به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر،به نقل از  همشهری گیلان، حریم پل خشتی لنگرود، چهره ناخوشایندی دارد. با اینکه این پل خشتی از بناهایی است که پیش از انقلاب و در ۱۳خرداد سال ۱۳۵۱ در فهرست بناهای میراثی کشور به ثبت رسیده است اما حریم این بنای میراثی بیش از آنکه به عنوان یک فضای تفریحی و گردشگری برای مسافران جذابیت ایجاد کند، به عنوان پارکینگ شهرداری لنگرود کاربری یافته است.



عبور رودخانه لنگرود و شعبات آن از چندین محله شهر جذابیت ویژه ای به این شهر بخشیده است. در گذشته به دلیل بندر بودن لنگرود از زمان نادر شاه افشار، حمل کالا و بار از طریق رودخانه صورت می گرفت و در محل تلاقی دو شعبه رودخانه، پل خشتی مرتفعی وجود دارد که «فشکالی محله» و «انزلی محله» را به هم متصل می کند.



 



نماد لنگرود



 



پل خشتی لنگرود، هنوز هم مهم ترین راه ارتباطی بین فشکالی محله و راه پشته است. قدیمی ترین بنای باستانی لنگرود سال هاست سمبل این شهر شده و مردم با آن خاطرات نوستالژیک دارند. آرم سربرگ نامه های اداری و حتی آرم پاکت های نامه های شهرداری لنگرود هم تلفیقی از پل خشتی لنگرود و لنگر کشتی است.

چند سال پیش شهردار وقت، نرده های دور اداره شهرداری را برداشت و به جای آن طرح پل خشتی لنگرود را به صورت تکرار شونده دور تا دور اداره بنا کرد. آن هم با آجرچینی های قرمز و لنگری در میانه.



اما حریم یک بنای میراثی که محلی ها ساخت آن را به داستان یک پیرزن و تخم مرغ هایش نسبت می دهند، سال هاست پارکینگ خودروهای مسافران و بازاریان شده است. در تمام محوطه جهت غربی پل از ابتدای بازار حصیرفروشان تا سماکان، خودرو پارک شده است.



مدیر میراث فرهنگی فرهنگی شهرستان لنگرود، درباره مشخصات این پل خشتی می گوید: آن گونه که منابع نوشته اند، پل خشتی لنگرود بنای دوره صفویه است و ساخت آن را به سال های ۹۲۶ قمری نسبت می دهند.



«سید مهدی شمسی» می افزاید: هرچند ساخت این پل را به دوره ایلخانی هم نسبت می دهند ولی سند معتبری در این زمینه در دست نیست زیرا تا سال ۹۱۲ قمری در لنگرود تنها پل چوبی وجود داشته است.



وی می گوید: این پل روی رودخانه لنگرود و در مسیر راه قدیمی لاهیجان به لنگرود ساخته شده و به دلیل قرار گرفتن درمرکز شهر و بافت نزدیک به بازار، همچنان اهمیت ترددی خود را حفظ کرده است.



مدیر میراث فرهنگی لنگرود در توضیح مشخصات این پل ادامه می دهد: پل خشتی لنگرود، ۳۷ متر طول و ۴/۵۰ متر عرض دارد و ارتفاع آن از سطح رودخانه ۹/۷۰ متر است. ملات پل از آهک و ساروج است و دهانه های فراخ پل تردد کشتی ها را امکان پذیر می کرده است.



حوالی سال های ۱۳۸۰ شهرداری لنگرود با ایجاد یک پاساژ و ایجاد فضای تجاری، حریم پل را بهسازی کرد و بخشی از فضای جلوی پاساژ به منظور استفاده به عنوان پارکینگ کفپوش شد. حالاسال هاست حریم یک بنای میراثی در میان دود و ماشین و دستفروشان پنهان مانده است.



مدیر میراث فرهنگی شهرستان لنگرود که اخیرا این سمت را پذیرفته، هنوز برنامه مشخصی برای آزادسازی حریم این بنای میراثی ندارد ولی وعده می دهدکه به زودی با شهردار لنگرود در این زمینه نشستی داشته باشد.



 



تلاش برای تغییر مکان پارکینگ



 



با این حال یکی از اعضای شورای شهر لنگرود می گوید: تغییر کاربری مکان مذکور همواره جزو اولویت های مدیریت شهری لنگرود بوده ولی کمبود اعتبار مانع آن شده است.



«رقیه سروری» در این باره می افزاید: مرکز شهر لنگرود و بافت بازار یک پارکینگ عمومی ندارد. با اینکه شورای شهر همواره تغییر کاربری حریم پل خشتی را جزو برنامه های خود اعلام کرده است ولی تا زمانی که مدیریت شهری نتواند فضای دیگری را به عنوان پارکینگ ایجاد کند عملاً طرح های گردشگری حریم پل خشتی امکان پذیر نیست.



عضو کمیسیون فرهنگی شورای شهر لنگرود تأکید می کند: شورای ترافیک شهرداری لنگرود به دنبال زمین دیگری در مرکز شهر برای ایجاد پارکینگ است ولی کمبود اعتبارات شهرداری تاکنون مانع از انجام آن شده است. سال هاست، پل خشتی لنگرود کارکردهای گذشته خود را از دست داده است.



حالا دیگر کرجی های کالا و بار، زیر پل خشتی باراندازی نمی کنند و آن گونه که تصاویر قدیمی از این پل نشان می دهد، دیگر مسابقه «نودنبال رانی» از زیر پل تا مرداب لنگرود انجام نمی شود. آب رودخانه هم به واسطه سرریز فاضلاب های شهری به داخل رودخانه به قدری آلوده شده که از تعداد ماهیگیران روز به روز کاسته می شود.



حریم یک بنای میراثی که می توانست یک مرکز گردشگری و جذب درآمد برای شهرداری باشد، تنها کاربری پارکینگ یافته و در میان دود خودروها نفس پل خشتی دوره صفویه به شماره افتاده است.
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان