به گزارش پایگاه اطلاعرسانی لنگرخبر، مجید صبوحی، کارشناس پسماند شهرداری لنگرود طی یادداشتی کوتاه به لزوم تاسیس کارخانه کمپوست در شهرستان تاکید کرد.
پس از سالها دفن بهداشتی زباله در منطقه بکر و زیبای آلمان لنگه و شاید به ناچار و از روی لزوم، تخریب ناخواسته محیط زیست و…، خوشبختانه در اواخر دوره چهارم شورای اسلامی شهر لنگرود و در آستانه ورود اعضای دوره پنجم، باهمت شهردار محترم، مجموعه شهرداری و شورای اسلامی شهر و حمایت مسئولین ارشد شهرستان و تأمین اعتبار اولیه توسط مهرداد لاهوتی نماینده محترم شهرستان در مجلس شورای اسلامی امور زیربنایی تأسیس اولین کارخانه کمپوست زباله در شهرستان لنگرود به اتمام رسیده و با مشخص شدن پیمانکار مربوطه، کار عملیاتی وارد فاز اجرایی شده است.
در ادامه و متأسفانه در خصوص مکان اجرای طرح، حاشیههای زیادی مانع اقدام به موقع و ضروری شده و کمی از سرعت کار کاسته است (کما اینکه مراسم کلنگ زنی نیز تا تعیین تکلیف زمین محل احداث، ابتر باقی ماند).
اما آنچه مورد تأکید و وثوق همگان است اینکه، وضعیت نامناسب دفن زباله در شهرستان و حجم بالای آن در هرروز (متوسط ۱۲۰ تن)، میطلبد که هرچه سریعتر در جهت امحا (سوزاندن) یا پردازش، کاهش حجم، تفکیک زباله خشک از زبالهتر و در انتها تبدیل زبالهتر به کود قابل استفاده در کشاورزی، اقدامی عاجل صورت پذیرد و یک بار برای همیشه پرونده این معضل اجتماعی و زیست محیطی بسته شود که با لحاظ هزینه بالای پروژه زباله سوز، طبیعتاً گزینهای بهتر و سهل الوصولتر از کمپوست قابل تصور نیست.
هرچند اعتراض اهالی سکونت گاههایی که تعرفه ساخت و تأسیس کارخانه کمپوست میباشند، قابل درک و هضم است ولیکن با لحاظ تعهدات پیمانکار مجری پروژه، مبنی برعدم ایجاد هرگونه آلودگی و بوی ناخوشایند زباله از کارخانه و همچنین ایجاد تعداد زیادی فرصت شغلی مستقیم و غیرمستقیم برای جوانان منطقه و…، میطلبد که مدیریت ضرب الاجلی و استراتژیک بحث پسماند که ارتباط مستقیمی با سلامتی مردم (بخصوص در بحث آب شرب و زراعی) دارد، در این موقعیت حساس جلوهگری نموده و نقش کلیدی خود را ایفا نماید. سند این ارتباط نیز، آمار نگران کننده افراد مبتلا به سرطان در استانهای حاشیه دریاست که ۳ برابر متوسط آمار استانهای دیگر است.
شاید بتوان گفت که در ایام ماضی، ساخت و تأسیس چنین مجموعههایی برای شهر ما رؤیایی شیرین بود، اما حال که این عزم و اراده با مطالبه و خواست مردم و مسئولین در شهرستان تلاقی پیدا نموده و زیرساختهای لازم نیز پیش بینی گردیده است، بر کارشناسان و خواص فرهنگی و اجتماعی فرض است که با اولویتبندی فواید و مضرات احتمالی اجرای این چنین پروژه هایی، در راستای تحقق هرچه سریعتر آن، اقدامی فوری و «آتش به اختیار» کنند تا حداقل نسلهای آینده از برکات آن بهرهمند گشته و در جهت اعتلای آن گام بردارند.
بدون شک انتقال هر گزارهای از سنتی به مدرنیته با هزینههای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و… همراه است اما این واکنشهای ا حساسی و شاید تا حدودی به حق، نباید مانع اجرای افکار و برنامههای درازمدت در این شهرستان شود و زمینه ایجاد اپیدمی « زمین من و محل من" را فراهم آورد که در ادامه و در صورت اجرای طرحهای مشابه دست وپا گیر خواهد بود.
همه جای لنگرود متعلق به همه لنگرودی هاست و همه مواهب و مضرات آن نیز متعلق به همه لنگرودی ها…
انتهای پیام/