباید انتظار نتیجه و مدال هم در المپیک داشته باشند.

* تسهیلات IOC خطر جدی برای ایران

جدای همه این مسائل موردی که می تواند باعث نگرانی مسئولان شود و البته هیچ واکنشی هم در این مورد از آنها ندیده ایم، قانون جدید کمیته بین المللی المپیک است که توجه خاصی را به پناهنده ها دارد. IOC با قانون جدیدی که ابلاغ کرده به ورزشکاران پناهنده اجازه می دهد تا در رقابت های کسب سهمیه المپیک شرکت کنند و در نهایت هم در المپیک با پرچم IOC در مسابقات شرکت کنند. البته IOC نام چند ورزشکار خبره را هم اعلام کرده که در این بین نام راحله آسمانی ورزشکار تکواندوی ایران هم به چشم می خورد.

 

 

به نظر می رسد حالا IOC تسهیلات خوبی را برای پناهندگان فراهم کرده که این می تواند برای کشورهایی مانند ایران خطرناک باشد. کمیته بین المللی المپیک همچنین برای پناهندگان بودجه خاصی را در نظر گرفته و به کمیته های المپیک کشورهایی که به پناهندگان کمک می کنند بودجه ویژه اختصاص می یابد.

* مسئولان به گوش باشند، خطر در کمین است!

این سال ها ورزشکاران مدال آور زیادی را به بهانه ها مختلف حالا به اسم پناهندگی و یا تغییر تابعیت از دست دادیم که البته به نظر می رسد کشتی در صدر رشته هایی است که بیشترین پناهندگی را داشته است. در رشته های دیگر هم این مورد کم نبوده است. در سال 94 قایقرانی رشته ای است که دو ورزشکار خود را از دست داد که یکی از آنها به بهانه شرکت در مسابقات بین المللی رفت و در پرتغال ماندگار شد.

سرمایه گذاری زیادی از سوی دولت و فدراسیون صورت گرفته تا یک ورزشکار به مقامی رسیده که حالا می تواند مدال آور شود، اگرچه هرگز توانایی اشخاص را نمی توان نادیده گرفت، اما حضور در رقابت های مختلف و تمرینات با پول این مرز و بوم این ناراحتی ها را به وجود آورده که یک ورزشکار به چه سطحی رسیده که ترجیح داده برای کشور دیگری به میدان برود، اگرچه قلبش همیشه برای کشورش می تپد، اما حالا شرایط را به صورتی می بیند که تصمیم بگیرد همه این چیزها را نادیده بگیرد.

این امید وجود دارد با توجه به اینکه همه کشورهای دنیا در تلاش هستند قهرمانانشان را حفظ کنند، چرا که بالا رفتن یک پرچم قدرت سیاسی یک کشور را هم نشان می دهد، در این مورد از دنیا عقب نمانیم. دیپلماسی ورزشی نکته ای است که این روزها همه کشورها روی آن تمرکز کرده اند و مدال آوران می توانند در این خصوص برای پیشرفت سیاسی یک کشور هم مورد اهمیت باشند.

در کارنامه ورزشی ایران نام ورزشکاران متعددی دیده می شوند که بارها به عشق وطن و نام ایران زمین از همه چیزشان گشته اند تا پرچم کشور را در میادین بین المللی به اهتزاز درآورند، ورزشکارانی در هیاهوی عصر جدید می توانند الگوهای خوبی برای ورزشکاران کنونی کشورمان باشند.