به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، مسگری یکی از صنایع دستی کهن ایران است. اشیا و ظروف مسی دست ساز از زمان های دور در موزه ها قابل مشاهده هستند. پیشینه مسگری در ایران حداقل به پنج هزار سال پیش می رسد و به ظن غالب اولین فلز مکشوفه به دست انسان همین فلز مس بوده و اولین فلزکاران نیز ایرانیان بوده اند.  

تنها مسگر فعال شهر لنگرود که بازمانده آخرین نسل از مسگران این شهر است، همچنان دل در گرو هنری دارد که به گفته خودش ریشه در خانواده دوانده بوده و او تنها میراث دار این هنر خانوادگی است.

حجت اله علیپور صفاریان متولد ۱۳۳۴ یکی از مسگران لنگرودی است که کماکان در حال انجام این فعالیت است و حرف های زیادی برای گفتن دارد.  

وی در گفت وگو با خبرنگار لنگرخبر در خصوص فعالیت خود در حرفه ی مسگری گفت: مسگری شغل پدری من است و من از کودکی با محیط این شغل آشنا هستم و به پدرم کمک می کردم بعد از سربازی هم حدود 10 سال در کنار پدرم بودم که مدتی بعد پدر فوت کرد.   این هنرمند لنگرودی بابیان اینکه علاوه بر پدرم عمو، پسرعمو و شوهرعمه ام هم مسگر بودند که هم اکنون هیچ کدام در قید حیات نیستند، اظهار کرد: در حدود اوایل دهه ی شصت با ورود ظروف آلومینیومی به بازار رونق استفاده از ظروف مسی کم شد و شغل مسگری به حاشیه ی بازار رفت بنابراین خیلی از مسگران برای کسب درآمد به مشاغل دیگر رجوع کردند.   وی افزود: من و استاد امیر امیری در انزلی محله تنها مسگران این شهر هستیم که در حال حاضر استاد امیری به علت کهولت سن قادر به انجام این کار نیستند.   این مسگر لنگرودی اظهار داشت: مسگری شغلی بسیار پرزحمت، مردانه ولی با درآمد اندک است، به دلیل همین سختی کار، کمتر کسی به سراغ این شغل می آید، خود من در این سال ها شاگردانی داشتم که پس از مدتی به دلیل مشقت از کار دست کشیدند و میل به ادامه این حرفه نداشتند.   صفاریان عنوان کرد: بعد از حدود بیست سال یعنی در اوایل دهه ۸۰ به دلیل توصیه ی پزشکان مبنی بر استفاده از ظروف مسی مجدداً به این حرفه پرداختم و کارم را در زیر خانه ی مسکونی ام با امکانات اندک و بر اساس سفارش های مشتری هایم شروع کردم.   این هنرمند لنگرودی افزود: بعد از مدتی برای ادامه ی این کار به صورت گسترده تر بنا به توصیه و حمایت سازمان میراث فرهنگی ارسال گذشته تقاضای سی میلیون وام از صندوق کارآفرینی امید کردم که پس از 16 ماه تلاش توانستم 20 میلیون تسهیلات دریافت کنم.   صفاریان اظهار کرد: دکه ای خربازار روز خریداری نمودم که با اداره دارایی و شهرداری با حمایت نماینده لنگرود در حال گفتگو هستم و انتظار دارم از این جانب حمایت تا روح تازه ای در کالبد این شغل در حال احتضار دمیده شود.   وی گفت: علاوه بر مشقات این حرفه مس خام را از زنجان تهیه می کنم که خود هزینه بر است و در صورت وجود سفارش از جانب مردم آن ها را به ظروف دلخواه تبدیل می کنم،   این هنرمند لنگرودی تأکید کرد: با توجه به اهمیت این صنعت که نقش به سزایی در معرفی فرهنگ ایرانی دارد از مسئولان انتظار می رود این شغل در حال انقراض را احیا کنند.  
حکایت رحمت اله علیپور صفاریان، حکایت تلخ و آشنایی از هزاران هنرمند است که اگرچه نامهربانی زمانه هنرشان را در معرض فراموشی قرار داده اما عشقی که در دلهایشان ریشه دوانده و برای ماندگاری هنرهای دستی ایرانی می تپد، مانع حرکتشان نشده و همچنان امیدوار به امید روزی نشسته اند که حمایت مسئولان، روح تازه ای باشد بر تن هنرهای در حال فراموشی
در حال حاضر صفاریان یکی از اساتید بازمانده از صنعت مسگری که به عنوان یکی از صنعت های قدیمی ایران به شمار می رود است که به دلایل متفاوتی در کنج خانه خود و برای بقای این صنعت می کوشد.   مسگر و مسگری مانند خیلی از حرفه های باستانی و قدیمی ایران زمین در حال فراموشی است و بازارش جز خاطره ای از روزهای گرم و پرجنب وجوش رنگی به رخسار ندارد.   درگذشته ای نه چندان دور نیز در کوزه فروشان فعلی لنگرود، مغازه هایی وجود داشت که صدای چکش کاری بر روی مس به گوش جوانان فعلی شهرمان هنوز هم آشنا است ولی امروز جای خود را به مشاغل دیگری داده اند.   [gallery columns="1" size="large" ids="77139,77140,77142,77143,77144,77145,77146,77147,77148,77149,77150,77151,77152,77153,77154,77155,77156,77158,77159,77160"] انتهای پیام/

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان