به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، در فضای سیاسی-اجتماعی، همزمان شاهد حضور سه جریان هستیم. دو جریان سیاسی شامل، انقلابی و غیرانقلابیِ غربگرا و جریان سوم نیز جریان اجتماعی و عمومی جامعه است.

جریان اجتماعی و عمومی، که از آن به عنوان قشر میانه و یا طبقه متوسط شهری نیز یاد می شود، مولود اجرای دکترین توسعه گرایی در دهه 70 است. در اواخر این دهه، دوگانه موهوم و غیر واقعی «آزادی-استبداد» جریان اجتماعی و عمومی جامعه را به سمت جریان غیرانقلابی و غربگرا سوق داد. اما اقدامات آمریکا (تحریم و تهدید) برای تغییر ساختار در ایران و آشوب طلبی غربگرایان در دهه 80 از یک طرف و اجتماعی شدن جریان انقلابی با گفتمان «خدمت-عدالت» از طرف دیگر، منجر به فاصله گرفتن جریان اجتماعی و عمومی از غربگرایان و نزدیک شدن آنان به جریان انقلابی شد. آمریکایی ها برای نزدیک نمودن مجدد جریان اجتماعی و عمومی به جریان غیرانقلابی، به تحریم های هوشمند متوسل شدند. دقیقا در همین زمان، با رها سازی گفتمان «خدمت-عدالت» و عدم مدیریت بر تحریم ها، بین جریان انقلابی و جریان اجتماعی و عمومی جامعه، فاصله گذاری تثبیت شد.

جریان غربگرا با دوگانه غیر واقعی «تعامل-انزوا» جریان اجتماعی و عمومی جامعه را به سرمایه خود تبدیل کرد و در ادامه نیز با حفظ دوگانه موهوم «جنگ-صلح» و بکارگیری جریان اجتماعی، می خواهد جریان انقلابی را برای پذیرش برجام های 4،3،2 منزوی نماید. در همین حال آمریکا نیز در صدد برآمده تا از طریق «تحریم، تهدید و امنیت زدایی» جریان اجتماعی و عمومی جامعه را به سمت تغییر ساختار در ایران سوق دهد. در چنین شرایطی جریان انقلابی باید با اجتماعی شدن، در مقابل آمریکا و غربگرایان پیشدستی کند