به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، در حالی که بسیاری از دولتمردان عنوان کردند که تن به مذاکره موشکی نمی دهند اما امروز احمد نقیب زاده، فعال سیاسی اصلاح طلب طی یادداشتی در سرمقاله روزنامه آرمان پیشنهاد مذاکره موشکی را مطرح کرد.

نقیب زاده در این یادداشت نوشت:

اروپایی ها همان طور که بارها اعلام کردند در قبال ایران و بر سر موضوع برجام با آمریکا اختلاف نظر دارند و در زمینه موشکی ایران با آمریکا موافقت هایی دارند. برجام را که بارها گفته اند قابل مذاکره مجدد نیست ولی بر سر بحث موشکی ایران، خواهان مذاکره هستند، اما نه چون آمریکایی ها که می خواهند بدون مذاکره و اخطار قبلی، دست به اعمال تحریم های جدید بزنند یا بخواهند این برنامه را از بیخ و بن باطل کنند و از ایران بخواهند دست از این موضوع بردارد. البته آنها هم گفته اند در صورت عدم رسیدن به نتیجه در این مورد، ممکن است تحریم های جدیدی وضع کنند.

مواضع اروپایی ها تا حدی خردمندانه به نظر می رسد. هم می خواهند که هیاهوی آمریکایی ها را ساکت کنند و هم نمی خواهند موضوع موشکی ایران به یک بحران غیرقابل بازگشت تبدیل شود. البته ایران هم در موقعیت خوبی قرار دارد و به اهداف خودش رسیده و قادر است که این برنامه ها را در همین نقطه کنونی متوقف کند. برد بیش از دوهزار کیلومتر در برنامه های ایران نیست.

بهتر است که ما هم با آغاز مذاکره خطر جنگ و تحریم را از سر بگذرانیم. اگر مذاکره نکنیم ممکن است که اروپایی ها مواضع تند و تیز آمریکایی ها را در این مورد همراهی کنند. عربستان نیز یکی از کشورهایی است که به طور مستقیم می تواند از سامانه های موشکی ایران آسیب و لطمه جدی ببیند.

بنابر این عربستان هم از این موضوع حمایت می کند. البته عربستان همچون آمریکا مواضع تند وتیزی در قبال این موضوع دارد. اروپایی ها کار خودشان را خواهند کرد و سیستم تدافعی ایران را خواهند پذیرفت اما این سوال هم برای آنها وجود دارد که هدف این موشک ها دقیقا چیست؟ چون دامنه و برد موشک های ایران به اروپا هم ممکن است برسد.

پس عربستان هم از مذاکرات احتمالی در این زمینه خشنود خواهد شد و البته نکته دیگری که در مذاکرات هست، آن چیزی است که آنها مداخلات ایران در منطقه می نامند. آن گونه که از فحوای کلام مطبوعات و رسانه های اروپایی بر می آید، آنها برای ایران منافعی را در عراق و افغانستان به رسمیت می شناسند ولی به طور مثال برای ایران منافعی در یمن قائل نیستند. بیش از این را مداخله آمیز می دانند و خواهان مذاکره در این زمینه هستند.

مذاکره کنندگان ایرانی هم باید به این نکته واقف باشند که برای اروپایی ها نیز باید منافعی در منطقه قائل شوند. به طور مثال در سوریه و لبنان که فرانسه از دیرباز روابطی با آنها داشته و طبق معاهده ورسای مدت ها تحت قیمومیت فرانسه بوده اند، چه بسا بتوان با فرانسوی ها همکاری کرد. البته در مذاکرات مفهوم امتیازات، یک مفهوم نسبی است. به طور مثال آن چیزی که اروپایی ها آن را امتیاز می نامند، ایران حق خود می داند. چیزی که برای آنها نگرانی آور محسوب می شود رژیم اسرائیل است که به طور سنتی از متحدین و شرکای استراتژیک اروپایی ها بوده است. بارها ایران تاکید کرده که موشک هایش متعارف است و اهداف هسته ای را دنبال نمی کند.

در موضوع می توان بر روشن بودن مواضع اصولی خود تاکید کرد و بر این نکته که اهداف ایران از موشک ها، شفافیت لازم را دارد پافشاری کرد و تنها در صورتی که ایران صلاح بداند، می تواند قدمی پیش بگذارد. اگر ایران قبول کند که موشک هایش را در برد 2000 کیلومتر نگه دارد، شاید برای طرف مقابل قابل فهم باشد. آنها به این نتیجه رسیده اند که نمی توانند سیستم موشکی ایران را از بین ببرند. با نظر به ساختار سیستم پدافندی و فقدان جنگنده ها و بمب افکن های موثر، ایران باید توازن خود را با ترکیه، عربستان، رژیم اسرائیل و سایر کشورهای منطقه حفظ کند و از این زاویه سیستم موشکی اهمیتی غیر قابل انکار می یابد. اروپایی ها هم می خواهند امنیت متحدانشان در منطقه حفظ شود.

همان گونه که اروپایی ها دیگر شرط های قبلی خود را در مورد آینده سوریه تکرار نمی کنند و منافع ایران در سوریه را به رسمیت شناخته اند، به خوبی از نقش ایران در مبارزه با داعش آگاهند و البته به این نتیجه هم رسیده اند که رفتن بشار اسد به بهتر شدن اوضاع سوریه منجر نخواهد شد، در مقابل ایران هم می تواند در صورتی که منافعش ایجاب کند، منافع متحدان اروپایی را در مناطقی نظیر یمن به رسمیت بشناسد.