به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، «حسین قدیانی» در روزنامه «وطن امروز»نوشت:



بدعتی این دولت نهاده که دیر نیست گریبان خودش را بگیرد. کدام بدعت؟ همین که بعد از 3 سال استقرار در قوه اجرا، هنوز هم از زیر بار پاسخگویی فرار می کند و تقریبا همه مشکلات را می اندازد گردن دولت قبلی! شگفتا! وارد سال آخر دولت یازدهم شده ایم اما همچنان آقای روحانی و شرکا به جای جوابی درست و درمان به ده ها بلکه صدها سوال مردم و اصحاب نقد، انگشت اتهام را روانه دولت قبل می کنند! ناگفته پیداست که دولت قبلی مثل همه این دولت ها محسنات و معایبی داشته یا بهتر بخواهم بگویم؛ محسنات ویژه و معایب ویژه ای داشته که خدا را شکر به شهادت مندرجات مان در همین روزنامه، هم معایب آن را نقد کرده، هم محسنات را برشمرده ایم، لیکن فی الحال وارد آخرین سال دولت یازدهم شده ایم و خوب است آقای روحانی و شرکا هر ساعت صبح که از خواب بلند می شوند همین مختصر را در گوش خود زمزمه کنند که «وارد آخرین سال دولت یازدهم شده ایم» و اصلا حالت خوشی ندارد که هنوز هم مثل نخستین ماه های دولت اعتدال، توپ تقصیر را شوت کنیم در زمین دولت ماضی! این بازی اما اشکنک دارد و سرشکستنک! آنجا که رئیس جمهور بعدی هم می تواند مثل آقای روحانی و شرکا، علی الدوام از جواب طفره برود و هرچه از او سوال پرسیدی، کم کاری و کج کاری همین دولت فعلی را به رخ خلق الله بکشد! باور بفرمایید کار از غبطه و حسرت گذشته است! گاهی رسما حسادت می کنم به آسانی و سهولت کار دولت بعد، اگر که قرار است مثلا رئیس جمهور آن دولت، همین رویه جناب روحانی را پیش بگیرد! از او سوال خواهیم کرد درباره رکود، جواب خواهد داد؛ «مقصر رکود من هستم یا قبلی ها که 4 سال تمام خوردند و خوابیدند و بی سابقه ترین رکود ممکن را باعث شدند؟!» از او سوال خواهیم کرد درباره مسکن، جواب خواهد داد؛ «بروید اظهارات آقای آخوندی درباره مسکن مهر را بخوانید و لذت ببرید از این همه بد و بیراه!» از او سوال خواهیم کرد درباره بیکاری، جواب خواهد داد؛ «دولت اعتدال در باب اشتغال، ویرانه ای برای ما باقی گذاشته که تنها می توانم ابراز شرمندگی کنم!» چند ماه، بلکه چند سال صبر می کنیم و باز، همین سوالات را تکرار می کنیم، دوباره با همان پاسخ ها مواجه می شویم! و تازه! کلی چیز هم روش! کلی چیز مثل «حقوق نامتعارف به شکل انبوه و گسترده و رویکردی، از دولت اعتدال کلید خورد!» مثل «وزیر خارجه ای داشتیم که در برابر آن همه کشته منا سکوت کرد و همچنان با «برادران سعودی» مماشات می کرد!» مثل «باز صدرحمت به ما که برجام بی فرجام در زمان دولت اعتدال کلید خورد!» مثل «در دولت ما بزرگ ترین «ب.ز» را فی الواقع در میان خود اصحاب کابینه پیدا می کنی یا دولت تدبیر؟!» و مثل خیلی جمله های دیگر! والله رؤسای جمهور قبلی، تا 6 ماه، فوقش تا یک سال، همه مشکلات را گردن دولت قبل از خود می انداختند اما دولت اعتدال، حقا که در این زمینه هم اهل گشایش(!) بوده است! طرفه حکایت اینجاست؛ اصحاب نقد، بویژه از خود جبهه اصولگرایی، و به دور از هرگونه جناح گرایی، بارها و بارها معایب دولت قبل را همان زمان دولت قبل برشمرده بودند.



مردم نیز به همه این معایب، واقف بوده و هستند. حال، سوال اساسی این است: «مردم، ولو در انتخابی 7/0 درصدی یا اصلا همان 3 درصد مورد ادعای آقای رفسنجانی، به جناب روحانی رأی دادند که آن معایب «اصلاح» شود یا فقط «ذکر» شود؟!» و سوال اساسی تر دیگر: «اگر قرار باشد رئیس بعد قوه مجریه هم دقیقا همین رویه آقای روحانی و شرکا را در پیش بگیرد، آیا سهل تر و آسان تر از ریاست بر قوه مجریه، شغل دیگری هم در این مملکت متصور خواهد بود؟!» از طرف خواهی پرسید که اقتصاد؟! که معیشت؟! جواب خواهد داد؛ «همین که فکر نمی کنم مشکلات با ایمیل زدن به وزیر خارجه آمریکا حل شود، خودش فتح بابی بزرگ است!» و بعد ادامه خواهد داد؛ «آیا در دولت من بود که نه چرخ سانتریفیوژها بچرخد و نه چرخ ارج و کلی کارخانه بزرگ و کارگاه کوچک دیگر؟!» و در فراز دیگری خواهد گفت: «آیا این من بودم که با خوش خیالی و توهم نسبت به دشمنی دشمن، هم چوب حراج بر استقلال کشور بزنم و هم چوب حراج بر اقتصاد کشور؟!» و خواهد افزود: «کدام اختلاس، بزرگ تر و بدتر از آنکه دشمن بیاید در روز روشن برجام و پسابرجام، پول زبان بسته این مردم را بدزدد؟!» و خواهد گفت: «بعد چه بود واکنش دولت اعتدال؟! رفت و شکایت به نهادهای بین المللی برد که در بهترین و کامل ترین شکلش سازمان ملل بان کی مون است و آن اعتراف تاریخی درباره رشوه عربستان! بی آنکه در مقام اقدام و عمل، لااقل بخواهد اندکی از پیش پرداخت های برجامی را معطل نگه دارد!» آری! از هم الان مانده ام در کار راحت رئیس جمهور محترم بعد! لیکن این هم هست که تو سخت ترین شغل مملکت را داشته باشی! تحویل گرفتن صندلی اجرا از حضراتی که این بود ثمره اعتدال شان فی الواقع؛ «عوض نچرخیدن چرخ صنعت هسته ای، چرخ اقتصاد و معیشت ملت هم نچرخد!» چه اعتدال خوبی! آقای حقوقدان! این بار واقعا مچکریم! و حالا که نگاه می کنم، می بینم خوب شد، اتفاقا خیلی هم خوب شد که شما «سرهنگ» نیستی! آن سرهنگ و آن سردار و آن سرباز که من باب امن و امان ما ملت، جان خود را در دیار غربت در دست گرفته، آبرویی بس بلندبالا دارد نزد ملت که همان به هیچ چیز به این قدر گرانقدر لطمه نزند! این مهم واقعا یک الحمدلله رمضانی می طلبد! یک خدا را شکر، با زبان روزه!