[ad_1]

خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه: آداب و رسوم ملت ها در مناسبت های مختلف زندگی، موسم های غم و شادی، اعیاد دینی، قومی و ملی، جزیی از فرهنگ آن هاست که در طول تاریخ و تحت تأثیر عقاید، افکار و تجارب زندگی آنها شکل گرفته است. این آداب و رسوم میراث معنوی است که افراد یک مجتمع را به یکدیگر پیوند داده همزیستی، همکاری و تعاون بین آنها را تحکیم می بخشد. ازدواج و آغاز زندگی مشترک، از جمله مراسمی است که در هر جامعه ای به نوعی بزرگ داشته شده و به مناسبت آن جشن و سرود بر پا می شود.

رایزنی فرهنگی ایران در الجزایر در تازه ترین گزارش ارسالی خود به مهر درباره آیین های ازدواج و پیوند در الجزایر نوشته است، آیین هایی که شباهت بسیاری با فرهنگ عامه ایرانیان در زمینه پیوند دارد. این گزارش را در ادامه بخوانید:

خانواده کوچکترین نهاد اجتماعی است که نزد همه اقوام، ملت ها و آئین ها در جوامع مختلف مقدس و مبارک است. ملت های مختلف برای آغاز پیمان زناشویی و تشکیل خانواده آداب و رسوم و قوانین خاص خود را دارند و آغاز زندگی مشترک بین زنان و مردان خود را با شادی و سرور آغاز می کنند. شرع مقدس اسلام هم برای تحکیم پیوند خانوادگی و استحکام بین اجزا و عناصر آن دستورات فقهی، حقوقی و اخلاقی خاصی را بیان فرموده است. در جوامع اسلامی این دستورات حیات بخش همراه با عرف و عادات ملت ها ترکیب شده معجونی از آداب و رسوم را به وجود آورده است.

در جامعه الجزایر هم همچون سایر جوامع اسلامی این دستورات و احکام با آداب و رسوم خاص قومی مردم ترکیب شده در مجموع مراسم ازدواج و تشکیل خانواده را تشکیل می دهد. در این مقاله و به منظور شناخت فرهنگ قومی مردم الجزایر مروری بر این آداب و رسوم انداخته و مراحل مختلف آن را به اختصار بیان می کنیم. ازدواج در الجزایر سه مرحله اصلی دارد: خواستگاری، عقد و عروسی.

خواستگاری

همه خواستگاری ها با آشنایی دختر و پسر با یکدیگر آغاز می شود. در گذشته که روابط دختران و پسران محدود بود و هیچ دختری در برابر نامحرم چهره خود را نشان نمی داد، مادران برای پسران خود همسر انتخاب می کردند و این کار بیشتر در حمام های عمومی صورت می گرفت. مادران پسردار، دخترهای دم بخت را ورانداز کرده و در همان جا با او و مادرش موضوع را مطرح می کردند، اما امروزه با گسترش زندگی شهری و ورود زنان به فعالیت های اداری، آموزشی و فرهنگی اوضاع تغییر کرده است. به هر حال پس از آشنایی و انتخاب اولیه خواستگاری انجام می شود و به آن «الخطبه» می گویند. ابتدا با واسطه و پیغام، رضایت ابتدایی جلب و سپس مردان دو خانواده در یک مجلس در خانه عروس جمع شده و قرارهای رسمی را با یکدیگر می گذراند.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

رسم ناموس و پرداخت ترکی

در این مجلس ضمن توافق با اصل ازدواج مقدار مهر و جهیزیه مشخص می شود. مهر عروس عبارت است از مقداری پول نقد به اضافه زیور آلات طلا و لباس های عروس. در برخی خانواده ها نوعی مهر به نام «پرداخت ترکی» رایج است و آن پول نقدی است که خانواده داماد به پدر عروس می پردازد تا به هرگونه ای که صلاح می داند خودش طلا و لباس خریده و بقیه را هزینه تهیه ولیمه عروس، حنابندان و حمام عروس کند.

در دوران نامزدی بین عقد و عروسی، دو خانواده به دید و بازدیدهای پی در پی می روند و در مناسبت های عید فطر، قربان، مولد النبی، آغاز سال نو و… برای یکدیگر هدایایی می برند. به طور مثال در عید قربان یکی از آداب و رسومی که الجزایری ها تا به امروز به آن عمل می کنند، هدیه بردن ران یا سردست قربانی برای عروس است، تا احساس کند که عضوی از خانواده نامزدش است. این رسم به «ناموس» معروف است و به گوشت تقدیم شده به عروس «هبه» به معنای «هدیه» می گویند. این یک رسم ریشه دار در جامعه الجزایر است و به دیدار مادر داماد با عروسش که هنوز در خانه پدرش به سر می برد گفته می شود.

او یک تکه گوشت و بیشتر گوشت سردست قربانی را همراه یک سبد میوه و سایر هدایا مثل عطر، لباس یا یک تکه طلا برای عروسش برده و عید قربان را به او و خانواده اش تبریک می گوید. این رسم الجزایری با هدف تقویت روابط بین دو خانواده و بالا بردن چایگاه همسر در خانه پدر و مادرش انجام می شود. عروس لباس سنتی می پوشد و به همراه اعضای خانواده اش از خانواده نامزدش (الخطیب) پذیرایی می کند.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

در الجزایر چند همسری قانونی است ولی بسیاری از مردان برای فرار از محدودیت ها و الزامات اخلاقی و اجتماعی آن، ازدواج های دوم و سوم خود را ثبت قانونی نمی کنند. این امر پیامدها و ناهنجاری های بسیار به همراه دارد که از آن جمله وجود کودکان بی شناسنامه در جامعه است. طبق آماری که در جراید الجزایر انعکاس یافته است سالانه حدود ۴۵۰۰۰ کودک بی شناسنامه در این کشور متولد می شود.

الجزایری ها بیشتر در تابستان و پاییز جشن های عروسی خود را برگزار می کنند. آداب و رسوم عروسی در استان های مختلف در این کشور متفاوت است، این آداب و رسوم و سنت ها مربوط به صدها سال پیش است که از نیاکانشان به آنها منتقل شده و هنوز با وجود مدرنیته همچنان ادامه دارد. برخی رسم های جدید هم بر این آداب و رسوم اضافه شده که هزینه های زیادی را برای داماد به دنبال دارد.

مقدمات عروسی در الجزایر از زمان نامزدی شروع می شود. یک ضرب المثل الجزایری می گوید: «ازدواج یک شب و مقدمات آن یک سال است.» خرید هدایا برای تازه عروس شامل لباس های آماده، پارچه، اثاثیه و مبلمان، عطر، صابون و حنا است.

نسلی از مردان جوان و ثروتمند ظهور کرده که اسلحه را وسیله ای برای مباهات و خودنمایی می داند و بسیاری از آنها در مناسبت ها به طور نامناسب از آن استفاده می کنند؛ مثل به کارگیری اتومبیل های مدل بالا که امروزه وسیله ای برای خودنمایی بین اقوام و دوستان است عروسی های الجزایری از ناحیه ای به منطقه دیگر متفاوت است، منطقه قبایل (ایالت بجایه و تزی وزو) منطقه شاویه (در شرق کشور، از جمله استان های باتنه، ام البواقی و خنشله) پایتخت، یا در غرب کشور، استان های وهران، تلمسان و مستغانم، یا استان های جنوب کشور (تمنراست، ایلیزی و تیندوف) هریک آداب و رسوم خاص خود را دارند.

وجوه مشترکی بین طیف های جامعه الجزایر در ازدواج وجود دارد از جمله: لباس عروس و داماد، شب حنابندان، روز عروسی و روز نماز یا فردای عروسی که صبحانه عروس نیز نامیده می شود.

عروس در روز عروسی خود با انواع مختلفی از لباس های سنتی مزین شده است که بیانگر میراث فرهنگی و میراث مناطق مختلف الجزایر در فرآیندی معروف به «تصدیره» است، این مراسم شبیه مراسم نمایش مد است که در آن لباس های عروس تغییر می کند و گاهی لباس های جدید سنتی که برای او خریداری کرده یا دوخته اند می پوشد و بر صندلی مخصوص عروس می نشیند. در سال های اخیر اجاره لباس به جای خرید باب شده است، زیرا عروس در زندگی روزمره خود از این لباس ها استفاده نمی کند.

عروس لباس هایی می پوشد که نماد اصالت و فرهنگ زنان الجزایری است، از جمله کراکو، بادرون و کویت، که مخصوص منطقه پایتخت و اطراف آن است.

همچنین در عروسی های الجزایری مرسوم است که پدر عروس در حالی که زیر بغل دخترش را گرفته او را از خانه بیرون می آورد تا با لباس سفید به خانواده داماد هدیه دهد. در نهایت عروس را سوار بر کالسکه Calish یا اتوموبیلی لوکس کرده روانه خانه بخت می کند و دسته دیگری از اتومبیل ها با مدل های مختلف او را دنبال می کنند.

داماد هم جشن جداگانه ای با خانواده و دوستان خود برگزار می کند، معمولاً چهارشنبه شب، شب حنابندان نامیده می شود، جایی که دوستان عروس بر دستان او حنا می گذارند و به او پول هدیه می دهند. سپس غذای سنتی کوسکوس را با گوشت می خورند و با آهنگ موسیقی محلی باستانی جشن می گیرند.

فولکلور و باروت

گروه های نوازنده فولکلوریک، مانند الرحابه به دلیل ارتباط با میراث عامیانه در جامعه الجزایر شور خاصی در عروسی ها ایجاد می کنند و با اجرای موسیقی و خوانندگی جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهند.

آهنگ های این تیم ها که با صدای شلیک گلوله همراه است فضا را سرشار از شادی و بوی باروت می کند. این مراسم به ویژه در منطقه شاویه در شرق الجزایر، که شامل چند استان مانند باتنه و خنشله است، اجرا می شود.

فضای ایجاد شده توسط گروه های الرحبه که رقص هایی با ریتم غنایی و موسیقی همراه با حرکات منظم پاها اجرا می کنند موجب شادی و مباهات الجزایری هاست که نسل های فعلی از والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود به ارث برده اند. یکی از هنرمندان آواز خوانان الجزایری در دیداری با نماینده فرهنگی کشورمان گفت که او در مراسم های عروسی خانواده های شیعه مذهب اشعار و سروده هایی در مدح و ستایش امام خمینی می خواند.

و در استان های دیگر در شرق کشور، مانند عنابه و قسنطینه (شرق) تقریباً هیچ عروسی فاقد سلاح فوشیه (یک تفنگ سنتی صیادی) نیست، زیرا تفنگ برای آنها نمادی از قهرمانی، مردانگی و شجاعت است طبق منابع تاریخی، این نوع تفنگ اولین سلاحی بود که توسط مجاهدان الجزایر در آغاز انقلاب آزادیبخش علیه فرانسه مورد استفاده قرار گرفت و به برجسته ترین نماد مراسم ازدواج الجزایر تبدیل شد. طنین این سلاح همراه با بوی باروت نشان دهنده شادی و استقبال از زندگی جدید است.

نسلی از مردان جوان و ثروتمند ظهور کرده که اسلحه را وسیله ای برای مباهات و خودنمایی می داند و بسیاری از آنها در مناسبت ها به طور نامناسب از آن استفاده می کنند؛ مثل به کارگیری اتومبیل های مدل بالا که امروزه وسیله ای برای خودنمایی بین اقوام و دوستان است و به یک خطر تبدیل شده، زیرا جوانان با به کارگیری هیجانی آن در خیابان های شهر تازه عروس ها را همراهی می کنند.

علیرغم طعم و مزه ای که باروت به عروسی ها و مهمانی ها می بخشد و نقشی که در ایجاد فضایی شاد دارد تأثیرات منفی آن بر شهروندان، به ویژه خانواده های دغدغه دار قابل انکار نیست.

تأثیر مدرنیزاسیون بر عروسی های الجزایری

عروسی الجزایری ها هنوز سنت ها و آداب و رسوم بسیاری را حفظ می کند و هرگز تغییر نکرده است، اما این تغییر تا حدودی موسیقی و آواز را تحت تأثیر قرار داده است، به طوری که برخی از خانواده ها از ابزارهای مدرن موسیقی استفاده می کنند، از هنرمندان دعوت می کنند و مهمانی هایی را در این مراسم برگزار می کنند. تالارهای عروسی به جای خانه ها به محل برگزاری این مراسم تبدیل شده است.

مهریه در عروسی ها از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است. در برخی استان ها، به ویژه در منطقه قبایلی (آمازیغ الجزایر) ممکن است ارزش نمادین آنها بین ۱ تا ۱۰ دلار باشد و در مقایسه با آن در استان های شرقی و غرب کشور مانند قسنطینه، تلمسان و سطیف گاهی ده ها برابر افزایش یافته، گاهی به ۵ یا ۶ هزار دلار می رسد.

ظهور عروسی های مدرن باعث شد این مناسبت درخشش خود را از دست بدهد. در گذشته خانواده ها، همسایگان و اقوام در این روزهای شاد در خانه عروس یا داماد گردهم جمع می شدند و غذا و شیرینی را با آهنگ های شاد محلی آماده می کردند، اما امروزه همه چیز آماده سرو می شود، آشپز غذاها و شیرینی پزهای حرفه ای شیرینی ها را آماده می کنند. مظاهر عروسی سنتی ناپدید شده و اقوام به خانه عروس نمی روند و تنها در تالار عروسی با یکدیگر ملاقات کرده و سپس دوباره از هم جدا می شوند.

هزینه های عروسی های مدرن بسیار گزاف شده است، که بسیاری از جوانان را مجبور می کند تا به دلیل مهریه های زیاد، بحران مسکن و قدرت خرید پایین، امر ازدواج را به تاخیر اندازند. این دگرگونی ها به نوبه خود منجر به نابودی غنا و زیبایی عروسی های الجزایری شده است.

عروسی در تلمسان

در شهر تلمسان واقع در منطقه غرب الچزایر که ساکنان آن شبیه یک خانواده هستند دختران از چهارده سالگی آماده ازدواج می شوند و اولویت با پسر عمو، پسر عمه و سپس سایر اقوام است.

در این شهر در روز عروسی، عروس طلا و جواهر می پوشد و ده ها گردنبند مروارید طبیعی را دور سر و گردن خود می اندازد. این کار با قرض گرفتن از خانواده و همسایگان انجام می شود. در وهران هیچ تغییری در آداب و رسوم نسل امروز با والدین و پدربزرگ ها و مادربزرگ ها ایجاد نشده است، به طوری که داماد می تواند فقط یک بار در روز نامزدی عروس خود را ببیند، سپس روز بعد عروس را با خانواده اش برای عقد رسمی به محضر می برد. پس از اتمام عقد، خانواده داماد مهمانی بزرگی را آماده کرده، اقوام و دوستان را دعوت می کنند و داماد عصر خود را تا پاسی از شب با دوستان به پایان می رساند.

یک ضرب المثل الجزایری می گوید: ازدواج یک شب و مقدمات آن یک سال است مردم الجزایر برای تکمیل ازدواج قانونی از شرایط اسلامی طبق فقه مذهب مالکی پیروی می کنند که بر اساس آن یک مرد مسلمان می تواند با زنان مسلمان و نیز اهل کتاب (مسیحی، یهودی) ازدواج کند در حالی که یک زن مسلمان فقط می تواند با مرد مسلمان ازدواج کند. ازدواج فقط با رضایت زن معتبر است و در ازدواج اذن ولی و سرپرست دختر جزء شروط است. دوره خواستگاری دوره ای است که طی آن همسران با یکدیگر آشنا می شوند، نظرات خود را مبادله می کنند و برای عروسی آماده می شوند. آنها برای خرید طلا، لباس و لوازم خانگی با یکدیگر به بازار می روند و از نقش آینده خود مطلع می شوند.

جشن های عروسی دو یا سه روز قبل از عروسی آغاز می شوند و عبارتند از:

روز حمام: این اولین قدم مراسم است عروس باید به حمام برود و اعتقاد بر این است که ترک آن باعث بدشانسی عروس در زندگی زناشویی او می شود.

روز حنابندان: دومین روز جشن هاست و جشنی برای زنان است که در آن حنا به شکل گل و بوته و به منظور تزئین، خوش شانسی، جلوگیری از شیطان و افزایش باروری بر دست عروس گذاشته می شود و تازه عروس تا رنگ حنا از بین نرود مجبور نیست در خانه شوهر کارهای خانه را انجام دهد. در این مراسم چای و کیک توزیع می شود و با حناهای باقیمانده روی دختران مجرد نقاشی می شود. تا برای آنها شانس بیاورد.

حمام عروس نیز یکی از رسم های هنوز محو نشده است. عروس خود یک شب قبل از آن آماده می شود تا در موکبی که شامل اقوام و دوستانش است به حمام برود و وقتی به حمام می رسد، او را زیر دوش کمک می کنند تا خود را با عطر و گلاب شست وشو داده و معطر سازد.

روز حنا: یک روز قبل از مراسم عروسی است و صبح آن روز عروس لوازم منزل را که شامل پرده، فرش، لباس و… است به خانه آینده خود می فرستد و بعد از ظهر نیز داماد حنا و هدایایی همراه با زنان خانواده خود به خانه عروس می فرستد؛ زنان خانواده از خانه داماد تا خانه عروس به شیوه محلی می رقصند و آواز می خوانند و وقتی به خانه عروس می رسند از مخلوطی از حنا، آب و آب لیمو برای قرار دادن روی پاها و دست عروس استفاده می کنند و آهنگ های سنتی ویژه می خوانند.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

یوم الزفاف

روز عروسی: عروس به نشانه پاکی در روز عروسی لباس سفید و داماد کت و شلوار به سبک اروپایی می پوشند. داماد بعدازظهر زنان خانواده را می فرستند تا عروس را به تالار عروسی بیاورند و مادر عروس آنها را با خرما و شیر پذیرایی می کند و گل رز و شکلات روی آنها می اندازد و مهمانان به تازه عروس پول هدیه می دهند.

غذای عروسی

میزها و غذاهایی که در مراسم عروسی سرو می شود نشان دهنده سخاوت والدین است و انواع شیرینی در آنجا ارائه می شود. مانند باقلوا و مقروط. در مورد ناهار، کوسکوس با سبزیجات و گوشت ذبح شده توسط مردان سرو می شود به علاوه مرغ و سالادهای مختلف و سوپ تهیه شده از سس گوجه فرنگی و گوشت.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

عجیب ترین رسوم ازدواج در الجزایر

عروس در منطقه قبایلی (الجزایر مرکزی) وقتی به درب خانه جدید خود می رسد، یک تخم مرغ می شکند و ترجیح می دهد که تخم مرغ وحشی و از خانه داماد باشد. در منطقه اوراس و شاویه (شرق الجزایر) برادر کوچکتر عروس لحظاتی قبل از ورود کاروان داماد، کفش های خود را به نشانه جلوگیری از خروج خواهرش پنهان می کند و تا زمانی که برخی خواسته هایش برآورده نشوند آن را آشکار نمی سازد.

یکی از غیر معمول ترین رسم های عروسی در الجزایر کاری است که «طوارق» ساکن در جنوب الجزایر انجام می دهند. در این منطقه عروس و شوهرش تا زمانی که اولین فرزندشان به دنیا نیامده در خانه پدری داماد زندگی می کنند.

جشن در خانه شوهر

جشنی نیز در خانه شوهر برپا می شود و مقدمات خاصی برای این مناسبت شادی وجود دارد. در روز دوم، اقوام شوهر می روند تا عروس را در یک موکب زیبا و پر سرو صدا همراه با آهنگ های دربوکه و الزرنه (ساز و دهل) و آواز دسته جمعی زنان به خانه بخت ببرند. عروس خانه پدرش را در حالی که پدر زیر بازوانش را گرفته ترک می کند.

وقتی عروس از خانه خارج می شود، الحایک (نوعی حجاب سراسری) می پوشد که یکی از حجاب های سنتی الحزایر است و برخی از آنها البرونوس را ترجیح می دهند. عروس «محبس المقروط» را که یک ظرف مسی سفید یا قرمز پر از شیرینی مقروط است با خود حمل می کند. این ظرف با روپوشی دوخته شده پوشانده و با روبان ابریشمی محکم شده است و در روز دوم بین شرکت کنندگان توزیع می شود.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

عروس در آستانه در مورد پذیرایی مادرشوهر قرار می گیرد و شیر و شکر خود را به او می دهد، او لباس هایش را در حضور زنان مهمانان و دعوت شده در فضایی سرشار از شادی و آواز فراوان دوباره می پوشاند.

پس از پذیرایی تمامی مهمانان دعوت شده با غذای سنتی معروف شمال آفریقا (کوسکوس) مردان نیز جشن می گیرند و داماد نیز همراه با آهنگ های محبوب و با بهترین دوستانش به حمام و آرایشگاه می رود و با حنا گذاشتن بر دست وپا خود را می آراید.

یکی از رسوم مشهور در الجزایر و بلیده این است که Chantouf را در آستانه اتاق داماد می گذارند، زیرا معتقدند که سحر وجادو، بسته شدن و چشم زخم را از بین می برد.

روز سوم (الصبوحی)

در سومین روز عروسی که الصبوحی یا المهدار نامیده می شود، ناهار به افتخار بستگان دو خانواده تهیه می شود و با غذاهای زیر از آنها پذیرایی می شود: سوپ سفید، شاتیها، بوراک، جگر، مشرملا، سیر و گوشت شیرین.

در پایان ناهار، بغریر (تهیه شده با بلغور، عسل و کره) توزیع می شود، این مراسم در حیاط خانه انجام می شود، جایی که عروس در آنجا حضور می یابد و لباس های مخصوص مناسبت را در حضور بستگان خود و با هلهله و شادی آنها می پوشند.

پس از عروسی، جلسه دیگری یا دعوت دیگری وجود دارد که در آن دو خانواده با هم ملاقات می کنند، که معمولاً این رسم فقط در شهر بلیده محفوظ است، جایی که مادر عروس طمینه (نوعی شیرینی سنتی) با خود حمل می کند و مسفوف با کشمش به شرکت کنندگان هدیه می دهد. عروس لباس سنتی «القاط» و حوله حمام حاشیه دوزی شده با نخ های طلایی می پوشد. در این رسم از یکی از خردسالان می خواهند تاشنتوف (گردنبندی از سکه های طلایی) یا کرافاش (گردنبند طلا) بر عروس آویزان کرده شیرینی و شکر به سوی مهمانان پرتاب کند.

روز چهاردهم یا روز سیزدهم

در روز چهاردهم یا به اصطلاح حمام ربعطاش، عروس به همراه اقوام خانواده جدیدش به حمام می رود و پس از انجام مراسم ویژه، لباس سنتی خود به نام القط را می پوشد و نوعی شیرینی به نام الحنیونات و شربت آب لیمو توزیع می کند. این شیرینی فقط مختص بلیده است.

لباس های سنتی در مناسبت ها و عروسی ها: لباس های زنانه

بدرون: این یک لباس بلند و از نوع ساتن است که در پایین به شکل شلوار شالکا دوخته شده است.

کراکو: کت مخملی است که در مهمانی ها و عروسی ها پوشیده می شود و با نخ زری دوزی شده است. از سه تکنیک استفاده می شود: مجبد - الفتله - مو. پوشیدن شلواری به نام - شلوار گرد که برای تکمیل به پانزده متر پارچه نیاز دارد.

محرمه الفتول: از ابریشم به شکل مثلث است و پوشیدن آن شناخت زنان متاهل و مجرد را میسر می سازد.

قویط: لباس گرد با محرمه الفتول بر سر پوشیده می شود و تا به امروز نیز افراد مسن از آن استفاده می کنند.

البرونوس: این یک تکه پارچه بافته شده و با نخ ابریشم زری دوزی شده است.

الحایک از ابریشم بافته شده است: به آن «مرمی» سفید نیز می گویند که زن هنگام خروج از خانه با آن پیچیده می شود و صورت خود را با حجابی که با نخ های ابریشم یا توری دوزی شده است می پوشاند. عروس هنگام خروج از خانه پدری، الحایک صورتی رنگی به نام (حایک العروسه) می پوشد.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

لباس مردان

پارچه ای از ابریشم یا مخمل که با توری ابریشم یا نخ تذهیب دوزی شده است.

ژاکت جبادولی که از پشم و با روبان بافته شده.

شلوار آستری، شلوار عربی نیز نامیده می شود.

البرنوس و به رنگ قهوه ای یا رنگ پشم طبیعی بافته می شود.

مدل موی عروسی

مدل موی عروس ساده و شامل تقسیم مو به دو قسمت است به طوری که دو زلف او روی شانه ها افتاده و سپس هر یک از آنها با یک روبان ابریشمی با رنگ تزئین می شود.

دو قفل از هر طرف می افتد و آنها را «سایدربن» می نامند و نمادی از زنان متاهل و مجرد هستند، به طوری که در سنت ها و آداب و رسوم برای زنان مجاز نیست که تا بعد از ازدواج یعنی صبح روز شنبه، سوزن ساق پا را کوتاه کنند. در گذشته عروس ها و نیز سایر زنان به طور کلی از حنا برای رنگ کردن موهای خود استفاده می کردند. با گذشت زمان این کار رها شده و به رنگ های مصنوعی روی آورده اند.

زیورآلات عروسی

زیورآلات و جواهرات نماد مال و ثروت هستند. در میان زیورآلات شهری رویدادها و عروسی ها می توان به موراد زیر اشاره کرد:

نخ روح: از طلای مملو از سنگ های قیمتی رنگی ساخته شده و روی سر با کراکو قرار می گیرد.

حلقه پیشانی: با استفاده از یک روبان ابریشمی که در پشت سر نگه داشته می شود، روی پیشانی زن بسته می شود و گاهی اوقات از نقره ساخته شده و در طلا آغشته شده و با الماس و زمرد پاشیده شده است.

شنتوف: زینتی متشکل از گروهی از سکه های طلا متصل به روبان سفید ابریشم و مخمل.

کرافاش بولحیه: زینتی است متشکل از زنجیر کشیده و بلند که با بند و مدالیون پیچیده شده است.

گوشواره (مناگش): گوش با زمرد و کهربا قرمز مزین شده است.

دستبند (مسایس): از طلا و نقره با اشکال مختلف.

مچ پا: ساخته شده از مس زرد، شبیه نعل اسب است.

آلات موسیقی مورد استفاده در عروسی

دربوکه: این یکی از سازهای موسیقی عامیانه به طور کلی و موسیقی محلی به طور خاص است. نمی توان از آن در گروه موسیقی صرفنظر کرد، زیرا برای تنظیم مقیاس کار می کند و از سفال های تزئینی ساخته شده است.

طار: ارزشی کمتر از نسخه قبلی خود ندارد. این یکی از سازهای معروف است که در گروه های موسیقی با آواز همراه است. مانند شعبی، اندلسی و فلس های گوش، تار برای تزئین و افزایش ریتم با گونگ های مس «جلاجل» تزئین شده است.

الزرنا (الغیطه): در مهمانی ها و عروسی های محبوب مورد استفاده قرار می گیرد و گروه زورنا در مقیاس ملی شناخته می شود که در آن عروسی ها از همه نوع جشن گرفته می شود، نمونه آن گروه (بوعلام تیتیش) است.

غذای عروسی

در عروسی های بلادیه، غذاهای خاصی مانند کوسکوس تهیه می شود. در رسوم الجزایر، زنان مقدار زیادی کوسکوس را تهیه می کنند که ممکن است به یک پنجم بلغور برسد، حدود یک ماه یا بیشتر قبل از عروسی. در روز عروسی، زنان کوسکوس را با آب گوشت سفید با سبزیجات و گوشت تهیه کنید. معمولاً یک یا دو و گاهی سه قوچ ذبح می شود، متناسب با تعداد مهمانان و توانایی های مالی خانواده.

آیین های پیوند در الجزایر/مدح امام خمینی(ره) در عروسی های شیعیان

انواع مختلف از غذای کوسکوس

الرشتا (رشته) در بلیدا و حومه آن بسیار معروف است، جایی که جایگزین کوسکوس شده است.

شربت قرمز کوسکوس را همراهی می کند.

شربت سفید مخصوص روز صبحانه عروس تهیه می شود.

روتاری و بوزلوف (کله پاچه).

گوشت شیرین.

گوشت خرد شده.

سیر.

انواع سالاد، چه سالاد کاهو و چه سالاد فلفل.

«بوراک» همراه با «کفته» و «دیول» عرضه می شود.

جگر مشرملا، که به طور خاص در روز صبوحی (صبحانه عروس) تهیه می شود.


[ad_2]
منبع
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان