انقلاب را با ذکر مثال توضیح دهید!

۱۳۹۴/۱۲/۲۴ ۱۰:۲۲ چاپ کد خبر: 50023
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر ، حسین قدیانی در ستون یادداشت امروز روزنامه وطن امروز نوشت:

موافقم؛ «فحش نامه» هستند بعضی از این «روزنامه »ها! البته این فقط روزنامه های زنجیره ای نیستند که به موازات تحریف و دروغ، زبان به ناسزا باز می کنند! بددهانی و آلوده کردن زبان به فحش، کار یومیه بعضی دیگر هم هست، آنجا که به جای پاسخ متین به منتقد، یک روز او را «بزدل» و «بی شناسنامه» و «همصدا با اسرائیل» می خوانند، دگر روز «خائن».

لذا اگر روزنامه ای علیه شیربچه های مدافع حرم ناسزا بگوید، خودش را از قد و قامت یک روزنامه، تبدیل کرده به یک «فحش نامه»، آن فرد هم که مشهور به درشتگویی در حق دوست و در عین حال، شهره به بزک کردن دشمن است، آنجا که «جلاد تحریم» را با اوصافی آنچنانی می نوازد کأنه اوباما عزیزترین برادر اوست، فی الواقع می شود یک «فحش نامه متحرک»! به جد موافقم؛ «فحش نامه» هستند بعضی از این «روزنامه»ها! همچنان که «ناسزاگو» هستند بعضی که به جای خدمت به ملت، هر چه فریاد دارند، نه بر سر آمریکا، که بر سر «مرگ بر آمریکا» این جهانی ترین شعار بشریت می کشند! شگفتا از میزان بی میزان کدخدا دوستی این جماعت که تو گویی آمریکا را از «پرزیدنت مؤدب و باهوش» هم بیشتر دوست می دارند! تا آن حد که فلان عضو عزیزکرده مذاکرات، یک کلام اگر در باب بدعهدی طرف غربی لب به سخن بگشاید، به جای تصدیق سخن درست او، او را به همان راننده تاکسی و لبوفروشی ملحق می کنند که اساسا از نظر اینان صلاحیت اظهار نظر درباره برجام را ندارند. پس ردصلاحیت، فقط کار شورای نگهبان نیست! صدالبته جناب صالحی در ایام مذاکرات هم «وزیر خارجه» نبود اما لابد آنقدر نقش ممتاز و متمایزی داشت که اندکی بعد، مدال کذا بر سینه اش بچسبد! درباره برجام هم چه کسی بهتر از او برای پاسخگویی، اما وای از آن روز که همین جناب، یک کلام - و نه بیشتر! - درباره بدعهدی غربی ها زبان به سخن باز کند! واقعا خوب شد نمردیم و معنای اعتدال مدنظر حضرات را ملتفت شدیم! تولی در مواجهه با دشمن و تبری از دوست! طرفه حکایت اینجاست که آقای صالحی از بدعهدی اوباما سخن می گوید، این سخن به آقای رئیس گران می آید! و باز هم طرفه حکایت اینجاست که همین جناب صالحی، در صحن بهارستان، وقتی از فلان نماینده شنید که طرف غربی به هزار و یک دلیل غیر قابل کتمان، بدعهد است و در مذاکره با او، این همه نباید خوشبین و خوش خیال بود، قشقرق راه انداخت، مظلوم نمایی کرد، دست آخر هم، من و ما را متهم کرد به خیانت! حالا چرا خیانت؟ چون وقتی آقایان دیپلمات نشسته بودند پای میز دیپلماسی، منتقد خیرخواه، از قضا ناظر بر همین بدعهدی دشمن تمنا می کردند از دوستان وزارت خارجه که حتی المقدور بیشتر امتیاز بگیرند و کمتر امتیاز بدهند، بویژه در شرایطی که اولا خواهان مذاکره، طرف مقابل بوده و نه ما! ثانیا سرمایه - در اینجا یعنی صنعت هسته ای- دست ماست و با وجود این سرمایه گرانقدر که به قیمت جان شهدای هسته ای به دست آمده، حق آن است که از موضع بالا مذاکره کنیم، نه اینکه علی الدوام بگوییم «هر توافقی، بهتر از عدم توافق است»! با چنین گارد مضحکی، طرف مذاکره تو، هر کشوری باشد، نتیجه از قبل معلوم است، چرا که تو طمع آن سوی میز را تحریک کرده ای به فزون خواهی در گرفتن امتیاز! هم الان در بعضی از این ویژه نامه های نوروزی، یک خط مشترک یا به عبارت اصح، یک فحش مشترک همین است؛ «متهم کردن اصحاب نقد به خیانت و خنجر زدن از پشت»! اما براستی! «خائن» چه کسی است؟ و چه کسانی در مقوله مذاکرات مرتکب «خیانت» شده اند؟ آیا جز جماعتی که مدعی بودند خزانه خالی است، آنهم به دروغ؟! و آیا جز جماعت قلم به مزدی که در برابر این دروغ، نه فقط سکوت کردند، بلکه رسالت مطبوعاتی خود را فراموش کرده، مدام پر و بال دادند به این ادعا؟! آیا جز جماعتی که با دست فرمان «عدم توافق، بدتر از هر توافقی است» طمع دشمن طماع را به احسن وجه تحریک کردند که تا می تواند امتیاز را بزرگ و نقد بگیرد و وعده را کوچک و نسیه بدهد؟!
و آیا جز جماعت قلم به مزدی که به جای نقد این سخن نسنجیده، دقیقا همان گرای مد نظر را به دشمن دادند که برای این دولت، «اصل توافق» مهم تر از «محتوای توافق» است؟! آیا من و ما که منبعث از تجارب آشکار، بدعهدی های امروز دشمن را می دیدیم و دوستان را تشویق به مذاکره درست تر، اصولی تر و حرفه ای تر می کردیم، خنجر از پشت به آقایان زدیم یا جماعت قلم به مزدی که به جای فروختن قلم به قیمتش، آن را همین طور مفت به آقای ظریف فروختند که «بله! شما راست می گویی. رسیدن به هر توافقی، ولو بدترین توافق، بسی بهتر از عدم توافق است»؟! در اینجا، نهایت تعجب من از رئیس وزیر خارجه است که دشمن را «باهوش» خطاب می کند اما حاضر نیست دعوت منتقد به هوشیاری بیشتر تیم دیپلماسی را وقعی بنهد، - چه می نویسم که به سبب این دعوت، هزار و یک ناسزا هم بار منتقد می شود! - لااقل این هوش را از طرف آمریکایی بیاموزد! طرف آمریکایی مکرر در مکرر ناظر بر هم و غم آن دسته از عناصر آمریکایی که از تیم مذاکراتی خود، امتیاز گرفتن بیشتر و امتیاز دادن کمتر تمنا داشتند، از دیپلمات های ما امتیاز مضاعف که جای خود دارد، رسما باج می خواستند، طرف ایرانی اما نه تنها این چنین نکرد، که مشوقین خود به گرفتن امتیاز بیشتر را یک روز گفت «بی سواد»، یک روز گفت «تندرو»، یک روز گفت «افراطی»، یک روز گفت «بی عقل» و این روزها هم که دارد می گوید «خائن»! لذا اوباما در مذاکرات هسته ای، از عدم هوشیاری، شاید هم بیهوشی بعضی ها سوءاستفاده کرد، نه آنکه ذاتا فرد باهوشی باشد، که اگر بود، این همه در منطقه غرب آسیا سیلی نمی خورد از سردار سلیمانی و شیربچه های حزب الله. حال گمانم معلوم شده باشد خائن در حق منافع ملی چه کسی است! اصحاب قلمی که با نگاه به نفع اتفاقا دنیوی ملت، شعار «هر توافقی بهتر از عدم توافق است» را به نقد عقلی نشستند یا قلم به مزدانی که بوق خوشحالی زدند برای این شعار بی مبنا؟! این که حالا «1+5» بود؛ تو اگر در مذاکره با برادران زپرتی سعودی هم، به جای حرکت بر مبنای عقل و خرد، منافع ملی را در دیپلماسی نفتی مد نظر، مدام خرد و کوچک و حقیر کنی، نفت را می کنی مفت! «مفت» مثل قلم داعیه داران حمایت از آقای روحانی و شرکا در این همه فحش نامه زنجیره ای که در کارنامه کثیف شان حتی اهانت به ساحت مقدس صاحب این ایام هم دیده می شود. بارها شده «فاطمه» را بزنند، بارها شده «فاطمیه» را. حرف دل ما را زدی آقای رئیس! فحش نامه است... و از این هم بدتر است، آن روزنامه ای که به خاطر خوشایند دولت، حاضر باشد حتی مجیزگوی موضع غلط فلان دولتمرد باشد، حاضر باشد منافع ملت را قربانی کند، حاضر باشد تکرار کند ناسزای دولتی ها را و حاضر باشد آنچه سزاوار خودش است، بار اصحاب نقد کند! برخلاف آنچه چندی پیش گفته شد، هم ما حق داریم درباره برجام حرف بزنیم، هم آقای صالحی، هم آن لبوفروشی که از دیشب رسما شد چغاله بادام فروش! «بهار» هم آمد، لیکن هنوز در زمین دل بعضی ها، یک ذره وجدان شکوفه نزده! کارگر و کارمند و استاد و دانشجو و طلبه و مرد و زن و یکی هم آن مادر چند شهید، اگر قرار بود تن به طاغوت و دیکتاتوری و منم منم بدهند، اصلا و اساسا انقلاب نمی کردند! ما این آزادی را از فلان دولت نگرفته ایم که بهمان دولت بخواهد آن را از ما بگیرد! ما میرزابنویس ملت هستیم و مثل بعضی ها نیستیم که مردم را فقط به خاطر رأی دادن به جناح و جریان خودمان بخواهیم! ما از غم و رنج و مشکلات معیشتی مردم مشهد خواهیم نوشت که به اصولگرایان رأی دادند و از غم و رنج و مشکلات معیشتی مردم تهران خواهیم نوشت که به اصلاح طلبان رأی دادند. ما نانجیب نیستیم و با هیچ نانجیبی هم برادر نیستیم! انقلابی با ضد انقلاب و فتنه گر برادر نمی شود!
اینکه هم یکی در مایه های فلانی بگوید «من انقلابی ام»، صدالبته هیچ فایده ای ندارد! ما هم تأکید می کنیم هیچ فایده ای ندارد! جمله فاخر «من انقلابی ام»، به مردان انقلابی می آید، به «خمینی» و به «خامنه ای» و به آن بسیجی شهید جبهه شام، این کشته راه وطن، این مانع کشیده شدن جنگ در داخل، این بیرون نگهدارنده دشمن در همان دورها، این مرد بی ادعا، این مظلوم، که حتی پیکرش هم برنگشت، بلکه سندی محکم باشد برای این ادعایی که داشت؛ «من حتی برای یک تشییع جنازه هم حاضر نیستم به انقلاب زحمت بدهم!» آری! «من انقلابی ام» زیبنده این شهید است و رهبر این شهید و الا فردی که ناظر بر بدعهدی طرف غربی هم حاضر نیست علیه دشمن موضع بگیرد - لیکن حاضر است علیه فلان عضو تیم دیپلماسی که به یک گوشه این بدعهدی اشاره داشته، حرف بزند!- اگر بگوید «من انقلابی ام» قطعا و حتما هیچ فایده ای ندارد الا آنکه موجبات انبساط خاطر مردم را فراهم کند!
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان