به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر،این فیلم که روایتگر قصه تلاش های جوانی عاشق پیشه برای گرفتن ویزا و خروج از کشور برای رسیدن به نامزدش است؛ علاوه بر آن که در بسیاری از موارد از خط قرمزهای عرفی جامعه عبور کرده؛ در بخش هایی نیز با ورود شخصیت اصلی قصه به فضای کلیسا شوخی هایی را با دین مسیحیت انجام داده که باعث ناراحتی و گلایه بسیاری از هموطنان عزیز مسیحی شد. حالا اما حامد محمدی به همراه امیرجعفری یکی از دو بازیگر اصلی این فیلم با روزنامه اعتماد گفت وگو کردند و مسائل تازه ای را در ارتباط با این فیلم و نظرات خودشان درباب سینما، سیاست و جامعه مطرح کرده اند. اما نکته جالب توجه در ارتباط با این گفت وگو برخی از اشارات و کنایه های محمدی، کارگردان اکسیدان به جریانات سیاسی و گروه های مخالف اثرش است. این آقازاده سینمایی که خود با حمایت همه جانبه پدرش وارد سینما شده است در بخشی از این گفت وگو با به کار بردن چند باره عبارت «دلواپسان»، به موضوع سختی های ساخت آثار کمدی در کشورمان پرداخته است و البته به بهانه این موضوع به این اشاره کرده که لازمه ساخت آثار کمدی پرداختن به مسائل اروتیک و سیاسی است! محمدی در این زمینه گفت: «چرا در دنیا، در ایران یک فیلم کمدی نشان دهید که سراغ مسائل سیاسی و اجتماعی و اقتصادی نرفته باشد. اصلا بیایید کمدی های خوب را نام ببریم. «مارمولک»، «لیلی با من است»، «مومیایی سه»، «اجاره نشین ها» و... در کدام یک از این فیلم ها شوخی های اروتیک وجود ندارد؟ اصلا لازمه کمدی در همه دنیا اینگونه شوخی هاست. هنر کمدی ساز این است که تا اندازه ای به مسائل جامعه ورود پیدا کند و باقی ماجرا را به مخاطب بسپارد. آنهایی که از ساخت فیلم های کمدی ناراضی اند، وقتی می خواهند برای هم جک بفرستند و بخندند، با چه موضوعاتی شوخی می کنند؟! واقعا دوست دارم بدانم آقایان معترض به فیلم های کمدی در خانه و فضای شخصی شان، به چه چیزهایی می خندند؟! خب بگویند ما هم یاد بگیریم. آنهایی که معتقدند فیلم هایی چون «اکسیدان» مصداق بارز ولنگاری فرهنگی است، بد نیست به ما بگویند و یاد بدهند چطور می خندند.» وی همچنین در ادامه با گلایه از اینکه چرا شوخی با سیاسیون فقط برای عده ای مجاز است و افرادی همچون او حق شوخی با سیاسیون را ندارند، اظهار کرد: «این نمی شود که عده ای به رییس دولت اصلاحات بخندند و توهین کنند و آن وقت در مقابل فیلم های کمدی بایستند و سینه سپر کنند. راستش را بخواهید فهم این ماجرا برای من فیلمساز و دوستان هنرمند سخت است. اینکه ما باید با چه کسانی و در چه فضایی شوخی کنیم، کار را سخت می کند.» هر چند که چندین بار به نقد و بررسی محتوایی آخرین ساخته سینمایی جناب محمدی پرداختیم اما به نظر می رسد در ارتباط با اظهارات تازه ایشان چند نکته قابل تامل وجود داشته باشد: ۱- آقای محمدی در حالی در این مصاحبه لازمه ساخت کمدی را ورود به مسائل اروتیک معرفی کرده است و برای اثبات حرف خود از فیلم هایی همچون «مارمولک» و «مومیایی ۳» مثال آورده است که در تاریخ سینمای ایران فیلم های کمدی همچون «اخراجی ها» نیز تولید شده اند که بدون ورود به چنین موضوعاتی توانسته اند طیف گسترده ای از مخاطبان را به خود جذب کنند و اتفاقا جز پرمخاطب ترین و ماندگارترین آثار سینمای ایران شوند. ۲- محمدی در ادامه با ذکر این عبارت که «واقعا دوست دارم بدانم آقایان معترض به فیلم های کمدی در خانه و فضای شخصی شان، به چه چیزهایی می خندند؟!» صراحتا به این اشاره کرده که شوخی های جنسی تبدیل به امری رایج در گفت وگوهای میان همه اقشار مردم شده است. حتی با فرض صحت این ادعا سوال اصلی این است که مگر هر شوخی که در گفت وگوهای غیررسمی مردم بیان می شود، قابلیت تکرار در یک اثر فرهنگی را دارد؟ شاید آن آقایانی که جناب محمدی به آن ها اعتراض کرده نیز در شوخی های خصوصی و جمع های خودمانی خود بسیاری از این شوخی ها را مطرح کنند؛ ولی این یک اصل بدیهی و «همه فهم» است که هر موضوعی را نمی توان در هر جایی مطرح کرد همچنان که حضرت حافظ در یکی از غزلیات خود می فرمایند: «هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد» ۳- نکته سوم این مصاحبه در ارتباط با ادعای محمدی درباره عدم امکان شوخی با سیاسیون برای افرادی همچون او و گلایه وی از تمسخر رئیس دولت اصلاحات توسط گروهی دیگر است. هر چند که تمسخر هیچ فردی مورد تایید دین نگارنده این متن نیست و حرکت های صورت گرفته در این زمینه را هیچ گاه تایید نمی کند، ولی ای کاش آقای محمدی به خودشان زحمت یک جست وجوی ساده در اینترنت را می دادند تا ببیند یاران و هواداران رئیس دولت اصلاحات (که ایشان سنگشان را به سینه می زنند) تا امروز چند بار در فیلم ها و مجلات، روزنامه ها و سایر رسانه هایی که در اختیار دارند؛ جناح مقابل خود را به سخره گرفتند و برای دیگران «سُم کشیدند» و خود را افرادی مقید به اخلاق معرفی کردند