که کفایت کند جهان و کاینات را تا در نوری سبز فام بمانند و زندگی کنند .

 کجاست کسی که تو را شناخت و باران پاکی و نجابت بر او نبارید ؟

کجاست گلی که بروید و عطر و گلاب دلنواز تو را نداشته باشد ؟

کجاست کوهی که صبر و استواری را از تو نیاموخته باشد؟

کجاست دریایی که موجا موج نام تو را آواز ندهد ؟

 بانوی آب های جهان ! مادر خون خدا ! همنوای خورشیدی که در محراب طلوع کرد تا دنیا را به رستگاری برساند !

 تو را هیچ واژه ای نتوانست بگوید یا بسراید ، یا بنامد ، که تو ناگشوده ترین راز همۀ خاک و افلاک هستی .

 اینک یاد تو بر تمام سجاده های جهان ، شاخه ای گل یاس است که دل ها را در باغ های ملکوت به مهمانی بهاران می برد .

 اینک نام تو ، بارانی است که برکت و آرامش را به ترنمی تابان می بارد تا دنیا را سیراب کند .

 ای امیرۀ آسمان ! شهیدۀ عشیرۀ ایمان ! بانوی بانوان دو جهان ! از شهادت تو بود که شقایق ، داغدیده تر از هر زمان زاده شد و

 زمین با نام تو آنقدر متبرک شد تا هیچ گوشه اش بی بهار و باران نماند .

 بزرگا ! تو را می خوانیم و از چشمه سار معرفت تو می نوشیم تا انسان بمانیم و انسان بمیریم …