جریان سیاسی خاص یا همان اصلاح طلبان طی هفته های اخیر و پس از توجه افکار عمومی به دستاوردهای انتخاباتی اصولگرایان، در حال سر دادن این زمزمه هستند که فضای انتخابات «دوقطبی» شده است.

مسئله ای که پیش از این و طی سال های گذشته مورد هشدار مقام معظم رهبری(حفظه الله) قرار داشته و دارد.

کسانی از اصلاح طلبان و رسانه های آنها کراراً به این معنا اشاره کرده اند و نفر آخر هم آقای «سعید حجاریان» است که به تازگی طی اظهاراتی از این گفته است که فضای انتخابات، بویژه پس از رسمی شدن عزم حجت الاسلام رئیسی برای حضور در انتخابات، دوقطبی شده است![1]

اما دوقطبی چیست و چرا اصلاح طلبان پس از القای تقلّب در سال 88 به طرح مسئله دوقطبی در انتخابات 96 روی آورده اند؟!

*معنای فضای «دوقطبی» در انتخابات...

آنچه که از مطالعه در آرای مقام معظم رهبری و تدقیق و تأمل در مبانی اسلامی و شیعی راجع به مفهوم تفرقه و دوقطبی استنباط می شود این است که دوقطبی به معنا ایجاد تفرقه در یک جامعه واحد با روش های آشکار است.

تفرقه ای که لزوماً به محملی مثل انتخابات نیازی ندارد و طراحان و خواهندگان آن در هر مقطعی از زمان که بتوانند در جامعه ی واحد یک خیر مطلق و یک شرّ مطلق ایجاد کنند، فی الواقع توانسته اند که به هدف شوم خود در ایجاد فضای دوقطبی نائل بیایند.

دقت شود که دوقطبی هرگز به معنای رقابت دو طیف سیاسی یا یا دو گروه یا دو کاندیدای مطرح نیست. و از همین روست که می توان از عبارتی با عنوان «دوقطبی مثبت» نیز نام برد که به مفهوم رقابت نزدیک است.

در فضای دوقطبی یک طرف در ذهن عمومی جامعه تبدیل به خیر مطلق و پسر خدا می شود و طرف دیگر نیز «شیطان اکبر» و شرّ مطلق که قرار است با محاجّه و مخاصمه با یکدیگر برخیزند و دست آخر یکی خنجر سمّی خود را در گرده دیگری فرو کند.

و در ورای تمام این مسیر نیز یک ذهن طراح وجود دارد که بر آتش خیر بودن این یکی و شریر بودن آن دیگری می دمد.

بدیهیست که در این شرایط جامعه با سرعتی وصف ناشدنی در سراشیب فروپاشی می غلتد، قدرت اعمال قانون توسط نظام سیاسی کاهش می یابد و مهمتر از همه اینکه غباری بس عظیم برخواهد خواست که تشخیص حق و باطل از یکدیگر را به شدت دشوار می سازد.

در فضای دوقطبی همچنین از آنرو که فقط یک حالت صفر یا صدی وجود دارد، دیگر «خدمات نسبی» دو طرف به جامعه و مردم هم دیده نمی شود و راهی که دلسوزان آن جامعه برای امنیت و اقتصاد و حکومت داری بهتر پیموده اند نیز یک شبه در پرتگاه فنا قرار می گیرد.

*هدف اصلاح طلبان از طرح مسئله دوقطبی چیست؟!

پس از درک معنای دوقطبی، مایل هستم به این سؤال پاسخ دهم که چرا اصلاح طلبان در فضای انتخابات آتی به شدت و با حرارت تمام در حال طرح این معنا هستند که شرایط دوقطبی شده است؟!

با آنالیز رفتارهای جریان خاص بویژه در یکسال اخیر، مشخص می شود که طرح مسئله دوقطبی قرار است برای آنها نقش یک «بازی برد_برد» را ایفا کند.

آنها البته بازی خود را بدون عیب و نقص هم پیش برده اند...

به این معنی که در وهله اول در حال تلاش برای القای این معنا هستند که حجت الاسلام رئیسی، چهره نوپدید اصولگرایان در انتخابات «کاندیدای نظام»! است.

و در گام دوم نیز کراراً در حال پمپاژ این معنا هستند که آقای روحانی نماینده اپوزسیون است و آرای معارض با نظام را با خود دارد. که در صورت حضور کاندیدای نظام! یقیناً به صحنه می آیند و به روحانی رأی می دهند.

جالب آنکه در این پروژه، ضمن اینکه میزانی از آرای خاکستری به سمت مورد اشاره اصلاح طلبان متمایل خواهد شد بلکه در صورت موفقیت القای پروژه دوقطبی نیز اگر آقای روحانی برنده انتخابات باشد، اصلاح طلبان به سمت بیان این مفهوم پیش خواهند رفت که نظام اسلامی از آنها و البته از مردم! شکست خورده و اگر نماینده اصلاح طلبان در انتخابات شکست بخورد؛ آنها پروژه «نقّادی شدید» و «سیاه نمایی» را کلید خواهند زد و در هدف اصلی تر خود (که برکاتی برای انتخابات 1400 هم برای آنان خواهد داشت!) تا آخر عمر دولت جدید اینطور وانمود می کنند که هر خطای اجرایی دولت (که صدالبته محتمل هم هست) مقصّری به نام «نظام اسلامی» دارد چون مدیریت ارشد نظام بوده که این رئیس جمهور را معرفی کرده است!

*چه باید کرد...؟!

اما راه مبارزه با این طرح شوم چیست؟!

راهکار اول آنست که در هر سطحی اعم از رسانه، روشنگری فردی و حتی عملگری امنیتی، با «القاگران دوقطبی در انتخابات» برخورد شود و واژه دوقطبی برای دلسوزان کشور و مردم همچون واژه «تقلّب» حساس سازی شود.

به این معنی که حتما بایستی جلوی ترک تازی چهره های جریان خاص در جاده القای دوقطبی را گرفت و در مسیر آنها دست انداز گذاشت.

راهکار دوم، تبیین مسئله «رقابت سالم» در ذهن عمومی جامعه و روشنگری درباره این مطلب است که رقابت با فضای دوقطبی فرق دارد. و به سخن دیگر اینکه هر رقابتی، دوقطبی نیست. و طرفین انتخاباتی در ایران هم هیچیک به تنهایی نه خیر مطلق اند نه شرّ مطلق!

و راهکار سوم نیز مبارزه با تئوری شوم «کاندیدای نظام» و تأکید بر این معناست که نظام اسلامی علی القاعده و علی الرویه هیچ کاندیدایی در انتخابات ندارد.

و لذا نه آقای روحانی در مقابل نظام قرار دارد و نه رؤیای احمقانه رویارویی نظام اسلامی با رئیس جمهور روحانی و مدیران محترم دولت ایشان صحّت دارد.

البته این 3 راهکاری بود که به نظر من می رسید و حکماً مخاطبان محترم و صاحبنظران با اقتراح این مطلب می توانند راهکاری دیگری را نیز برای بی اثر سازی خطر بزرگ «ایجاد فضای دوقطبی در انتخابات» پیشنهاد داده و پیگیری کنند...

***

1_https://www.sharghdaily.ir/News/118745

انتهای پیام/