نشست وین و مذاکره با دست های خالی!

۱۳۹۵/۱۰/۲۳ ۰۹:۴۲ چاپ کد خبر: 73848
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر،جعفر بلوری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:



دو جمله «نگران نباشید، کاری می کنیم این قانون بی اثر شود» و «نگرانی های ایران درباره کارشکنی های آمریکا در اجرای برجام را جدی تلقی می کنیم» - اشاره به نقض برجام با تمدید قانون آیسا- خلاصه خروجی نشست 3 ساعته کمیسیون مشترک ایران و 1+5 در هتل «کوبورگ» وین بود که روز سه شنبه با درخواست ایران و با حضور نمایندگان 1+5 در وین برگزار شد.


جمله نخست را «هیئت آمریکایی» و جمله دوم را سایر دولت های عضو کمیسیون در پاسخ به اعتراض ایران به بدعهدی های مکرر آمریکا عنوان داشته اند! طبق گزارش هایی که منتشر شده،  نمایندگان کشورمان در این نشست، ضمن ارائه شرحی از بدعهدی های آمریکا در یک سال اخیر، با ارائه مستندات حقوقی، تمدید قانون آیسا را مغایر با تعهدات آمریکا در قالب برجام دانسته و در مقابل، این پاسخ های فوق را شنیده اند!


گفتن «نگرانی شما را جدی تلقی می کنیم» و دادن وعده کودکانه «تلاش می کنیم این قانون را- که با صد در صد آرای اعضای کنگره آمریکا به تصویب رسیده- بی اثر کنیم» خلاصه دستاورد ما از این نشست بوده است. اما این همه ماجرا نیست چرا که ظاهرا دستاوردهای دیگری نیز در این نشست به دست آمده است!


آن طور که برخی رسانه ها از جمله «رویترز» و «وال استریت ژورنال» نوشته اند، ایران پس از شنیدن مشتی وعده سر خرمن دیگر، از اصرار بیشتر بر روی مواضع خود درباره عهد شکنی آمریکا دست برداشته و در واقع، از این توضیحات قانع شده است! این رسانه ها اعلام کرده اند ایران حتی اعلام کرده، حاضر است تعهدات جدیدی هم فراتر از آنچه تاکنون داده و عمل کرده بدهد! در این گزارش ها درباره تعهدات جدید و «خود خواسته» ایران آمده: «نمایندگان هسته ای ایران امروز با طرح آمریکا برای پاکسازی کامل اورانیوم باقی مانده در نیروگاه نطنز موافقت کرده اند. ایرانی ها توافق کرده اند که تعهداتی فراتر از برجام را بپذیرند و به رغم تعیین سقف ۳۰۰ کیلوگرمی برای نگهداری اورانیوم در داخل خاک ایران، نمایندگان دولت ایران با رسیدن این مقدار به کمتر از ۲۰۰ کیلوگرم هم موافقت کرده اند.»


رویترز نیز با استناد به آنچه «اظهارات دیپلمات های ارشد ایرانی و روسی» خوانده، اعلام کرده که تهران تصمیم گرفته مجادلات بر سر اقدام آمریکا در تمدید قانون تحریم های ایران - آیسا - را تشدید نکند.


آقای سید عباس عراقچی به عنوان عضو ارشد تیم هسته ای ایران اما این گزارش وال استریت ژورنال را اینگونه تکذیب کرده است: «بر اساس طرحی که ایران در این نشست ارائه کرده، ایران برای پاکسازی رسوبات از تاسیسات غنی سازی نطنز موافقت کرده است. بر اساس این طرح تمام رسوبات مواد غنی شده که از لوله ها بیرون کشیده می شوند، از شمول 300 کیلو ذخایر مواد غنی شده ایران خارج شده و بدین ترتیب ایران قادر خواهد بود مواد بیشتری را غنی سازی کند.»


با توجه به گزارش های مشابهی که پیش از این نیز از سوی رسانه های نزدیک به 1+5 از محتوای مذاکرات بعضا محرمانه هسته ای، منتشر شده و از سوی برخی در داخل تکذیب شده بود، اما بعدها صحت اظهارات آنها تایید شده است، با پوزش از عضو ارشد مذاکره کننده کشورمان به نظر می رسد این بار نیز گذشت زمان، نشان خواهد داد در این نشست، دقیقا چه اتفاقاتی افتاده و چه داده و چه گرفته ایم!


اما سوای از اینکه آیا ایران واقعا چنین تعهدی داده یا خیر(کاهش میزان اورانیوم غنی شده از 300 کیلو به 200 کیلو) باید پرسید اساسا هدف از برگزاری این نشست که بنا به درخواست تیم ایرانی برگزار شد، چه بوده است؟ آیا هدف، اعتراض به بدعهدی های آمریکا بوده یا همچون گذشته، دادن امتیازات نقد و گرفتن وعده های نسیه؟ و سؤال مهم دیگر اینکه، چرا اساسا تیم محترم مذاکره کننده کشورمان، با وجود اذعان به «مغایر بودن تمدید این قانون با تعهدات آمریکا»، هیچ اقدام جدی در برابر چنین خلف وعده جدی که گویا تمامی هم ندارد، انجام نمی دهند؟


پاسخ سؤال نخست واضح است. اصولا، هدف از برگزاری نشست وین، اعتراض به بد عهدی آمریکا و تحت فشار گذاشتن حریف بوده است. اما تحت فشار گذاشتن طرف مذاکره، نیاز به ابزار فشار یا به قول سیاسی ها، «برگ برنده» دارد؟ پاسخ سؤال دوم هم دقیقا در همین نکته نهفته است. ابزار فشار و برگ برنده ما در این نشست چه بود؟ «هیچ». تیمی که پیشاپیش تمام برگ های برنده خود را بدون گرفتن تضمین های محکم داده، در چنین شرایطی جز امید بستن به وعده و وعیدهای «دل خوشکنک»، کار دیگری نمی تواند بکند. می تواند؟ حال تصور کنید اگر، برجام از سوی ما نقض می شد. واکنش حریف چگونه بود؟! متاسفانه باید بپذیریم، آنها تضمین های قوی و محکمی را در مذاکرات از ما گرفتند بدون اینکه کوچکترین تضمینی به ما بدهند آن هم به قول اوباما، بدون شلیک حتی یک گلوله:


«اگر 8 سال پیش به شما گفته بودم آمریکا روند رکود بزرگ را معکوس خواهد کرد... اگر به شما می گفتم که فصل جدیدی با مردم کوبا خواهیم گشود و برنامه هسته ای تسلیحاتی ایران را بدون شلیک یک گلوله تعطیل خواهیم کرد... ممکن بود بگویید چشم انداز ما اندکی بیش از حد بلندپروازانه است.» (سه شنبه 21 دیماه/ سخنرانی خداحافظی اوباما در شیکاگو)


متاسفانه باید اذعان کنیم، خروجی نشست روز سه شنبه وین و نوع واکنش تیم مذاکره کننده کشورمان، نتیجه خالی بودن دست از ابزارهای فشار بود، نتیجه پذیرفتن شرط موذیانه حریف یعنی، موکول کردن اجرای تعهدات آنها به بعد از اجرای تمام و کمال تعهدات ما بود، نتیجه نگرفتن تضمین های قوی و کافی بود:


«از آنجا که پذیرش مذاکرات از سوی ایران اساساً با هدف لغو تحریم های ظالمانه اقتصادی و مالی صورت گرفته است و اجرایی شدن آن در برجام به بعد از اقدام های ایران موکول گردیده، لازم است تضمین های قوی و کافی برای جلوگیری از تخلف طرف های مقابل، تدارک شود که از جمله آن اعلام کتبی رئیس جمهور آمریکــا و اتحادیه اروپا مبنی بر لغو تحریم هاست.» (بخشی از نامه رهبر معظم انقلاب به رئیس جمهور محترم در 29 مهرماه 94)


پذیرفتن وعده های مضحک حریف در مذاکرات وین، آن هم با آگاهی از اینکه، حریف قصد اجرای آنها را هم ندارد! حقیقتا تراژدی غم انگیزی است که، پیش از این منتقدان صدها بار نسبت به تبعات خسارت بار آن هشدار دادند اما همگی به جهنم حواله شدند.


اینکه گفته می شود«برجام خسارت محض است»، حرف حساب است. حرف بی حساب آن بود که بزک کنندگان برجام و آمریکا طی 4 سال گذشته زدند، تیترهایی بود که زنجیره ای ها زدند و مردم را فریفتند و با کمال وقاحت اعلام کردند، باید، هم مبالغه می شد و هم برجام و آمریکا بزک می شد:


«من مبالغه را قبول دارم. این مبالغه ها باید می شد به این خاطر که فضا خیلی فضای تنگ و ترشی بود، دولت باید در حقیقت این موضوع را قدری بزک می کرد که بتواند حرفش را به کرسی بنشاند.» (مدیرمسئول روزنامه شرق)


اما با تمام این تلخی ها، باید بپذیریم و باور کنیم، هنوز هم دیر نشده، چرا که به قول قدیمی ها، «جلوی ضرر را از هرجا بگیری منفعت است.» تردیدی وجود ندارد تا زمانی که کشوری بر استقلال خود تاکید کرده و نخواهد زیر بلیت غرب یا شرق باشد، فشارها علیه این کشور ادامه خواهند داشت، مگر آنکه این کشور آنقدر قدرتمند شود که دشمن را به کلی نا امید کند. تحریم ها ادامه خواهند داشت تا وقتی به حریف نشان بدهیم، آب خوردن مردم هم به مذاکره با آنها بستگی دارد.


باید ابزار تحریم را از دست دشمن گرفت. راه حل رسیدن به این مقصود نیز، افزودن به مولفه های قدرت و تبدیل شدن به کشوری مقتدر در تمام حوزه ها –چه سیاسی، چه اقتصادی و چه فرهنگی است. عقل حکم می کند، برای رهایی از چنین وضعی، استراتژی را تغییر دهیم. تصور اینکه هر چقدر ضعیف تر باشیم، با ما رفتار بهتری خواهند داشت، تصور غلط و خطرناکی است. اوضاع عراق، افغانستان و سوریه به خوبی گویای این حقیقت است. در میدان مذاکره یا جنگ به برگ های برنده و قدرت است که امتیاز می دهند. در هیچ جای دنیا با دستان خالی به مصاف حریف نمی روند. دست های ما در هتل کوبورگ وین، خالی بود.
همرسانی کنید:
برچسب‎ها : رو نشست وین

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان