مسجد امن ترین سنگر در جنگ نرم

احتمالاً در خانواده‌های اقوام و اطرافیان مان کسانی را دیده‌ایم که در ایمانشانمحکم نبوده و بعضاً از انجام فرایض خود حیا می‌کنند و یا خانواده‌هایی که نسبت به برخی رفتارهای ضد فرهنگی و خلاف دینی هیچ خجالتی نمی‌کشند و حتی آن‌ها را توجیه و یا ترویج می‌کنند و یا کسانی که با افراد مختلف، اعم از مؤمن و منحرف روابط خانوادگی صمیمانه برقرار می‌کنند و در هر جمعی رنگ همان جمع را می‌گیرند و یا حتماً خانواده‌هایی را مشاهده کرده‌ایم که نماز را اول وقت می‌خوانند ولی به بسیاری از احکام الهی مثل حجاب بی تفاوت‌اند؛ با نگاهی به تمام این خانواده‌ها،یک خصوصیت مشترک در تمام آن‌ها قابل مشاهده است، اهل مسجد نبودن است (البته یقیناً این بدان معنی نیست که هرکسی که اهل مسجد باشد بی نقصاست)، این خانواده‌ها یا افراد فقط در مناسبات خیلی مهم مذهبی و یا مراسم فوتِآشنایان مختصری در مسجد حاضر می‌شوند و شاید در ابتدا این گونه به نظر برسد که این افراد تنها چون ایمانشان کم است با مسجد قطع رابطه کرده‌اند و یا به انحراف کشیده شده‌اند ولی من به یقین می دانم که خود کم ایمانی از محصولات مهم قهر کردن با مساجد است، چرا که حضور در مسجد باعث می‌شود تا انسان به جمع مؤمنان بپیوندد، همین مسأله باعث می‌شود تا ظاهر و باطن انسان به تدریج به مؤمنان شبیه شود، یعنی نه تنها از عبادت خجالت نمی‌کشد، بلکه از حضور در جمع نمازگزاران لذت می‌برد و حتی به آن احساس نیاز می‌کند و آنچه که از آن شرم خواهد کرد، گناه خواهد بود نه عبادت.

قرآن کریم، انجام عبادت و فرائض در مسجد را به آباد کردن مسجد تعبیر می‌کند و خود خداوند آباد کنندگان مسجد را مژده امید به هدایت داده است، این مضمون را از سوره توبه، آیه ۱۸: “مساجد خدا را تنها کسی آباد می‌کند که ایمان به خدا و روز قیامت آورده، و نماز را برپا دارد، و زکات را بپردازد، و جز از خدا نترسد؛ امید است چنین گروهی از هدایت‌یافتگان باشند.” می‌توان برداشت کرد و به همین دلیلمی‌توان گفت که اگر می‌خواهیم، ایمان مان را حفظ و یا بر آن بیافزاییم، چاره ای جز نزدیکی به مساجد نداریم. مسجد محل عبادت در کنار بندگان خداست، محل دوستی با دوستان خداست، محل پند است، محل یاد خدا و ذکر اهل بیت است و اگر قبول کنیم که مسجد خانه خداست، چگونه می‌توان پذیرفت که چنین میزبانی از میهمان خود پذیرایی کامل ننماید.

همانطور که آشنایان و دوستان از ما انتظار دارند تا به منزلشان برویم، خداوند نیز منتظر حضورم است،  اصلاً خود خداوند می‌فرماید اگر بنده می‌دانست که خداوند چه قدر به او مشتاق است، هر آینه از شوق جان می‌داد، صدای اذانی که از مأذنه به گوش می‌رسد، ندای الهی دعوت به مسجد است،  یعنی هر جا که میهمان هرکسی که هستیم، باید با شنیدن دعوت خداوند، میهمانی سایرین را رد و دعوت خدا را لبیک گوییم و چه لبیکی بهتر از لبیکِ جماعت مؤمنان که با حضور در مسجد انجاممی‌شود.

ما می‌توانیم همانطوری که خانوادگی به بازار و یا به تفریح می‌رویم، هر جا که صدای اذان به گوشمان رسید، به همراه خانواده به مسجد رفته و به تدریج، این امر را بهیک نیاز در زندگی خود و خانواده‌های مان مبدل سازیم و انشاءالله خداوند نیز ما را جزء آباد کنندگان مساجد و هدایت شدگان قرار دهد چرا که مساجد از شفیعان و شاهدان روزی هستند که همه در آن محتاج‌اند و در آن روز مساجد بر نحوه‌ی رفتار مؤمنان با خود شهادت می‌دهند.

از سویی اهل مسجد هم وظیفه دارند تا این مکان مقدس را در انحصار خود ندانند و نسبت به ورود کسانی که شاید اولین تجربه ورودشان به مسجد باشد، چهره ایگشاده و اخلاقی صبورانه داشته باشند و همانطور که پیامبر اکرم بر شیطنت کودکان در مسجد صبر داشتند، بر شیطنت کودکان صبر نمایند تا والدین آن‌ها و در نتیجهخانواده‌ها از حضور در مساجد محروم نشوند.

ایجاد مهدها و یا فضاهای مناسب برای کودکان در مساجد، بهبود کیفی و کمیفعالیت‌های فرهنگی و جنبی در آن‌ها و همت بیشتر مبلغان بر استفاده از روش‌هایمتنوع و متناسب با سنین مختلف،  مساجد را از مکانهای ویژه‌ی بزرگسالان خارجمی‌نماید، همه این‌ها بسیار مهم‌اند چرا که اگر کودکان را در همان کودکی به مساجد جذب ننماییم، فرصت جذب در بزرگسالی را به مراتب تقلیل داده‌ایم. کار در مسجد آنچنان می‌تواند گسترده و تأثیر گذار باشد که بتوان برای آن یک وزارتخانه مستقل تشکیل داد، چرا که مطمئناً کار فرهنگی در مساجد چندین برابر کارهایانجام شده در سازمان تبلیغات و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است و چندین برابر نیز قابلیت ارتقا دارد که این امر همت عالی مسئولان دولتی و حوزه‌های علوم دینی را در جبران عقب ماندگی‌های سخت افزاری و نرم افزاری در این بخش طلب می‌کند.