به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، «تک تیرانداز تکفیری محمد اینانلو را زده بود و او زخمی شده بود. بعد از حدود 40 دقیقه که حجم آتش کم شد، محمد را روی برانکارد گذاشتیم. من سر برانکارد را گرفتم تا با بچه ها او را به داخل تویوتا ببریم. همین طور که می دویدم تیربار تکفیری ها تیر می ریخت. یک تیر به پای چپم اصابت کرد اما من متوجه نشده بودم، یک لحظه سوخت اما آن لحظه فکر کردم خاری به پایم فرو رفته است. برانکارد را عقب تویوتا در قسمت بار گذاشتیم. وقتی خواستم سوار شوم، دیدم نصف بدنم بالا نمی آید، تا آمدم ببینم پایم چه شده که بالا نمی آید، یک موشک از جانب تکفیری ها به ماشین اصابت کرد و منجر به شهادت خیلی از بچه ها شد. چند تا از بچه های عراقی، چند پاکستانی و چند تا از بچه های ایرانی از رفقایم، کسانی مثل مرتضی کریمی، مصطفی چگینی و محمد اینانلو آنجا شهید شدند. در آن معرکه فقط من بودم که از آن جمع زنده ماندم.»، این ها را جانباز مدافع حرم حبیب عبداللهی تعریف می کند. 4 ماه از 21 دی ماه سال 94 یعنی تاریخ مجروحیتش می گذرد، حالا وقتی از او می پرسم: «جانباز یعنی چه؟» پس از مکث کوتاهی، پاسخی عمیق و تلخ می دهد و می گوید: «به نظر من جانباز یعنی جامانده؛ کسی که حسرتش دائمی است و قرار است با یک حسرت دائمی و بزرگ زندگی کند.»، متولد تیرماه سال 1367 یعنی آخرین روزهای هشت سال جنگ تحمیلی است. جنگ را ندیده و درک نکرده است، اما زندگی شهدا و جانبازان این دوران را الگو و سرمشق قرار داده، معتقد است: «امروز اگر ما مدافعان حرم قدم کوچکی برداشته ایم در محضر این جانبازان دوران انقلاب و هشت سال دفاع مقدس درس پس داده ایم.» و تأکید می کند: «این حرف را خالصانه می گویم». حتی آنجایی که قرار بود مادر را راضی کند تا قلباً به سوریه رفتن او رضایت دهد، از روشی هوشمندانه استفاده کرد که به گفته خودش آن را مدیون فرهنگ همین شهدا و الگوبرداری از زندگی آنها می داند. او به مادر می گوید: «راضی نباشی نمی روم ولی فردای قیامت می توانی به حضرت زهرا(س) جواب دهی و بگویی 4 پسر داشتم و حتی یکی را در راه دفاع از حرم دختر علی(ع) نفرستادم؟» و مادر بعد از چند لحظه سکوت بغض کرد و گفت: «باشد، برو. خدا پشت و پناهت». هرچند چهره حبیب عبداللهی در کسوت یک مداح اهل بیت(ع) برای برخی بچه هیأتی ها آشنا بود، اما بیشتر آشنایی مردم با او از انتشار عکسش بعد از مجروحیت که در دیدار امام خامنه ای با مداحان در نخستین روزهای سال 95 از او گرفته شده بود، آغاز شد، همان عکسی که در آن قاب عکس دوست شهیدش، محمد اینانلو را در بغل گرفته و به حسینیه چشم دوخته است. او حالا می گوید: «خوشحالم وامدار کسی هستم که ارزش این وامداری را دارد. از اینکه واسطه آشنایی من برای مردم و برخی رسانه ها، رسانه منسوب به آقا بوده، خوشحالم.» قاب عکس او که در بیت آقا با خود به همراه داشت حالا مزین به دست خط رهبری است و به یکی از عزیزترین یادگاری هایش تبدیل شده است. حبیب عبداللهی در دیدار خصوصی با رهبر معظم انقلاب  این شعر را می خواند، شعری که آن را قاب گرفته و حالا بالای تختش روی دیوار کوبیده است: «به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقیست به ارادت بکشم درد که درمانم ازوست زخم خونینم اگر به نشود به باشد خنک آن زخم، که هرلحظه مرا مرهم از اوست». با وجود گذراندن دوران نقاهت، روحیه خیلی خوبی دارد. وقتی از نحوه سوریه رفتن و مشکلات پیش رو از او می پرسیم، می گوید: «نظامی نیستم اما یک بسیجی هستم. یک بسیجی می تواند در آنِ واحد و یک زمان مشخص هم یک جنگجوی ماهر باشد هم یک متخصص امور فرهنگی باشد. یکی از شاخصه های بسیج این است که جمع اضداد است، ما هم آمادگی داشتیم، کمین و ضدکمین را می فهمیدیم». حبیب عبداللهی امسال نخستین سالی است که در روز جانباز به عنوان یک جانباز از او یاد می شود و مورد تکریم مردم قرار می گیرد. او وقتی از جانبازان دیگر و روزی که متعلق به آنهاست می گوید، به نکته ظریفی اشاره می کند و می گوید: «سال های پیش سعی می کردم روز جانباز را به دوستان جانباز تبریک بگویم، چه کسانی که جانباز دفاع مقدس بودند و چه کسانی که در فضای امنیت کشور به مقام جانبازی نائل آمدند یا همین اواخر جانبازانی که در دفاع از حرم جانباز شدند، تبریک می گفتم و حداقل تلفنی می زدم، اما امروز وقتی خودم به عنوان جانباز به یک سری مسائل مبتلا شدم نوع دیگری به این روز نگاه می کنم. در چنین روزی اگر شرایط جسمی ام اجازه می داد شاید از صبح تا غروب فقط می رفتم و به جانبازان سر می زدم. من هم یک جزء کوچکی از این خانواده هستم. خیلی بد است که جانبازانی هنوز از زمان انقلاب هستند که خیلی مظلومند یا جانبازان دفاع مقدس که کسی سال تا سال به آنها سر نمی زند و حالشان را نمی پرسد، هرچند که نوبت ما هم می رسد، ما هم خودمان را برای آن روز آماده کرده ایم که کسی نیاید و حالمان را بپرسد، ایرادی هم ندارد، زمانه همین است. اما می توانم بگویم این جانبازان غریبند. آنها السابقون السابقون بودند. برای ما مدافعان حرم شاید یک تصوری از فرهنگ جهاد و ایثار بالاخره ترسیم شد، اما این مسیر را چه کسی ترسیم کرد؟ کسی غیر از شهدا و جانبازان انقلاب؟ کسی غیر از شهدا و جانبازان دفاع مقدس؟ آنها از ما جلوترند و ما فاصله زیادی با آنها داریم. اگر امروز من سرپا بودم حتماً می رفتم و به آنها سر می زدم، حتماً می رفتم آسایشگاه جانبازان، می رفتم سراغ جانبازان شیمیایی که گوشه خانه هایشان افتاده اند یا جانبازانی که قطع نخاع شده اند و کسی هم به آنها سر نمی زند. حتماً به دیدن برادر شهید رشوند می رفتم. شهید رشوند شهید مدافع حرم است. برادر او یک جانباز قطع نخاع است که شهید رشوند تا آخرین روز زندگی اش، افتخارش نگهداری از برادر جانبازش بود. در یک زیرزمین زندگی می کرد و خدمت برادر جانبازش را می کرد، این خیلی حرف است. عاقبت هم در سوریه شهید شد. امروز خدا لطفی کرده و بحث مدافعان حرم در جامعه مطرح شده است و به این خاطر مردم به ما محبت می کنند، اما اگر قرار باشد من در این راستا به کسی محبت کنم قطعاً سراغ جانبازان هشت سال دفاع می روم و دست و پای همه آنها را می بوسم». مشروح گفتگوی تسنیم با این جانباز مدافع حرم در روزهای آتی منتشر خواهد شد. انتهای پیام/

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان