ابراز مهر و محبت حلقه مفقوده ای است که این روزها برای رسیدن به آرامش افراد یک جامعه بیش از هر چیز دیگری به ویژه در خانواده ها احساس می شود.

ابراز محبت و ادای احترام به یکدیگر چهارمین نیاز اساسی انسان است و هدیه ای از طرف خداوند به قلب های مهربان ما، اما آنچه که امروز به وضوح شاهد هستیم ترویج خشم ها، نامهربانی ها و کینه های آشکاری است که به هم داریم و قلب ها را جریحه دار می کند.

افراد به جای اینکه در دنیای واقعی به یکدیگر محبت و عشق بورزند خشم و کینه هایشان را علنی کرده اند و محبت ها را در قلب های خود احتکار و این گونه شده که بسیاری از افراد برای رسیدن به کیمیای محبت فضای مجازی را کندوکاو می کنند.

انسان یک موجود اجتماعی است و بدین گونه نیست که مانند یک جزیره دورافتاده جدا از دیگران زندگی کند و هر فردی حتی آنکه از همه تنهاتر باشد باز هم تنهای تنها نیست، معاشرت با دیگران و همنوعان بخش بزرگی از تجارب زندگی روزانه ما را تشکیل می دهد و این خصلت موجب گرایش بیش از حد افراد به فضای مجازی شده است.

طبق آموزه های اسلامی و سفارش نبی اکرم(ص)، شایسته ترین کس برای منت گذاری کسی است که در دوستی و محبت نسبت به طرف مقابل، خود پیشی گیرد زیرا «ابراز محبت، نیمی از عقل است».

اما روی سخن ما با آن دسته از افراد به ویژه همسرانی است که این موهبت الهی یعنی ابراز محبت به یکدیگر را از هم دریغ می کنند و در جای دیگری به دنبال آن هستند.

اینجاست که باید بگوییم وقتی محبت در دنیای واقعی یافت نشود در دنیای مجازی نیز وجود ندارد و اگر هم باشد دروغی با چهره زیباست که افراد را به دام می کشد.
و اینگونه در جستجوی محبت بودن در این فضا عاقبتی جز افتادن در چاله چوله های دنیای مجازی و خراشیده شدن روح و دریده شدن پرده های عاطفه چیز دیگری نخواهد داشت.

طبق نظریه روان شناسان اغلب افرادی که در فضای مجازی به دنبال دوستی با جنس مخالف و طلب مهر برای پر کردن خلاهای عاطفی یا احساس تنهایی های خود هستند، در واقع با ارتباط برقرار کردن با نخستین نفر، آن تصویر ذهنی که خود از انسان ایده آل دارند را متصور می شوند.

یعنی انسان آن سوی گوشی تلفن همراه خود را آنگونه که می خواهد و دوست دارد می پندارد و می سازد و پس از مدتی مهرورزی و ایجاد علاقه تازه می فهمد که طرف مقابل تنها شخصیتی بوده که ساخته ذهن خودشان بوده و با ایده آل ها و معیارهای واقعی خود بسیار تفاوت داشته و یا بسیار از آن دور است.

به توصیف واضح تر در دنیای مجازی آدم ها، طرف مقابل خود را آنگونه که دوست دارند و می پسندد می سازند و پس از ایجاد ارتباط وقتی که در اوج عشق و محبت به آدم ساختگی خود پی به اصل جریان و وجود تفاوت ها بردند از آن نقطه به بعد تنش ها و اختلاف ها آغاز می شود.

دعا می کنیم که این حالت قبل از ریش سفیدی اینترنت برای ازدواج بین آنها رخ دهد زیرا اخیراً با فراگیر شدن فضای مجازی بین کاربران، چه بسیار طلاق هایی را شاهد هستیم که زوجین در فضای مجازی همدیگر را یافته اند و این آشنایی در کمترین زمان به ازدواج انجامیده و پس از مدت کوتاهی از زندگی به طلاق و جدایی ختم شده است.

از سوی دیگر بررسی موارد دیگر مانند ارتباط دو طرف متأهل با یکدیگر و یا ارتباط افراد مجرد با افراد متأهل «جنس های مخالف» در این فضا نیز چالش های دیگری در فضای مجازی و دنیای واقعی ما به وجود آورده، که همه اینها ناشی از خلاهای عاطفی است که افراد در وجود خود دارند.

همه این ارتباط ها از نقطه ای به نام «چت کردن» آغاز می شود که همان درددل های خودمانی است، مرحله بعد اعتمادسازی از طرف فردی بوده که ارتباط برقرار کرده و می خواهد نظر فرد مورد نظر خود را جلب کند، در این صورت در فضایی دوستانه خواسته های قلبی و حرف های ناگفته خود را بازگو می کند و ممکن است برای جلب اعتماد بیشتر برای فرد مورد نظر عکس هایی از خود نیز ارسال کند.

در این بین از نقش اشعار و تک بیتی های ناب، استیکرهای عاشقانه و کاریکلماتورها نیز نباید غافل بود که سهم بسزایی در اعتمادسازی بر طرف مقابل دارند.

ابراز همدردی در این بین بسیار تاثیرگذار است و این امکان را به مخاطب می دهد که حرف های ناگفته و برخی از اسرار زندگی خود را برای طرف مقابل شرح دهد.

به این ترتیب افراد در ابتدا آغاز به حرف زدن با یک جنس مخالف می کنند با این تصور که احساس خوبی به آنها دست داده و وقتی با شریک زندگی و یا والدین خود حرف می زنند چنین احساسی ندارند، این روند ادامه می یابد تا اینکه به مرور زمان روابط تنگ تر شده و مکالمه های مجازی به ملاقات های واقعی تبدیل می شوند.

در این بین عشق شیطانی شدت می گیرد و بیشتر می شود .... تا اینکه نقاب از چهره عشق رمانتیک مجازی می افتد و چهره واقعی فرد نمایان می شود.

آن چیزی که در این بین مغفول بوده این است که یک طرف اغلب اوقات همه چیز را می داند و با طرح و نقشه های قبلی جلو می رود و طرف دیگر ناخواسته به دام می افتد.

افراد برای برقراری رابطه صمیمی با یکدیگر باید شریکی پیدا کرده و پیوند عاطفی برقرار کنند و آن را در طول زمان نگه دارند، اگر چه جوانان بسیار به عشق رمانتیک علاقه مند هستند و مدام در کوچه پس کوچه های مجازی دنبال شریک رمانتیک می گردند اما باید بدانند صمیمیت در روابط دیگران هم یافت می شود که طی آن بین دوستان و خواهر برادرها و همکاران نوعی عهد و پیمان متقابل وجود دارد.

یافتن همسر برای شریک زندگی رویداد بسیار مهمی در رشد بزرگسالی است که تاثیر عمیقی بر سلامت روانی افراد دارد.

این رویداد در عین حال که فرآیند پیچیده ای است به مرور زمان شکوفا می شود و تحت تاثیر انواع رویدادها قرار می گیرد.

دل باختگی پشت عددهای صفر و یک، معلوم نیست به کجا ختم می شود.
دنیایی که قرار است یک عمر زندگی را با یک شریک مجازی بسازد که از یک سرگرمی آغاز شده است.
این موارد بیان شده تجارب افرادی است که از مهرورزی در فضای مجازی شکست خورده اند و ابراز عشق در شبکه های اجتماعی را چیزی جز سرگرمی و هوسی زودگذر نمی دانند.
شاید مهری که در قلب شما به طرف مقابل است واقعی باشد اما از کجا می توان فهمید که طرف مقابل نیز چنین احساس پاکی نسبت به شما دارد.
به هر حال دنیای عجیبی است

یکی نیست بگوید چرا شبکه های اجتماعی در جهان نوپا و جدید بدون تدارک از پیش فرهنگ سازی شده مهمان سرزده زندگی های ما شده و روابط ما را نابود کرده است.

در این بین روان شناسان اعتقاد دارند که به نوعی این سرگرمی قربانیانش را بیشتر از پسران و مردان، دختران و زنان را انتخاب می کند با توجه به اینکه نسل جدید زنان و دختران برون گراتر شده و به راحتی از خود و زندگی خصوصی شان حرف می زنند، بنابراین در کنار فرصتی که این فناوری برای افراد ایجاد کرده، تهدیدهای جدی را نیز متوجه آنها کرده است.

با توجه به آنچه که بیان شد شاید بتوان، بحران هویتی و اختلال شخصیتی، تعارض ارزش ها، هجمه به سوی خانم ها، تقویت شخصیت های نامجهول و چند گانه و ... را از عوارض سوءفضای مجازی برشمرد.

بدین گونه با تغییر سبک زندگی که مسلماً به دنبال خود تغییر ارزش ها را نیز در پی دارد، نهاد خانواده از درون تضعیف می شود که از این مسئله می توان به عنوان عامل اصلی طلاق نام برد زیرا نخستین قربانی آن معنویت است که درون سبک زندگی غربی، باورها و فرهنگ جدید آن استحاله می شود و همان طور که ذکر شد، معنویت از ارکان اصلی خانواده در اسلام به شمار می رود که خانواده بر پایه آن بنا شده است.

پس با توجه به مطالب مذکور می توان به فعالیت های زنان و دختران در فضای مجازی هشدار داد و آنها را قشر آسیب پذیر در این حوزه معرفی کرد.

در ایـن میان، دخـتران به لحـاظ احـساس خطر یا بروز حالت شرم در حضور جنس مخالف، ترجیح می دهند تا در دنیای مجازی و فارغ از دغدغه های حضور واقعی به گفت وگو بپردازند.

افراد در فضای مجازی به لـحاظ غلیـان احساسات و گرایشات جدید و ناملموس در خود، علاقه زیادی به این نوع ارتباط نشان می دهند و به طور معمول از هویت ها و شناسه های غیرواقعی برای حضور و معرفی خود استفاده می کنند.

در اغلب موارد افراد با انگیزه های متفاوتی در این ارتباط وارد می شوند که عواقب سوء آن متوجه فرد نوجوان، به ویژه زنان و دختران خواهد بود.
انسان اگر فقیر و گرسنه باشد بهتر از آن است که
پست و بی عاطفه باشد تا کمبودهای عاطفی خود را با ابراز عشقی دروغین و شیطانی به طرف مقابل خود برای رسیدن به مطامع نفسانی خود ابراز کند.
بارها دیده شده افرادی که در جریان یک عشق مجازی شکست می خورند خود به دلیل جریحه دار شدن روحشان، همان عمل زشت ابراز احساسات دروغین را بر سر فرد دیگری پیاده کرده اند تا با این کار از آلام روحی آنها بکاهند.

باید گفت در اینگونه موارد راهکاری جز خویشتن داری و استفاده صحیح از فضای مجازی به کاربران محترم توصیه نمی شود و کاربران باید از استفاده های غیر مجاز در این فضا دست برداشته و از ایجاد روابط به ویژه روابط عاشقانه با دیگران دست بردارند تا به این مرحله «که ای کاش از روز اول بلاکش کرده بودم» نرسند.