به گزارش خبرگزاری فارس، مسابقات پارالمپیک توکیو 2020 در حالی به پایان رسید که کاروان ایران 12 طلا، 11 نقره و یک برنز را کسب کرد تا نسبت به دوره های گذشته از لحاظ مرغوبیت مدالی در شرایط بهتری قرار داشته باشد.

در این دوره دوومیدانی همانند دوره های گذشته یکی از رشته های پر مدال بود و توانست 12 مدال از 24 مدال کاروان کشورمان را از آن خود کند. درخشش پارادوومیدانی کاران در این دوره چشمگیر بود، اما در این بین یک نفر بیش از بقیه درخشید. کسی که دو مدال طلا و نقره را تصاحب کرد تا تنها ورزشکاری باشد که در پارالمپیک توکیو دو مدال را کسب کرده است.

صحبت از مهدی اولاد است، قهرمانی که  شاید اگر در المپیک حضور داشت و این عنوان ها را کسب می کرد، مجسمه اش ساخته می شد، اما برای او این اتفاق هرگز نمی افتد و شاید کمتر کسی در جامعه وی را بشناسد. کم بینایی که هم در تحصیل موفق بوده، هم در ورزش موفق. او هدف ورزشی اش برای آینده کسب دو طلا در پارالمپیک است، اما آرزوی جالب توجهی در زندگی شخصی دارد که در صحبت هایش به آن اشاره می کند.

مهدی قصه ما اصالتا شیرازی است و با برادران گرایی که طلای المپیک را گرفتند رابطه خوبی دارد. با احسان حدادی هم به واسطه حضورش در دوومیدانی رفاقت دارد. قهرمان 2020 توکیو می گوید چیزی نبوده که خواسته باشد و به دستش نیاورده باشد. معلولیت را به هیچ وجه محدودیت تلقی نمی کند و مهمترین عامل موفقیت یک معلول را خودباوری می داند.

* مدال دومم بی ارزش شد

* اگر توجه نکنند، فقط در یک رشته مسابقه می دهم

* می خواهم در اوج کنار بروم

* قبلا دستفروشی و کارگری می کردم

* خودباوری مهمترین اصل برای موفقیت یک معلول است

*ورزش را از تکواندو شروع کردم و دان یک را گرفتم

* بیشتر شدن معلولیت چشمم باعث شد به دوومیدانی بیایم

* شیرازی ام و به شعر علاقه دارم

* اوقات فراغ «نی» می زنم

* آرزویم سرپرستی از 100 کودک بی بضاعت است

مشروح گفت وگوی مهدی اولاد با فارس را در زیر می خوانید:

فارس: بازی های پارالمپیک اگر ادامه داشت فکر می کنم در چند ماده دیگر صاحب مدال می شدید؟!

بله (با خنده). خدا کمک کرد و توانستم دو مدال را کسب کنم. پیش بینی دو مدال را می کردم، البته هدفم کسب دو طلا بود، اما در پرتاب دیسک به علت بارندگی پایین تر از رکورد خودم را زدم و به نقره رسیدم.

فارس: از عملکردت در این دوره راضی بودی؟

دوست داشتم هر دو مدال طلا باشد، اما به هرحال دو مدال راضی کننده است. نتیجه خوبی بود و خدا را شکر می کنم.

 

فارس: حریفانت چطور بودند؟ 

پارالمپیک جای بهترین ورزشکاران است و حریفان من هم قدرتمند بودند.در پرتاب وزنه 4 رقیب بودیم من اول شدم و برزیل و ایتالیا دوم و سوم شدند و کرواسی هم چهارم. پرتاب دیسک هم رقابت سخت بود.من 5 سال تمام در اردو و مسابقات بودم و برای هدفی که داشتم تلاش کردم و به دو مدال هم رسیدم، اما شاید مدال دومم برای مسئولین بی ارزش باشد.

فارس چرا؟

ببینید طبق مصوبه ای که وجود دارد هر ورزشکاری که به دو مدال برسد، پاداش مدال دومش 10 درصد مدال اول خواهد بود. به نظر من این کار نادیده گرفتن و کم ارزش کردن مدال ورزشکاری است که با سختی به آن رسیده است. من رنکینگم در پرتاب دیسک سوم بود و در بازی ها مدال نقره گرفتم و جایگاهم را بهتر کردم که قطعا کار بزرگی بود. مسئولین اینطور فکر کنند که دو ورزشکار مدال گرفته اند و پاداشش را کامل بدهند، چون مدال من باعث بالا رفتن پرچم و جایگاه ایران در رنکینگ شده است. این چیز کمی نیست. مگر مسئولان ورزش ما همین را نمی خواهند که جایگاه ایران بالا برود؟

اگر همین روال ادامه داشته باشد، من هم تنها در یک رشته فعالیت می کنم. چرا در دو رشته کار کنم که احتمال مصدومیت و آسیب دیدگی ام بالا برود. به خاطر آسیب دیدگی در پرتاب دیسک استرس کشیدم و حتی برایم رکوردگیری گذاشتند. من همان فشار و استرس را تحمل می کنم، اما متاسفانه دیده نمی شود.

فارس: با مسئولان کمیته ملی پارالمپیک و وزارت ورزش صحبت کرده ای؟

به حمید سجادی وزیر جدید ورزش و مسئولان ورزش استان فارس پیغام دادم و اعلام کردم که اگر این قانون ادامه پیدا کند، من هم تنها در یک رشته کار می کنم. در پاراآسیایی اگر این قانون باشد اشکالی ندارد، چون آنجا دو، سه مداله زیاد است، اما پارالمپیک فرق دارد و تنها یک نفر است. امیدوارم توجه بیشتری کنند.

فارس: در 35 سالگی قرار داری، تا چه زمانی ورزش حرفه ای را ادامه می دهی؟

ورزش حرفه ای شرایط خاص خودش را دارد. من خودم کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی هستم و به این مسائل اشراف دارم. همه چیز باید برای ورزشکار حرفه ای فراهم باشد. اگر می خواهید عنوان های خود را حفظ کنید باید از نظر روانی، استراحت، امکانات و تغذیه در شرایط خوبی قرار داشته باشید. اگر اینها نباشد، عمر قهرمانی کمتر می شود. من با هر شرایطی شده جلو می روم و تا جایی که توان داشته باشم، تلاش می کنم و سعی می کنم در اوج کنار بروم.

فارس: ورزشکاران معلول همیشه از وضعیت مالی و کمبودها گلایه داشته اند، شرایط شما چطور است؟

من خودم از زمانی که دیپلم گرفتم کار کردم. از دستفروشی گرفته تا کارگری. الان هم علاوه بر ورزش در بحث سخت افزار و نرم افزار فعال هستم و کار می کنم، اما به هرحال باید توجهات باید بیشتر باشد. جدا از بحث مالی قرار بود فضای ورزشی هم در اختیارمان قرار دهند و فعالیت آموزشی هم داشته باشیم که هنوز اتفاق نیفتاده است.

فارس: چیزی که برای خیلی از افراد عالی و سالم جالب است اینکه یک معلول چطور می تواند دو مدال کسب کند؟

همه چیز به نوع رفتار خانواده معلول و دیدگاه خود فرد باز می گردد. معلولیت شاید محدودیت ایجاد کند، اما راهی برای موفقیت همیشه وجود دارد و باید آن راه را پیدا کنید. اگر به خود باوری برسند، قطعا می توانند به چیزی که می خواهند، برسند.

فارس: توجه رسانه ها به ورزش معلولین چقدر تاثیرگذار است؟

رسانه در این بین بسیار مهمی دارد. در همین بازی های توکیو وقتی صدا و سیما و رسانه ها مسابقات را پوشش دادند، قطعا افراد معلول زیادی علاقمند به ورزش شدند و اگر موفقیت معلولان پوشش داده شود، معلولان بیشتری ترغیب می شوند که فعال باشند. نه تنها در ورزش بلکه ما افراد موفق زیادی در هنر و فرهنگ و ... داریم.

فارس: خودت چطور وارد ورزش شدی؟

وقتی 6 سالم بود وارد تکواندو شدم و «دان 1» را گرفتم، اما به دلیل اینکه شبکیه چشمم پیشرفت می کرد، این رشته را کنار گذاشتم. بعد از آن وارد پرورش اندام و قویترین مردان شدم، اما سال 85 به دلیل آسیب دیدگی که داشتم این رشته را هم کنار گذاشتم، اما به پیشنهاد یک دکتر وارد رشته پرتاب ها شدم و کارم را آغاز کردم.

فارس: با سختی هایی که به خاطر معلولیت داشتی چطور کنار آمدی؟

سختی تمرین برای معلولان قطعا بیشتر از افراد سالم است، اما رفته رفته عادت کردم و الان مشکلی با سختی هایش ندارم.

فارس: روزی که سراغ پرتاب وزنه و دیسک رفتی و شروع کردی فکر می کردی یک روز به جایگاه فعلی برسی؟

همیشه هرچیزی که از خدا خواستم زیاد بوده و برای بهترین شدن تلاش کرده ام. تا الان هم خدا خیلی کمکم کرده و من هم تمام تلاشم را برای موفقیت می کنم. ورزش برد و باخت است و نباید با یک شکست سرخورده شد و با یک موفقیت مغرور. «جهان عرصه عبرت آموزی است، شکست اولین گام پیروزی است.» این شعر را همیشه به یاد دارم.

فارس: به شعر و شاعری هم ظاهرا علاقه داری.

مگر می شود شیرازی بود و به شعر علاقه نداشت.( باخنده) شاعر نیستم، اما شعر زیاد می خوانم.

فارس: اوقات فراغتت را بیشتر مشغول چه کارهایی هستی؟

به موسیقی علاقه دارم و «نی» می زنم. البته برادرانم به صورت حرفه ای ساز می زنند و نوازنده سازهای سنتی هستند. در کنار آن کتاب هم می خوانم، البته کتاب های صوتی.

فارس: ظاهرا با احسان حدادی قهرمان پرتاب دیسک هم رابطه خوبی داری.

بله. احسان قبل از مسابقه ام در پارالمپیک پیام داد که باعث دلگرمی بود و گفت در روز مسابقه تنها به مسابقه فکر کن. در مورد مسائل فنی هم نکاتی را هم گفت. بعد از کسب دو مدال هم پیام داد به شوخی گفت که به خسروی وفا می گویم شما را زودتر برگرداند تا همه مدال ها را نگرفته اید!

فارس: البته خودش در المپیک نتوانست نتیجه خوبی بگیرد.

بله، البته مشکل دیسک کمر داشت و زمانی هم که با هم در کیش تمرین می کردیم، از این ناحیه درد داشت و اذیتش می کرد. به هرحال او ورزشکار بزرگی است و تاکنون کسی نبوده که 4 طلای بازی های آسیایی را کسب کند و برای پنجمی هم مدعی اول باشد. 

فارس: البته خیلی ها انتقاد می کنند که چرا با آسیب دیدگی کمر به مسابقات رفت.

او در دوومیدانی اسطوره است و تنها مدال آور المپیکی این رشته است. پس نمی تواند ورزشکار کوچکی به حساب بیاید. حالا یک بار هم آسیب دیدگی داشته است. با هر شرایطی حضور در المپیک برای هر ورزشکاری موفقیت است.

فارس: با ورزشکاران المپیکی بیشتر با چه کسانی رفاقت دارید؟

با خیلی ها در ارتباط هستم، اما بیشتر با برادران گرایی که شیرازی هستند، صمیمی ام و با احسان حدادی هم رابطه خوبی دارم.

فارس: شیرازی ها در این دوره مدال های خوبی را کسب کردند.

بچه های شیراز کارشان درست است. ما در ورزش شیراز استعدادهای خوبی را داریم و مدال ها در المپیک و پارالمپیک هم این قضیه را ثابت کرد. البته خیلی ها عنوان می کنند که شیرازی ها تنبل هستند (با خنده)

فارس: در بحث ورزشی به بزرگترین درجه یعنی طلای پارالمپیک رسیدی، آیا باز هم هدف و آرزویی داری؟

می خواهم دو طلای پارالمپیک را بگیرم. برنامه ام برای پاریس 2024 است.

فارس: در زندگی شخصی چطور، آرزویت چیست؟

دوست دارم و آرزویم این است که روزی مکانی را داشته باشم که بتوانم 50 یا 100 نفر از بچه های بی بضاعت و بی سرپرست را سرپرستی و حمایت کنم. از خدا هم می خواهم که ابتدا جنبه و ظرفیتش را به من بدهد.

فارس: چه آرزوی قشنگی، فکر می کنی از پس هزینه هایشان بربیایی؟

قطعا به تنهایی نمی توانم همه کارها را انجام دهم، اما برنامه هایی دارم و مسئولان هم باید حمایت کنند. این کار آرامش خیلی زیادی به من خواهد داد و امیدوارم اتفاق بیفتد و باقیات و صالحاتی برایم باشد.

 

فارس: برای گرفتن مدرک دکتری برنامه نداری؟

چرا دارم. دانشگاه آزاد تهران جنوب تحصیل کرده ام و آنها برای دکتری هم پیغام داده اند. هنوز نمی دانم که آغاز کنم یا خیر. البته بیشتر وقت ما در اردوها و مسابقات سپری می شود و در کنار اینها تحصیل واقعا سخت می شود. برای همین مسابقات پارالمپیک 10 مرحله طی دو سال اردو داشتیم. با این شرایط فرصت حضور در کلاس ها نمی شود.

فارس: صحبت پایانی؟

خواسته ام این است که به ورزش جانبازان و معلولان توجه بیشتری صورت بگیرد. ما پتانسیل خود را نشان داده ایم و نیاز است که مسئولان هم حمایت بیشتری کنند. در بحث پاداش ها دقت بیشتری صورت بگیرد تا از آن طریق ورزشکاران و قهرمانان انگیزه بیشتری پیدا کنند. خیلی از همین بچه ها 4 سال با همین پاداش ها زندگی می کنند و درآمد دیگری ندارند.

انتهای پیام/