به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، عبد الله گنجی مدیر مسئول روزنامه جوان طی یادداشتی در این روزنامه نوشت:  فضای چند روز گذشته زمینه ای شد تا موضوع باستان گرایی به رسانه ها کشیده شود. از آنجا که در رساله دکتری ام به رابطه اسلام و ناسیونالسیم (ملی گرایی) در ایران پرداخته ام، فراتر از ژورنالیسم رسانه ای چکیده ای از آنچه یافته ام را تقدیم خوانندگان محترم می نمایم.
در آن رساله به این موضوع پرداخته ام که اسلام و ناسیونالیسم (ناسیونالیسم به معنی ایدئولوژی حکومت نه یک دستگاه معرفتی) در ایران معاصر چگونه با هم مواجه شدند و تأثیر این مواجهه بر منافع ملی چه بوده است؟
سه الگوی رابطه اسلام و ناسیونالیسم در ایران معاصر داشته ایم که عبارتند از:
1- غلبه ناسیونالیسم بر اسلام 1320- 1285
2- تفکیک اسلام و ناسیونالیسم 1357- 1320
3- سازگاری اسلام و ناسیونالیسم پس از انقلاب اسلامی.
سؤال اساسی این است که کدام الگو و در کدام زمان منافع ملی ما را تأمین نموده است؟
الگوی اول باعث شد در دو جنگ جهانی تسلیم و نابود شویم و قحطی 10 میلیون ایرانی را نابود کرد. کودتا روش تغییر حاکمیت شد و ارتش ملی پهلوی اول در شهریور 1320 طی سه روز فرو پاشید و... .
در زمان حاکمیت الگوی دوم کودتای 1332 اتفاق افتاد؛ ملی گرایی مصدق و ناسیونالیسم باستان گرای پهلوی با هم سازگار نشدند، بحرین از ایران جدا شد و مستشاران امریکایی تا سقف 43 هزار نفر ایران را قبضه کرده بودند.
در 25 سال حکومت پساکودتا، ایران عملاً مستعمره و ژاندارم بود و تا مرز کاپیتولاسیون پیش رفت.
پس نتیجه اینکه ناسیونالیسم باستان گرا ظرفیت و قدرت حفظ منافع ملی ایرانیان را نداشت. بدون تردید حملات غربگراها و ناسیونالیست ها به اسلام که اندکی قبل از مشروطه شروع شد و تا انقلاب اسلامی ادامه داشت با واکنش ایرانیان مواجه شد و انقلاب اسلامی - بدون تردید- اعتراض به ناسیونالیسم افراطی و غربگرایی وابسته در ایران بود.
اما در الگوی سوم، جمهوری اسلامی، ملیت و ملی گرایی مثبت را در اکثر حوزه ها به رسمیت شناخت و تعامل اسلام و ناسیونالیسم، منافع ملی را به صورت حداکثری تأمین نمود.
تعامل اسلام و ناسیونالیسم در ایران در حوزه های زیر قدرتمندانه عمل نموده و اسلام عناصر مثبت ملی را در صدر نشانده است.
1- جنگ تحمیلی، 2- صداوسیما (مستندهای آثار تمدنی و تاریخی ایران و فرهنگ اقوام و ...)، 3- مسئله خلیج فارس، 4- انرژی هسته ای، 5- ورزش، 6-گرامیداشت مفاخر ملی و تاریخی ایران از جمله میدان های همسویی ملی گرایی و اسلام گرایی است.
انرژی هسته ای، ورزش و خلیج فارس به خودی خود مسئله ملی هستند، اما دین نیز با آن همسو شد و این الگو نه تنها باعث حفظ و حراست از تمامیت ارضی ایران شد بلکه ایران را در تراز قدرت های برتر جهان قرار داد. قدرت هایی که در شهریور 1320 با حضور در تهران مشغول تقسیم ایران بین خود بودند، امروز همگی در مقابل ایران به جلسه می نشینند و به معامله و مذاکره روی می آورند و تحکم را بی فایده می دانند. پس نشان می دهد اسلام عناصر مثبت ملی گرایی در ایران را تقویت کرد.
در اسلام وطن دوستی بسیار محترم است، اما با وطن پرستی متفاوت است. ریشه تاریخی، موجب افتخار است اما نژادپرستی و برتری طلبی نژادی بسیار مذموم است.
جالب این است که نفی نژادپرستی و وطن پرستی که در اندیشه دینی پررنگ است در غرب جدید هم پررنگ است و هر جا نژادپرستان غربی (مثل آلمان) ظهور می کنند، اروپا یکپارچه علیه آنان موضع می گیرد.
در ایران هیچ کس مخالف کورش نیست، آثار تمدنی عصر کورش از نگاه مقام معظم رهبری «قابل تحسین» و «موجب افتخار» است، اما کورش نه زیارتگاه است، نه شفا می دهد، نه معنویت تزریق می کند و نه مانند سعدی و حافظ تفریحگاه است و نه اصلاً آنجا مقبره کورش است.
آنچه امروز و در دو، سه سال اخیر می بینیم یک حرکت اجتماعی یا واگرایی هویتی نیست، بلکه یک رفتار سیاسی است که سلطنت طلبان به کمک شبکه های اجتماعی علیه نظام جمهوری اسلامی سامان داده اند، به همین دلیل است که حکومت و دولتی که برای کورش گرامیداشت برگزار کرد و حتی به شکل افراطی بر گردن آن چفیه می انداخت، چنین مراسمی را قبول ندارند.
بزرگ ترین ظلم به کورش این است که سلطنت طلبان پشت وی مخفی شوند و بخواهند این میراث ملی را با ناکامی های خود به کامروایی تبدیل کنند.
درگیر کردن هویت ملی با هویت دینی و برعکس، بازی باخت- باخت به هویت غربی است که سامان دهندگان این درگیری از آبشخور غرب تغذیه می شوند؛ البته ملی گراها در 150 ساله گذشته از مبانی معرفتی غرب سیراب شده اند نه مبانی معرفتی ایرانی- اسلامی...
آنچه قطعی و حتمی است و بر سر آن اختلاف وجود ندارد، این است که تاریخ باستان ایران در همین 200 سال اخیر به دست مستشرقین و پشتیبانی پارسیان هند (جریانی که حاضر به پذیرش اسلام نشدند و از ایران به هند مهاجرت و دین و زبان خود را حفظ کردند) نوشته شد و مستشرقین با زیرکی عناصری ملی - باستانی را که می توانست به انشقاق هویتی ایران و اسلام منجر شود، در آن نهادینه کرده اند، بنابراین تاریخ کورش 2 هزار و 300 سال بعد از تحقق آن ثبت شده است و قابل استناد قطعی نیست، به همین دلیل هر کس از کورش صحبت می کند واژه «احتمالاً» را از نظر دور نمی دارد.
منبع: روزنامه جوان