این سخنان در ضیافت افطاری دولت با رسانه ها نیز رنگ و طعم دیگری به خود می گیرد. زمانی که رئیس جمهور به یکباره تعریفی از نقد ارائه می دهد و با متهم کردن رسانه ها به اینکه واقعیت و درستی را بیان نمی کنند و فقط در صدد تخریب دولت هستند با کنایه ای که همواره چاشنی سخنان وی است، می گوید: « درست است که انتقاد کاملا لازم است. در مثل انتقاد حکم نمک غذا را دارد، اما همه غذا که نباید از نمک تشکیل شود. بلکه باید اصل اخبار و واقعیت ها را نیز به مردم گفت.»
رییس جمهور اضافه کرد: «انتقاد واقعی و سازنده یعنی اینکه واقعیتی را برای مردم توضیح دهیم و مثلا به مردم بگوییم در تولید گندم خودکفا شدیم و بعد انتقادمان را هم مطرح کنیم.»
روحانی با متهم کردن برخی رسانه ها به دروغ گویی می افزاید: « امیرالمومنین (ع) وقتی مشاهده کرد تعدادی از لشکریانش در صفین، حین جنگ به دشمن دشنام می دهند، واکنش نشان داد و گفت من اصحابی را نمی خواهم که به دشمنانشان فحش دهند. حالا برخی از ما که خود را شیعه علی (ع) می دانیم، چرا دشنام دادن را افتخار می دانیم و ناسزا گویی را انقلابی گری می دانیم؟[۲]»
درحالی حسن روحانی دشنام ها را به رقیب نسبت داده و سعی دارد نوع نقد منصفانه را به منتقدان فرا دهد که دولت نشان داده که نه تنها حلم و بردباری در مقابل نقد منتقدان را ندارد بلکه آنان را با انواع و اقسام توهین ها بدرقه کرده است. البته در این ارائه تعریف از نقد نیز دوباره رئیس جمهور همان توهین های تخریب گری، دروغ گویی و دشمنام گویی و غیرانقلابی بودن را با کنایه به منتقدان نسبت داده است.
از این باب می توان به توهین هایی که در ادامه می آید اشاره کرد و گفت که به نظر می رسد که دولت بایستی اول یک سوزن به خود بزند و سپس یک جوالدوز به رسانه ها و منتقدان. گو اینکه دولت نشان داده رویه انتقاد از خود را بر نمی تابد و از این روست که در کنفرانس های خبری اغلب رسانه های منتقد غایب هستند و اجازه سئوال از رئیس جمهور به آنان داده نمی شود.
این درحالی است که همیشه رویه نقدی که رئیس جمهور آنرا بازتعریف می کند محل واقعیت ندارد مانند سند ۲۰۳۰ که به کل برای آموزش کشور مخرب بود و تمجید از برخی بندهای این سندبلندبالا دقیقا گمراه کردن مخاطب از اصل ماجرا و تحمیق جمعی است. در ماجرای صادرات گاز مفت و مجانی به ترکیه نیز چنین نقدی محلی از اعراب ندارد و این رشته سر دراز دارد.
برخی از توهین های مستقیم روحانی نسبت به منتقدان به شرح زیر است و باید پرسید که حلم و بردباری و انقلابی گری که رئیس جمهور از آن سخن می گوید در این تعابیر کجاست؟ اگر ناسزاگویی نشانه انقلابیگری نیست -که قطعا نیست و ایشان انتقاد را ناسزا می پندارند -، این سیل ناسزاها به منتقدان و مردم نشانه چیست؛ اعتدال یا تدبیر؟
«تازه به دوران رسیده ها، تخریب گر، کاسب، مستضعف فکری، حامیان افراط، دروغ پراکنند، ترسو هستند، بزدلند، عقب مانده اند، بروند به جهنم، هراسانند چون کافر همه را به کیش خود پندارد، عصر حجری اند، بیکارند، متوهمند، عادت دارند از دیوار بالا بروند، خطای دید دارند، هوچی بازند، بی شناسنامه اند، کم سوادند، اقلیتند، از خداوند هم ایراد می گیرند، تازه انقلابی اند، کودکند.»
۱۳۹۶/۰۳/۲۷ ۱۹:۱۳
