26 مرداد سالروز ورود آزادگان هم آنان که صبر از کف ربودند و طاقت از زانوی بی طاقتی گرفتند و با اسارت خویش که رنگی از شرف و زینتی از حماسه داشت، آزادگی را تفسیر کردند. آزادگانی که در کوران حوادث امتحان صبر و رشادت داده و در عرصه های رزم بر دستی سلاح و دست دیگر قرآن داشته و در دوران اسارت درس های شگفت و عظیمی از آزادگی و ایمان فراگرفتند. اگر درگذشته، کتاب های ادبی و سرمشق های خطاطی، شعر بالا را می خواندیم و می نوشتیم، امروز بر لوح زمان و بر صفحه تاریخ به برجسته ترین شکل ممکن، این حقیقت را می خوانیم و می بینیم که «آنکه نهال صبر بکارد، میوه ظفر می چیند!»

آنکه صبوری بپاشد، خرمن پیروزی برداشت می کند

و این آزادگان بودند که با امید به آینده، تیرگی های شب های ستم را تحمل نموده و شاهد طلوع فجر تابنده رهایی شدند.

آری آزادگان پرندگان خوش الحانی بودند که در دام خشونت، زندگی پر از عشق و امید به آینده را در فراروی خود دنبال نمودند و همین امید بود که باعث شد آزادگان، تحت سیطره تبلیغات سوء دشمن قرار نگیرند و باید گفت آزادگان، آزاده بودند قبل از اینکه آزاد شوند و اینان هم آنانی بودند که اسکلت خون آلود دشمن بعثی را در مثلث شوم شلمچه و در رگبار سلاح حلبچه به زانو درآوردند، پس بیاییم همه ما درس چگونه زیستن به همراه صبر، مقاومت و ایثار را از آنان بیاموزیم.

اینان همانانی بودند که در مقابل دشمن در زندان های دژخیمان بعثی آواز رهایی سر دادند و به حق، سفیری بودند در قلب دشمن، زیرا دیوارهای عبور ناپذیر اردوگاه ها، گواه دل روشن و عزم استوارشان بود.

خاطرات زیبایشان از دوران حماسه در میان بازداشتگاه ها بیانگر ایثار و مقاومت اینان بود و باید گفت که باهمدلی و همبستگی توانستند بازداشتگاه های تاریک را به زیستگاه روشنی مبدل سازند.

ساده زیستن در میانشان فرهنگ شده بود و همین سبب شد که درس چگونه زیستن را باهم بیاموزند.

راستی یاد پرستوهای عاشق بخیر مردانی که پشت خاک ریز پنهان اسارت با مقاومت، بذل جان نمودند و دل درگرو دوست دادند!

نمی دانم از کجا بگویم؛ اما آن قدر میدانم که از این همه تکرار خسته شده ام؛ دلم برای پرستوهای مهاجر موصل گرفته است و روحم د ر سلول های تنگ و تاریک؛ در کنار عاشقانه های جامانده از شهیدان آزاده به پرواز درآمد است. آه از پرواز گفتم؛ پرواز کبوتران حرم عشق به آن سوی دنیا؛ آنجا که به بیراهگی ختم نخواهد شد؛ آنجا که قسط حرف اول؛ میزان اصلی تقواست.

دلم از خاک ریز می گوید و آخر آشیانه پرستوها در شلمچه؛ و کبوتران بی نشانی که در آن مأوی گزیدند و بدن های بی سر که در خاک پاک بوارین سر گذاشتند.

دلم برای پلاک جبهه ها گرفته که خود شماره پرواز بود. پرواز در آسمان مثل همان ستاره های زمینی که از جزیره مجنون به آسمان عروج کردند...و چه زیبا بود ستاره های آسمان بر عروج ستاره های زمینی غبطه می خوردند جبهه مدینه اهل بلا بود و رزمنده خریدار بلا؛ همان بلایی که جان را جلا می داد.

یاد گردان کمیل بخیر که شهیدانش به علی (ع) پیوستند و نام کمیل را زنده کردند.

یاد اردوگاه های تکریت و العماره بخیر که آپارتمان های راحت طلبی را زیر پا له کردند و داستان خیمه های اباعبدالله را زنده نمودند. یاد کوه های سومار و حاج عمران بخیر که هزاران کوه های ایستادگی را پرورش دادند و در قرارگاه های وصل؛ بی قرار او شدند.

یاد موقعیت یا حسین ماووت بخیر که نیروهایش به فکر موقعیت! نبودند. یاد پل خیبر بخیر که فاصله دنیا و آخرت بود و امتداد جاده های صراط را نشان می داد.

یاد پیراهن خاکی بسیجی ها بخیر که سادگی و بی پیراگی را ترویج می داد.

یاد منورها بخیر که به دیدار چهره های نورانی می آمدند و به جای آن این چهرها به آسمان پرواز می کردند.

یاد اروندرود بخیر که هزاران تن در آن شنا کردند.

یاد بچه های خوب و باصفا و مظلوم آزاده بخیر که بساط آخرت را در کوله پشتی خود چیدند تا از دوری راه و کمی توشه افسوس نداشته باشند.

و یاد بی قراران بخیر؛ شهیدانی که زهد و تقوی از چهره های نورانی شان نمایان بود... یادشان بخیر که رفتند و ما را در این بازار وانفسا؛ بادلی زخمی جا گذاشتند و برایمان مرهمی نیست مگر یاد و نامشان...

یاد همه دوستانمان بخیر!

 

آزاده و جانباز هفتاد درصد

اسماعیل یکتایی لنگرودی