به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، متولد 8 آبان ماه سال 1376 در بجنورد است. ستاره ای که خیلی زود توانست در ریل پیشرفت قرار گرفته و جا پای بزرگان والیبال ایران بگذارد. سرعت پیشرفتش به گونه ای بود که حدود 7 سال پس از شروع والیبال توانست به تیم ملی بزرگسالان برسد و یکی از مهمترین آرزوهای ورزشی اش را محقق کند.

علی اصغر مجرد والیبال را از 14 سالگی آغاز کرد و با حمایت خانواده اش به صورت حرفه ای زیر نظر موسی عفت پناهی، مربی خراسانی وارد این عرصه شد. وی با با 205 سانتیمتر قد در پست مدافع میانی و سرعتی زن بازی می کند و اولین بار با حضور در اردوهای استعدادیابی فدراسیون به تیم ملی نوجوانان سال 1393 معرفی شد.

مجرد که استعداد بالایی در والیبال دارد، در همان سال ورود توانست همراه با تیم ملی نوجوانان قهرمان زیر 18 سال آسیا شود. در سال 93 و 15 سالگی توام با تیم ملی به تیم ارتعاشات صنعتی پیوست، سپس یک سال در شهرداری بجنورد بود تا اینکه سال 95 به کاله رفت و سپس به پارسه پیوست. در ادامه مجرد به عضویت تیم شهرداری ورامین درآمد و یک سال در سپاهان حضور پیدا کرد و هم اکنون عضو تیم شهرداری ارومیه است.

در کارنامه افتخارات علی اصغر مجرد عناوینی همچون طلای نوجوانان آسیا، برنز نوجوانان جهان، نقره جوانان آسیا، پنجمی جوانان جهان، طلای مسابقات کشورهای اسلامی، طلای نیروهای مسلح جهان و طلای قهرمانی بزرگسالان آسیا وجود دارد. کسب عنوان بهترین مدافع آسیا و جهان در نوجوانان، بهترین مدافع آسیا در جوانان و بزرگسالان هم از جمله افتخارات فردی این ستاره جوان کشورمان است. 

امسال سال عجیبی برای علی اصغر مجرد بود. او توانست به یکی از بزرگترین آرزوهای ورزشی اش که حضور در المپیک بود، برسد و همراه با کادر فنی ایرانی عنوان قهرمانی آسیا را کسب کرد، اما مدتی بعد با مصدومیت شدید از ناحیه آشیل روبرو شد و باید چند ماهی را دور از میادین باشد.

در ادامه متن گفت وگوی خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس با علی اصغر مجرد را می خوانید:

ابتدا از شرایط مصدومیتت بگو. اوضاع چطور است؟

حدود یک ماه پیش دچار مصدومیت شدم. در این مدت عمل کردم و شرایطم رو به بهبود است. مدتی پایم در آتل بود و پس از آن گچ گرفتم. شرایط کلی ام خوب است. مصدومیتم از ناحیه آشیل بود که در جریان بازی دوستانه با آذرباتری برایم اتفاق افتاد. واقعاً در یک حرکت خیلی ساده دچار این مصدومیت شدم. در همان لحظه شرایط به گونه ای بود که خودم متوجه شدم اتفاق خیلی بدی برایم رخ داده است. وقتی یک عضله خیلی بزرگ دچار پارگی می شود، کاملاً می توان آن را احساس کرد. یک ماه باید پایم در گچ باشد و رفته رفته می توانم به کارهای شخصی ام برسم. پس از آن هم روند درمانی را آغاز خواهم کرد.

دقیقاً چه اتفاقی افتاد که مصدوم شدی؟

مدل مصدومیتم خیلی عجیب بود و اصلاً باور نمی کردم اینگونه شود. زمانی که میرزاجانپور دچار مصدومیت از ناحیه آشیل شد و با وی صحبت می کردم، نکاتی را به من گوشزد کرده بود. از او شنیدم که در لحظه مصدومیت شرایط به گونه ای است که انگار یک نفر از پشت ضربه محکمی را به ساق پا وارد می کند. در حال گام برداشتن بودن که پس از گام نخست ناگهان احساس کردم که گویی دو نفر با چوب ضربه محکمی را به پشت پایم زده اند. درد وحشتناکی را تحمل کردم. این اتفاق برای هرکسی رخ داده، از شدت درد اشک شان درآمده است، اما چون آدم صبوری هستم، دچار سردرد شدید شده و چشمانم سیاهی رفت. به پایم که نگاه کردم، دیدم آشیلم پاره شده و به داخل رفته است. بلافاصله پس از به زمین افتادن برگشتم تا پشت سرم را نگاه کنم و ببینم چه کسی این ضربه را به من زده، اما این فقط احساس من بود و هیچکس با من برخوردی نداشت!

به این ترتیب چه مدت از میادین دور خواهی بود؟

نمی توانم زمان دقیقی را برای بازگشتم اعلام کنم. می گویند پروسه درمان حدود 5-6 ماه است، اما نمی توانم از حالا بگویم که به عنوان مثال به پلی آف لیگ برتر خواهم رسید یا اینکه بتوانم به اردوهای تیم ملی برسم. فعلاً باید صبر کنم و طبق برنامه پیش بروم. قطعاً در مسیر درمانم کم کاری نخواهم کرد، چون کوهی از انگیزه هستم تا زودتر بتوانم به میادین بازگردم. مصدومیت آشیل به گونه ای است که برای درمان آن اصلاً نباید عجله کرد. هدفم این است که آرام آرام پیش بروم تا انشالله دیگر دچار این مشکل نشوم.

این روزها که بیشتر در خانه هستی، حوصله ات سر نمی رود؟

تاکنون حدود یک ماه از مصدومیتم گذشته، اما واقعاً در خانه ماندن و روی تخت بودن برایم خسته کننده است. خانواده ام مدام به من رسیدگی می کنند. این موضوع هم کمی برایم سخت است. 

زمان های خالی ات را چگونه پر می کنی؟

در زمان های خالی فیلم نگاه می کنم و کتاب می خوانم. البته خانواده ام هم در کنارم هستند. 

اهل مطالعه هم هستی؟

همیشه سعی می کنم کتاب بخوانم. معمولاً قبل از خواب چند صفحه کتاب می خوانم و بعد می خوابم. این کار تاثیر زیادی روی من می گذارد و بسیار از کتاب ها الگو می گیرم. فکر می کنم هر کسی وقت داشته باشد، باید روزی حداقل چند صفحه کتاب بخواند. مدلم اینگونه است که معمولاً چند کتاب را با هم می خوانم. کتاب هایی همچون قهرمان، زلاتان ابراهیموویچ و کوه پنجم از جمله کتاب هایی است که درحال خواندن آنها هستم. 

فیلم چطور؟

اغلب فیلم و سریال های خارجی نگاه می کنم. این روزها سریال هایی که بیش از 5 فصل باشند را تماشا می کنم که زمان بیشتری را پر کنم. 

بازی های شهرداری ارومیه را پیگیری می کنی؟

هر هفته را دنبال می کنم. در هفته اول بالاخره تمام تیم ها دچار مشکل می شوند چون هنوز به ثبات نرسیده اند. دیدارهای تدارکاتی هم با بازی های رسمی کمی متفاوت است. در هفته دوم شرایط برای ارومیه بهتر شد و همه بازیکنان عملکرد بهتری داشتند. بازی های ارومیه را کامل نگاه می کنم. سایر مسابقات را هم کم وبیش تماشا می کنم. 

شرایط لیگ امسال را چطور می بینی؟ چه تیم هایی مدعی قهرمانی هستند؟

روز نخستی که با آذرباتری بازی کردیم، گفتم که این تیم واقعاً خوب کار می کند و ما هم نتیجه را به آنها واگذار کردیم. آنها واقعاً جنگنده هستند و برای هر امتیاز زحمت می کشند. در هفته سوم هم پیکان را شکست دادند و دست به کار بزرگی زدند. فکر می کنم امسال 6-7 تیم مدعی هستند و همگی شرایط خوبی دارند. امسال بازیکنان تقسیم شده اند و تیم های شهداب، سپاهان، ارومیه، هراز، پیکان و حتی سیرجان هم خوب هستند. نمی توان قهرمان را پیش بینی کرد، اما فکر می کنم شاهد رقابت های جذابی باشیم. در دور گروهی نمی توان پیش بینی درستی داشت، چون اصل مسابقات در پلی آف است. در آن مرحله اتفاقات غیرقابل پیش بینی رخ می دهد و ناگهان تیم هشتم از سد صدرنشین عبور می کند و تمام معادلات بهم می ریزد.

زمانی که مصدوم شدی و در آغاز لیگ برتر، بازیکنان و دوستانت سنگ تمام گذاشتند و حمایت های زیادی در فضای مجازی و سالن غدیر ارومیه از تو کردند.

از روزی که مصدوم شدم نه تنها هم تیمی هایم، بلکه تعداد زیادی از والیبالیست ها با من تماس گرفتند و جویای احوالم شدند. خیلی از دوستان به ملاقاتم آمدند و امیدوارم بتوانم روزی در شادی هایشان جبران کنم. در هفته اول مسئولان ارومیه در سالن بنری از عکس من نصب کرده بودند. علیرضا بهبودی، پاسور و بازیکن بااخلاق تیم مان هم پیراهنی با عکس من به تن کرد که این اتفاق انرژی مضاعفی به من داد. همیشه با اعضای تیم در تماس هستم، حتی از فدراسیون هم با من تماس گرفتند و حالم را پرسیدند. واکنش ها و بازخوردهایی که از مصدومیتم دیدم بسیار برای خودم ارزشمند بود و امیدوارم بتوانم تمام این خوبی ها را جبران کنم. تمام مربیان تیم های ملی از قدیم تا حالا، خارجی  و داخلی با زنگ و پیام جویای احوالم شدند. امیدوارم خیلی زود خوب شوم و بتوانم محبت های آنها را جبران کنم. 

امسال سال عجیبی برات بود؛ از حضور المپیک تا مصدومیت سنگین!

واقعاً سال عجیبی را تجربه کردم. فشار زیادی را از نظر روانی تحمل کردم. قطعاً برای تمام ورزشکاران حرفه ای این شرایط وجود دارد که می خواهند در تیم ملی بهترین عملکرد را داشته باشند. سن من از بقیه کمتر بود و همیشه تلاش می کردم از بزرگترهای تیم نکات جدیدی یاد بگیرم. سعی کردم کم خطا باشم، اما در مجموع نتوانستیم نتایجی که می خواستیم را در المپیک به دست بیاوریم. بعد از المپیک حدود 10 روز حال خیلی بدی داشتم. این شرایط برای تمام اعضای تیم ملی بود. می دانم که حال مردم هم بد شد. ما هم نمی خواستیم در المپیک این نتایج را کسب کنیم و بدون شک دنبال بهترین نمایش بودیم. ما که از بردن بدمان نمی آید، اما واقعا نشد. 

کمی از المپیک بگو؛ چرا شرایط آنطور که می خواستیم پیش نرفت؟

از ته دل می گویم که نمی دانم چه بلایی به سرمان آمد. خیلی خوب تمرین کرده و همه چیز خوب بود. در دو بازی اول هم به پیروزی رسیدیم و نمی دانم ناگهان چرا همه چیز عوض شد. همه زحمت می کشیدند که برنده باشیم. اگر یک برد دیگر کسب می کردیم یا حتی اگر ژاپن را 3 بر 2 برده بودیم صعود می کردیم، اما این اتفاق رخ نداد. 

در قهرمانی آسیا با کادر فنی ایرانی توانستیم به مدال طلا برسیم تسکین خوبی برای ناکامی در المپیک بود؟

تا 10 روز بعد از المپیک هم حالم خراب بود. وقتی برای قهرمانی آسیا اردوها را شروع کردیم، شرایط کمی بهتر شد، چون با اکثر بازیکنان آن تیم رفیق بودم و سن مان نزدیک بود. جو تیم صمیمانه بود و با تلاش و سخت کوشی توانستیم قهرمان آسیا شویم و حال والیبال خوب شد. ما در فینال ژاپن را شکست دادیم و به مدال طلا رسیدیم، اما انتقام المپیک نبود، چون می خواستیم ببریم و قهرمان شویم و اصلا مهم نبود چه حریفی مقابل قرار می گیرد. ما تا مرحله نیمه نهایی تمام تیم ها را 3 بر صفر شکست دادیم و این موضوع باعث شد برخی فکر کنند که حریفان ما ضعیف شده بودند، اما واقعاً همه تیم ها خوب بودند و ما اجازه خودنمایی به آنها نمی دادیم. ما سرویس زن های خیلی خوبی داشتیم و کار را برای هر حریفی سخت می کردیم. از طرفی دفاع های خیلی خوبی هم می کردیم و این موضوع برتری ما را به حریف دیکته می کرد.

کادر ایرانی چقدر در این موفقیت سهیم بود؟

کادر فنی در مسابقات قهرمانی آسیا بسیار خوب بود و شناخت کاملی از روحیه و تکنیک بازیکنان داشت. اعضای کادر فنی به خوبی می دانستند که چگونه از بازیکنان کار بکشند. خوشحالم که با کادر ایرانی توانستیم قهرمان شده و سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را بگیریم. 

برای حضور در قهرمانی آسیا شماره پیراهنی را انتخاب کردی که سال ها بر تن سید محمد موسوی بود. البته قبل از شروع مسابقات در حرکتی اخلاقی و با انتشار یک متن از وی اجازه گرفتی. چه شد که چنین تصمیمی گرفتی؟

من نمی توانم جایگزین سید باشم، چون سبک بازی ما متفاوت است. ضمن اینکه سید بازیکن بزرگی بوده که همیشه از او نکات جدید یاد می گیرم. ستاره هایی همچون سعید معروف و سیدمحمد موسوی به قدری خوب بودند که اصلاً جایگزین ندارند. ما تلاش می کنیم که بهترین خودمان باشیم. به عنوان مثال در تیم های بزرگ دنیا همیشه بازیکنان بزرگی بودند که پس از آنها نفرات دیگری آمدند. هر بازیکن سبک متفاوت خود را دارد، اما در نهایت هدف همه کمک به تیم ملی است. نمی توان گفت که ما جایگزین معروف یا سید خواهیم شد؛ اما اگر این ستاره ها حضور داشته باشند که همیشه در کنارشان نکات جدید یاد خواهیم گرفت و اگر هم نبودند سعی می کنیم به یاد آنها بوده و بهترین عملکردمان را داشته باشیم. 

وقتی برای پوشیدن پیراهن شماره 6 تیم ملی از سید اجازه گرفتی، واکنش او چه بود؟

این موضوع داستان جالبی دارد. آی دی کارت من برای قهرمانی آسیا با پیراهن شماره 15 صادر شده بود. روز آخر قبل از اعزام که لباس ها را به ما تحویل دادند، آنها را به هم اتاقی ام سپردم و از وی خواستم که وسایل را در چمدان بگذارد تا من به کارهای دیگرم برسم. زمانی که خودم هم وسایل چمدان را جابجا کردم، متوجه موضوع خاصی نشدم. لباس ها همیشه در پلاستیک و تا شده است. زمانی که به ژاپن رسیدیم و لباس ها را از چمدان در آوردم، متوجه شدم شماره پیراهنم 6 است! کمی فکر کردم و دنبال راه حلی بودم که در نهایت با مشورت کادر فنی و همکاری مسئولان برگزار کننده شماره آی دی کارت من تغییر کرد. من همیشه شماره خودم را می پوشم و در رده باشگاهی شماره 15 را انتخاب می کنم. با وجود اینکه در ایران اغلب سرعتی زن ها پیراهن شماره 6 را می پوشند، اما من دلم می خواهد با همان شماره 15 در زمین باشم. موضوع را با سید هم درمیان گذاشتم که او پاسخ داد شماره پیراهن ها متعلق به شخص خاصی نیست و مهم این است که هر بازیکنی در ترکیب قرار می گیرد خوب باشد.

عملکردت در قهرمانی آسیا به قدری خوب بود که عنوان بهترین مدافع را هم به دست آوردی.

خدا را شکر. این هم از جمله اتفاقات خوبی بود که امسال برایم رخ داد، اما متاسفانه یک اتفاق بد رخ داد که همه چیز تحت تاثیر آن قرار گرفت! 

در جریان این رقابت ها اتفاق تلخی رخ داد و حسین کاظمی از بین مان رفت. وقتی خبر درگذشت او را شنیدی چه اتفاقی افتاد؟

من با مرحوم حسین کاظمی کار کرده و او از جمله مربیان من بود. متاسفانه بعد از فینال آسیا متوجه شدیم که مرحوم شده است. هر زمانی که حالش را می پرسیدیم، می گفت که خوب هستم و انشالله بهتر می شوم. هیچ وقت دوست نداشت کسی متوجه شود که حالش مساعد نیست. واقعاً حیف شد و هیچ کلمه یا جمله ای نمی توان در این خصوص گفت. کاری که می توانیم بکنیم این است که قهرمانی آسیا را به روح مرحوم حسین کاظمی تقدیم کنیم. 

کار کردن با مربی ایرانی بهتر است یا خارجی؟

مربیان مختلف سبک های خاصی دارند. مربیان داخلی چون هم زبان هستند قطعاً درک بهتری از بازیکنان خواهند داشت. مربیان ایرانی چیزی از مربیان خارجی کم ندارند.

اصغر مجرد خجالتی است یا محجوب؟

هیچکدام!

پس چرا همیشه اینقدر آرام هستی؟

چون درونگرا هستم و به این شرایط عادت کرده ام. البته همیشه سعی می کنم با بازیکنان بگویم و بخندم و حرف هایم را بزنم. 

در حساس ترین امتیازها می درخشی و همه انتظار دارند که صدای فریادت را بشنوند، اما اغلب واکنش خاصی از تو نمی بینند!

من کم خونی دارم و داد زدن در زمین برایم سخت است. اگر داد بزنم، فشارم می افتد. هنگام مسابقات هم اغلب اوقات رنگم سفید می شود و دلیلش هم کم خونی است که برای رفع آن دارو هم مصرف می کنم. مگر می شود در امتیاز 24 بر 24 یک ضربه خوب بزنم و امتیاز بگیرم و خوشحالی نکنم؟ سعی می کنم خوشحال باشم، اما نمی توانم زیاد بروز دهم، چون دچار سرگیجه می شوم.

لیگ فوتبال رو هم پیگیری می کنی؟ طرفدار چه تیمی هستی؟

اغلب بازی های لیگ را دنبال می کنم. به شدت طرفدار پرسپولیس هستم. ما خانوادگی پرسپولیسی بودیم. یک پسرعمه داشتم که استقلالی بود و بسیار برای ما کری می خواند. در آن زمان خانه ما دو طبقه بود. روزهایی که پرسپولیس بازی داشت، من با عمو و برادرم بازی های را تماشا می کردیم. رفته رفته بزرگتر شدم و علاقه ام به پرسپولیس هم بیشتر شد.

در لیگ های اروپایی طرفدار چه تیمی هستی؟

در لیگ های خارجی طرفدار تیم خاصی نیستم و بازی اغلب تیم های مطرح را تماشا می کنم. 

به نظرت امسال هم پرسپولیس می تواند قهرمان شود؟

فکر می کنم این اتفاق رخ دهد. امسال کار پرسپولیس برای قهرمانی بسیار سخت است، چون شرایط سایر تیم ها را هم دیده ام. استقلال و سپاهان امسال مدعی هستند، اما با این حال اعتقاد دارم که بازهم شانس قهرمانی پرسپولیس بالا است.

به نظر تو این ادعای طرفداران استقلال که می گویند وزیر ورزش پرسپولیسی بود، واقعیت داشت یا خیر؟

به نظرم این موضوع اصلاً درست نیست.

انتهای پیام/