به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، متولد نوشهر است اما شاید خیلی ها حالا او را نشناسند. مدال جهانی و آسیایی هم داشته، به عنوان سرمربی جوانان و بزرگسالان با تیم ملی کشتی فرنگی کار کرده و در المپیک هم حضور داشته است اما سالهاست از کشتی فاصله گرفته و به ساخت و ساز روی آورده است. 

صحبت از مجید سیم خواه است؛ دارنده مدال نقره جهان در سال 1991 و قهرمان آسیا در همان سال. مدال های بازی های آسیایی را هم در کارنامه دارد. سال 1394 هدایت تیم ملی کشتی فرنگی جوانان را برعهده داشت و در سال 2007 نیز در مسابقات جهانی باکو هدایت تیم ملی را عهده دار بود که یک طلا و 2 برنز حاصل کار بود. بعد از سالها دوری و بی خبری از این مربی و فرنگی کار باسابقه پای درد دل های او نشستیم؛ درد دل هایی از جنس بی مهری مسئولان و رها شدن ورزشکاران که آنها را به سمت اعتیاد و افسردگی سوق داده است.

* 10 سال زندگی ام را در کشتی گذاشتم اما رها شدم

* با وجود افراد سینه خیز کسی مرا نمی بیند

* خیلی ها منتظر زمین خوردن من بودند

* آخر قهرمانی جهان و المپیک افسردگی است

* مازندران دوگانه سوز است

* کشتی قاسم پور مرا یاد قدیم انداخت

* ورزشکاران را رها نکنیم

متن کامل این صحبت ها را در زیر می خوانید:

فارس: مدت هاست خبری از شما نیست به چه کاری مشغول هستید؟

من کار آزاد می کنم و در کار ساخت و ساز هستم. 

فارس: از کشتی کنار کشیده اید؟

خیر، به عسگری محمدیان در پیشرفت کشتی مازندران کمک می کنم اما مثل گذشته خیلی درگیر کشتی نیستم چون فایده ای هم ندارد و کشتی انحصاری شده است. البته اگر حرف بزنم می گویند سیاسی شده است. از زمانی که بچه بودم برخی افراد مسئول بودن حالا هم هستند بازنشستگی ندارند بقیه باید کارهای دیگری انجام دهند 

فارس: شما سال ها در مسابقات جهانی و آسیایی مدال داشتید، در تیم ملی مربیگری کردید اما مدت هاست خبری از شما در کشتی نیست.

تنها من نیستم این اتفاق برای خیلی ها افتاده است. نمی توان به زور در کشتی کار کرد. نمی گویم کار بلد هستم اما وظیفه من نیست همیشه تلاش کنم و خودم را حفظ کنم دیگران هم مسئولیتی دارند. عده ای برای ما هزینه کرده و وقت گذاشتند، این فرصت را دادند که در کشتی کار کنیم اما در کشور ما نتیجه مهم نیست. مثلاً آقای باوفا که خوب بود حالا کجاست؟ عده ای منتظر هستند برخی دیگر زمین بخورند و مسندی را بر عهده بگیرند. فقط ایران است که مردم ما همزمان در اقتصاد، سیاست، کشتی و ... نظر می دهند.

فارس: چطور شد که به کار ساخت و ساز روی آوردید؟

آنقدر بودجه ندارم که برای خودم برج بسازم بلکه برای دیگران ساخت و ساز می کنم. من در گذشته هم این کار را انجام می دادم.

فارس: منظورتان این است زمانی که در کشتی بودید هم کار ساخت و ساز انجام می دادید؟

خیر، من تمام زندگی ام را برای کشتی گذاشتم اما وقتی بعد از اتفاقاتی در این بازار آشفته رهایت می کنند باید چه کار کرد؟ من که کار و کاسبی نمی دانستم و 10 سال زندگی ام را در کشتی گذاشته بودم، رها شدم. از سال ۱۹۹۹ سرمربی جوانان شدم تا ۲۰۰۸ فعالیت داشتم اما آن زمان کشتی ما و کشتی دنیا این شکلی نبود، البته کشتی ما پیشرفت داشته اما بخشی از آن را مدیون این هستیم که دنیا دیگر آن رشد خود را نداشته است. زمانی برای ما رویا بود یک سوئدی، نروژی، لهستانی یا فنلاندی را ببریم اما این کشورها حالا دیگر کشتی ندارند. اصلا معلوم نیست کجا هستند و دیگر در کشتی سرمایه گذاری نمی کنند. جوانان ما زحمت کشیدند و تلاش کردند اما کشتی حالا در انحصار سه چهار کشور است. تیم اول تا سوم حدود ۱۶۰ امتیاز هستند اما تیم چهارم ۶۰ امتیاز، یعنی اختلاف زیاد است به قول قدیمی ها حالا دیگر نمی توان با چراغ قوه هم کشتی گیر در این کشورها پیدا کرد .

فارس: کسانی که الان مدال گرفته اند شرایطی متفاوت با گذشته دارند. در حال حاضر به مدال آوران از نظر مالی توجه زیادی می شود، چقدر این مسئله مالی باعث شده تا شما از کشتی دورتر شوید؟

من سعی کردم آزاد زندگی کنم. در شهرم هیچ مسئولی مرا نمی بیند، هیچ کس نمی داند من در کجا زندگی می کنم از من سوال می کنند کجا زندگی می کنم اما واقعیت این است وقتی یک مسئول را می بینید شما را در آغوش می گیرند، با شما صحبت می کنند اما وقتی مشکلات را می گویید روز دوم سردتر برخورد می کنند یا شما را پشت در نگه می دارند. به گونه ای برخورد می کنند که خودتان دوست دارید سرتان را به دیوار بکوبید.

فارس: حسابی از مسئولان شهر خود زخم خورده اید...

نه فقط نوشهر بلکه از کل کشور. در سال ۲۰۰۷ من سرمربی تیم ملی بودم و منصور برزگر مدیر فنی. قهرمانان ما قرار بود مورد تجلیل قرار بگیرند به خاطر همین به مجلس رفتیم. یک صندلی برای آزادکار طلایی و یک صندلی برای آزادکار فرنگی گذاشتند، رئیس مجلس وقت هم روی صندلی دیگری نشست اما من و منصور برزگر سرپا ایستاده بودیم. به برزگر گفتم ما اینجا چه کار می کنیم؟ از او گله کردم تو چرا مرا راهنمایی نکردی و نگفتی دنیای کشتی و ورزش آن قدر بد است که من وارد آن نشوم؟ نمی توان برای هر چیزی گردن خم کرد. شما ببینید برخی برای یک پست کوچک در فدراسیون سینه خیز می روند به خاطر همین با وجود این افراد کسی ما را نمی بیند. آنقدر افراد زیادی هستند که برای یک پست تا کمر خم می شوند که کسی مرا نمی بیند. ما حافظه تاریخی نداریم و همه چیز مربوط به همان لحظه است. من کسی بودم که فرآیند خادم را رعایت نکردم. اگر این فرایند را رعایت می کردم حالا میثم دلخانی پیدا نمی شد یا همینطور میرزازاده و گرایی.

فارس: منظور شما این است که انتخابی را انجام نمی دادید؟

نه من به انتخابی اعتقاد دارم منظور من این بود که کسی که اول شده بود را قطعاً انتخاب نمی کردیم. دلخانی هیچ وقت در جوانان اول نشد اما به تورنمنت های مختلف اعزام شده بود، جنگنده کارکرده و به کمتر از خودش نباخته بود. ما گاهی اوقات در یک جام فقط دو نفر داشتیم که نفر اول بودند بقیه نفر دوم یا سوم بودند مثل میرزازاده، دلخانی و گرایی یا نجاتی که به مسابقات آسیایی اعزام شد نفر سوم بود اما به انتخابی اعتقاد دارم چون با انتخابی بود که این ورزشکاران پیدا شدند. من یا خیلی از مربیان دیگر نتیجه گرفتیم اما سال بعد گفتند خداحافظ.

فارس: پایان همکاری شما با فدراسیون چه زمانی بود؟

من از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ با جوانان کار کردم از آن موقع بیرون آمدم شرایط بدی بود، همه منتظر بودند ببینند ما کی زمین می خوریم؟ از همان اول گفتم ۳ سال زمان می خواهیم تا تیم نتیجه بگیرد، شرایط سخت بود.

فارس: همین سختی ها باعث شد تا خود را جدا کنید؟

از روز اول که وارد خانه کشتی می شوی تا زمانی که برگردی شما را می زنند. ای کاش من مین خنثی می کردم اما به کشتی نمی آمدم و مربیگری نمی کردم به خاطر اینکه خطرات آن زیاد است. من آزادانه حرف می زنم و برخی انتقاد می کنند اما می بینیم برخی پاسپورت آمریکا را دارند و وقتی اینجا خبری نیست در آن کشور زندگی می کنند اما وقتی برمی گردند کاسه داغ تر از آش می شوند.

فارس: با پایان همکاری با فدراسیون کشتی به دنبال این نبودید که با تأسیس آکادمی تجربیات خود را انتقال دهید؟

نه اصلا. روز گذشته از مغازه خرید می کردم، یکی از شهروندان به من گفت بچه 9 ساله دارم و می خواهم او را به کشتی بفرستم من از او خواهش کردم این کار را انجام ندهد و او را به فوتبال بفرستد. گفتم آخر کشتی چه می شود؟ قهرمان جهان و المپیک و بعد از آن افسردگی. بعد از آن باید مواظب باشی تا به اعتیاد کشیده نشود اما وقتی فوتبالیست باشد، در یک تیم دسته دوم هم بازی کند حداقل سالی ۵ میلیارد تومان درآمد خواهد داشت.

‏فارس: شما در صحبت های خود اشاره ای به اعتیاد برخی از کشتی گیران کردید.

بله ما کشتی گیرانی داریم که به این راه کشیده شدند که دلیل آن بی توجهی است. ورزشکار که درس نخوانده و تمام زندگی خود را وقف کشتی کرده است. بعد از قهرمانی المپیک و جهان باید چه کار کنند؟ کشتی گیری که در صدر اخبار بود، افسرده شده بود. یکی از دوستان کشتی گیری مطرح پیش من آمد، گفت هر روز عکس ما در خبرگزاری و تلویزیون بود اما یکسال است از ما خبری نمی گیرند، گریه می کرد. گفتم طبیعی است. به من گفت شما چطور کنار آمدی؟ گفتم برای خیلی ها فقط مدال و قهرمانی مهم است نه اخلاق و رفتار ما. برای شما مثالی می زنم.

فارس: بفرمایید.

برخی می گویند هوادار استقلال و پرسپولیس هستند اما من می گویم خیلی ها هوادار نیستند. هوادار یعنی زمانی که تیم شما 6 گل می خورد تا آخرین لحظه پشت تیم باشید یا اگر بازیکنی یک روز مریض شده و خوب بازی نمی کند باید تشویق شود نه اینکه ناسزا بشنود. آیا نباید از این برخوردها ناراحت باشم؟ متاسفانه بی معرفتی در همه جا هست و فقط در کشتی نیست.

فارس: دوستان همدوره تان سراغی از شما می گیرند؟

در این چند سال عسگری محمدیان بارها آمد و از من خواست در کشتی فرنگی به او کمک کنم. همین که خواست باشم حس خوبی است و قبول کردم کنار او باشم.

فارس: شما نخستین مازندرانی هستید که سرمربی بزرگسالان شدید. حالا کشتی این استان را چطور می بینید؟

من تنها سرمربی مازندرانی هستم که در رده سنی بزرگسالان کار کردم، نخستین مدال جهانی را گرفتم و حق مازندرانی ها را دادم. فرشاد علیزاده همین داستان افسردگی را داشت، به خانه اش رفتم و او را دستیار خودم کردم. من سعی کردم عدالت را رعایت کنم چون ناملایمتی ها را چشیده بودم. ورزشکاران مانند اعضای خانواده ام بودند، اشتباه داشتم اما شرایط زندگی همه را در نظر می گرفتم. می دانستم پدرانشان چه کاره هستند. همیشه می گفتند سیم خواه راه خود را جدا می کند اما نمی توانستم چشمانم را روی همه چیز ببندم. بنا محبت داشت و به من گفت بیا و کار کن اما قبول نکردم. نه اینکه او را قبول نداشته باشم اما گفتم جایی کار می کنم که حرفم تاثیرگذار باشد. من بله قربان گوی خوبی نیستم. من با روسای زیادی کار کردم، یزدانی خرم، طالقانی، امیر خادم، رسول خادم و ... حالا چطور همه چیز نادیده گرفته می شود و خانه نشین می شوم؟

فارس: درباره حال و هوای این روزهای کشتی مازندران بگویید.

شنیده ام برخی می گویند خوزستان مهد کشتی فرنگی است و مازندران کشتی آزاد اما من این را قبول ندارم. اگر مدال ساروی و یوسفی را کنار بگذاریم، مازندران در کشتی همیشه بیشتر از خوزستان مدال داشته است. 2-3 شهر در مازندران فرنگی کار می کنند و اینقدر هم مدال می گیرد. مازندران مانند یک خودروی دوگانه سوز است اما خوزستان فقط به یک بخش توجه دارد.

فارس: در مسابقات جهانی کشتی کدام ورزشکار را بیشتر دوست داشتید؟

حسن یزدانی عزیز ماست و با احترامی که برای 10 وزن فرنگی و آزاد قائل هستم کشتی های کامران قاسم پور مرا یاد قدیم انداخت، زمانی که فلاح و عسگری محمدیان و مجید ترکان بودند. همه فنی را او اجرا می کرد، ما چنین کشتی گیری کم داریم و سبک کشتی قاسم پور فرق می کرد. او به گونه ای کشتی می گیرد که می تواند خیلی از بچه ها را علاقمند به کشتی کند.

فارس: در فرنگی چطور؟

من قبلا آزاد کار می کردم و بعد به فرنگی رفتم. قبلا گفته بودم از کشتی دلخانی مطمئن باشید اما من کشتی ها مختاری را دوست داشتم، گرایی را هم همین طور. او زیبا و فنی کشتی می گیرد و شجاع است. مختاری شلوغ کشتی می گیرد، تعجب کردم چطور در دیدار رده بندی ساکن ایستاده بود.

فارس: مبارزه یزدانی با تیلور را چطور دیدید؟

مربی که بودم به یزدانی گفتم لازم نیست مانند موتور روی حریف بپری. با مدیریت می توانی کشتی را ببری. او حمله می کرد و تیلور استفاده اما در مبارزه آخر او مدیریت خوبی کرد و پیروز شد. 

فارس: حرف پایانی؟

ما با سختی قهرمانی کسب می کنیم اما به راحتی ورزشکاران را کنار می گذاریم. برای اینکه آسیب اجتماعی کمتر شود سیستم ما و وزارت ورزش وظیفه دارد شرایطی را به وجود آورد تا قهرمانان بتوانند زندگی عادی خود را داشته باشند. ورزشکاران ما در ورزش انفرادی که پولی در آن نیست، شکارند. نه کاسبی می دانند نه می دانند که باید چه کار کنند؟ برخی ورزشکاران در هزینه درمان خود مانده اند، آنها را رها نکنیم. به برخی ورزشکاران مانند علی دایی، مهدوی کیا، امیر و رسول خادم و علیرضا دبیر نگاه کنید که چقدر موفق هستند، آنها می توانند الگو باشند اما اگر ورزشکاری چند مدال داشته باشد اما وضعیت خوبی نداشته باشد این مدال ها را توی سرش می کوبند و می گویند با این همه مدال ببینید چه وضعیتی دارد. درخواست من این است که ورزشکاران و قهرمانان را رها نکنیم.

انتهای پیام/