انقلابیون در 13 آبان 58 دست به اقدامی زدند که تا به این لحظه شاخصی برای میزان استکبارستیزی جریان ها و گروه های سیاسی بوده است و هر کدام از آنها با نفی و یا اثبات آن، جنس ذره بین های سیاسی خود را مشخص نموده اند. اقدامی که از سوی امام خمینی(ره)، «انقلاب دوم» نامیده شد و حاج احمد خمینی به نقل از ایشان خطاب به تسخیرکنندگان گفت: «جای خوبی را گرفتید، دست تان درد نکند. فقط آن را خوب نگه دارید و مواظب باشید از دست تان در نیاورند.»
جمهوری اسلامی با پشت سر گذاشتن حوادث تلخ و شیرین داخلی و کسب تجارب فراوان در عرصه های بین المللی، اکنون درگیر مشکلاتی از جنس «اقتصاد» است که فقط به اندازه ی سفره ی مردم و مشکلاتی مانند بیکاری و تورم محدود نمی شود؛ چرا که این مؤلفه ها همانند میوه های نرسیده ی درختی هستند که سال هاست نه از آب و نور مکفی بهره مند بوده و نه باغبان خوبی از آن مراقبت می کرده است.
متأسفانه نگاه مسئولان و مردم به مسأله ی «اقتصاد»، بیشتر متکی به خارج بوده و از طرفی با تقویت شعار «ایرانی نمی تواند» از سوی جریان های گردن کلفت سیاسی که به برکت انقلاب، به نان و نامی رسیده اند و اکنون در تاریک خانه های سیاسی کشور، در حال تولید نظریه ی «آبگوشت بزباش» می باشند، این درخت کج و معوج در ازای این همه سرمایه و امکاناتی که در اختیارش گذاشته شده، هنوز نتوانسته میوه ی شیرینی عرضه کند و ایرانی ها را در رؤیای «خودکفایی» خمار کرده است.
مردم و نخبگان سیاسی جامعه که در آبان 58، قرارگاه سیاسی دشمن را محاصره و تسلیم نمودند و در عرصه های فرهنگی هم به موفقیت های چشم گیری دست یافته اند، اما هنوز در زمینه ی «اقتصادی» این فهم همگانی حاصل نشده که در این عرصه هم «جنگی» تمام عیار شکل گرفته است و «اقتصاد» هم مانند عرصه های نظامی، به «رزمایش» و «مانور» نیاز دارد تا توان داخلی کشور را به رخ رقبای منطقه ای و قدرت های جهانی بکشد.
این «فهم اجتماعی» از «جنگ اقتصادی»، در زیرِ لایه های پر قدرت نفوذ رانت خواران سیری ناپذیر سرکوب شده است و حتی نمی خواهند «مردم» به این باور دست یابند که چرا جمهوری اسلامی که «موشک بالستیک» می سازد، امثال «چوب بستنی» و «درب قوطی نوشابه» را از خارج وارد می کند؟!
مسئولان و نخبگانی که شهادتین آنها در مسائل اقتصادی از «أشهد أن لا اله» فراتر نمی رود و معتقدند که باید تئوری های کینزی و نئولیبرالی را وارد ساختار اقتصادی کشور نمایند، بیشتر از چاپ چند بنر بزرگ و رنگی در مراکز شهر و ورودی اداره ها، نمی توانند «جنگ اقتصادی» و «اقتصاد مقاومتی» را باور کنند و به صدور چند بخشنامه و دستورالعمل بسنده می کنند. مسئولانی که شیر نفت را به روی بودجه ی روستائیان بسته اند اما جاده ی منتهی به ویلای خود در فلان روستا را دوطرفه آسفالت کرده اند...
اقتصاد مقاومتی قبل از هر چیز دیگر، «باور» می خواهد و سپس «اقدام و عمل»؛ اما متأسفانه امروز کسانی از حرکت بر روی ریل اقتصاد مقاومتی دم می زنند که کشور را بهشت کالاهای وارداتی کرده اند و با تفکر برجامی گری در صددند اقتصاد را گروگان تعامل با دنیا نمایند.
باید توجه کرد که با «فهم بنری» نمی توان انقلاب اقتصادی به راه انداخت.
۱۳۹۵/۰۱/۰۸ ۱۷:۳۷
