به گزارش لنگرنیوز ، وقتی یکجا بدون وعده و وعید و سالها سر دواندن و پیگیری، تعریض راهی در دستور کار قرار می گیرد یا احداث راهی میان بر قبل از آنکه گلویی پاره شود، به پیشنهاد مسئولان کلید می خورد، جا دارد که به موضوع شک کنیم؛ اگر قبول ندارید، این مطلب را بخوانید تا ماجرا دستتان بیاید.

به گزارش «تابناک»، در روزگاری که بسیاری از مقامات محلی برای سر سبز کردن دیار خود و بر جای گذاشتن کارنامه خوش آب و رنگ خدمت میان شهروندان مشقت فراوانی متحمل شده و در سطوح کلان تر، پدید آوردن و معرفی جاذبه گردشگری و جذب مسافر بخش زیادی از برنامه ریزی های استانی را از آن خود می کند و راهکاری مؤثر و تأیید شده برای اشتغال آفرینی و دوری جستن از مصائب بیکاری به شمار می آید، هستند مسئولانی که به سادگی کفران نعمت می کنند و قادر به دیدن پتانسیل های موجود نیستند.

برای درک بهتر ماجرا کافی است تصاویری که از شمال کشور به یاد دارید، در خاطرتان مرور کنید؛ تصاویری از کوه های سبز گیلان که امتداد سبز رشته کوه ستبر البرز هستند و به مثابه نمادی از این سرزمین در خاطرات سفر کردگان به آن دیار نقش بسته اند.

از جمله این کوه ها که ماحصل قرن ها همجواری شان با مردم، نامی است که از ایشان گرفته اند، «لیلاکوه» است؛ کوهی زیبا در جنوب شهرستان لنگرود، از توابع دهستان دیوشل که مسیر منتهی به آن با کافه های متعدد و قلیان سرا ها، شناخته خاص و عام است؛ رویدادی نه چندان خوشایند که بر بستر زیبایی این کوه بنا شده و به نوعی زمینه ساز نابودی این کوه را فراهم آورده است.

اما مدتی است این کوه زیبا زخم خورده و از کیلومتر ها دور تر بیماری اش پیداست. بخشی از آن برای شهرک سازی تراشیده شده و معلوم نیست چه کسی مجوز این کار را داده است. زخمی که در مقابل بلای وارد آمده بر نقاط نامعلوم لیلاکوه هیچ است و چه بسا اگر دوستداران محیط زیست از آن آگاه نشده و اقدام حقوقی و قضایی نکرده بودند، به سادگی از دوردست ها قابل تشخیص می بود.

بخشی از کوه پاک تراشی شده، یک ساختمان مسکونی در آن بنا و تابلو شهرک در راه جدا گشته برای آن نصب شده تا معلوم شود قرار است شهرسازی بی قواره جایگزین مناظر زیبای لیلاکوه شود؛ بنابراین، می توان به سادگی حدس زد که دست نهاد قدرتمندی در این تغییر سیمای طبیعی در کار است.

اما این در مقابل آنچه در پس ماجرا رخ داده، چیزی نیست؛ این را مدیرعامل یک جمعیت محیط زیستی مؤثر در منطقه می گوید که مجموعه شان برای بقای لیلاکوه، تلاش فراوانی کرده است.

ابراهیم زمانی در این باره می گوید: آن بخشی که تراشیده شده تا در آن ساختمان بنا شود، در مقابل بلاهایی که تصمیمات عجیب و غریب مسئولان بر سر محیط زیست منطقه آورده، هیچ است؛ تصمیماتی مانند خشکاندن تالاب گران سنگ شهر برای بنای پارک، ساختن مسکن مهر، ساخت مصلای شهر و...، در حالی که زمین های فراوان دیگری برای انجام این امور وجود داشت.

مدیر عامل جمعیت دوستداران محیط زیست لنگرود می افزاید: در کنار رویدادهای عجیب و غریب مثل خشکاندن دو تالاب ارزشمند در ده سال اخیر، مدتی است ساخت دو جاده در لنگرود آغاز شده است؛ یکی کمربندی جدید و دیگری جاده ساحلی که بخشی از پروژه ساخت جاده ساحلی در استان به شمار می آید. برای ساخت این دو جاده باید شالیزارهای زیادی خشکانده شده و هر دو جاده هم در تراز بالایی طراحی شده اند که برای رسیدن به آن سطح، خاک زیادی لازم است و به همین دلیل به لیلاکوه دست درازی کردند.

وی افزود: ساخت این جاده ها موجب شد تا مسئولان برای خوردن خاک لیلاکوه نقشه بکشند و چه بهانه ای برای این کار، بهتر از ساخت جاده و تعریض آن؟ همین شد که نخست در بخشی از کوه تعریض راه روستایی و حذف پیچ های آن به ناگهان در دستور کار قرار گرفت و پیرو آن در بخش دیگری از کوه، ساخت راهی جدید آغاز شد که موفق شدیم با پیگیری ها و با همراهی دادستان شهر، آن را متوقف کنیم.

زمانی در ادامه با اشاره به مهجور ماندن حوزه محیط زیست گفت: در آن بخش که تعریض جاده و حذف پیچ ها بهانه تعریض جاده قرار گرفت و کسی نپرسید چرا بدون پیگیری مردم به این سرعت اجرا شد، کاری از دست ما ساخته نبود، زیرا ماجرا توجیه منطقی هم داشت، ولو آنکه می دانستیم این توجیه منطقی بهانه ای بیش نبوده است؛ اما در جاده ای که در ضلع غربی لیلاکوه آغاز شده بود، بهانه ای در این سطح هم وجود نداشت که بتوان با آن کسی را اقناع کرد و به همین دلیل به دستور دادستان متوقف شد.

وی افزود: پیمانکاران برای آنکه بتوانند این جاده را بسازند، حتی استشهاد محلی از مردمان ساکن روستای واقع در ارتفاعات منطقه هم تهیه کرده بودند. خوشبختانه دادستان لنگرود به ماجرا ورود کرد و به رغم تهدید ها و پرخاشگری های پیمانکار، رأی به توقف راه سازی داد، چراکه دریافته بود این راه سازی بهانه ای برای کندن کوه و استفاده از خاک آن برای راه سازی است، نه توسعه، خدمت رسانی به مردم و تأمین خواسته های ایشان.

زمانی با اعلام شکایت سازمان محیط زیست از این پیمانکاران گفت: پس از آنکه ماجرا را پیگیری کردیم و دادستان مانع از ادامه کار شد، سازمان محیط زیست نیز به ماجرا وارد شد و اقامه دعوا کرد و مدعی دریافت خسارت از ایشان شد؛ اما چه می شود کرد که محیط زیست مهجور است و کسی قیمت آن را نمی داند؟ اگر خانه ای تخریب شود یا خسارتی به خودرو وارد آید، خسارت وارده را می توان به سادگی نرخ گذاری کرد؛ اما طبیعتی که بازسازی آن بسیار دشوار است، بدون نرخ رها می شود.

مدیر عامل این جمعیت محیط زیستی افزود: اگر محیط زیست نرخ گذاری می شد، آن زمان همه در می یافتند که این دست پیمانکاران و مسئولانی که به ایشان اجازه کار داده بودند، چه خسارتی به آن وارد آورده و چه مخاطراتی به مردم تحمیل کرده اند؛ کافی ا ست تا بارانی شدید در منطقه ببارد تا در این مناطق رانش زمین رخ داده و فاجعه به بار آورد. آن زمان همه درخواهند یافت که بهای این خرابی ها چیست.

زمانی در پایان گفت: تا وقتی برخی با چشم مردم بازی می کنند، بیلان ارائه می دهند و عقل را ندید می گیرند، از این دست اتفاقات رخ خواهد داد؛ وقتی برخی به روز زندگی می کنند، منافع کوتاه مدت خود را به منافع بلند مدت و نفع شخصی را به نفع اجتماع ترجیح می دهند، دیده نشدن چنین اتفاقات فاجعه باری طبیعی به نظر می رسد، چراکه کم پیش می آید امثال جمعیت ما مشکلی را ببینند و در مسیر پیگیری، با همراهی مسئولانی چون دادستانی مواجه شده و بتوانند جلوی ضایعه ای را بگیرند، وگرنه از دید امثال این پیمانکاران که با خاک خوردن، هم از این راه سازی ها و تعریض پول می گیرند و هم از تأمین خاک زیرساخت دیگر جاده های در حال ساخت، در آمد کسب می کنند که فرقی ندارد لیلاکوه باشد یا لیلا دشت!