به گزارش خبرنگار مهر، دومین قسمت از دور جدید سلسله یادداشت های غیر اداری پرویز قاسمی، رایزن فرهنگی ایران در قرقیزستان به یادداشت او در دومین روز از سال ۱۴۰۰ اختصاص دارد. یادداشت نخست از این دور با روتیتر «یادداشت های جدید ماموریت فرهنگی در قرقیزستان» منتشر شد، اما به دلایلی قرار شد تا یادداشت ها با همان روتیتر دور نخست و در دنباله همان ها منتشر شوند. بنابراین این مطلب، شصت و سومین قسمت از یادداشت های پرویز قاسمی است.

متن این یادداشت را در ادامه بخوانید:

«سال های با پیشوند ۱۳۰۰ به پایان رسید و وارد سال جدید شمسی با پیشوند ۱۴۰۰ شدیم؛ آن هم در دیاری دور از وطن و خانواده؛ در آسیای مرکزی و بیشکک و در دوران کرونا. ما نوروز امسال جمع ایرانی های دیپلماتمان در بیشکک در مقایسه با دو نوروز گذشته از لحاظ عِدّه و عُدّه به حداقل رسیده و این وضعیت نیز شرایط را برای خانواده ها کمی تا قسمتی سخت کرده است.

چند تن از همکاران دیپلمات در سال ۹۹ با پایان ماموریت به کشور بازگشتند و جایشان کسی از مرکز اعزام نشد. از اندک همکاران موجود نیز دو، سه خانواده در ایام عید به ناچار به مرخصی ایران رفته اند و موجودی ها هم غالباً در شرایطی هستند که امکان حضور در دورهمی های محدود با رعایت پروتکل های بهداشتی که هر از چندگاهی برگزار می شود و حالمان را بهتر می کند، ندارند. خودمان تقریباً دوسالی هست که نتوانسته ایم بخاطر کرونا و محدودیت ها و قرنطینه اش به ایران برویم و این وضعیت بخصوص از لحاظ روحی بر خانواده و به ویژه بچه ها که دلشان بشدت تنگ خانواده ایرانی (خانواده ایرانی شامل مجموعه ای از مادربزرگ و پدربزرگ، دایی، زن دایی، عمه، خاله، پسرخاله، دخترخاله، دختر عمو، پسرعمو و…) است؛ تاثیر گذاشته است.

فعلاً که به خاطر کلاس درس بچه ها امکان رفتن به ایران را نداریم و ان شاءالله خرداد ماه اگر مشکلی پیش نیاید و کرونا سایه اش را (ببخشید شرش را) کم کند برای یک مرخصی با برنامه ریزی خوب در ایران از همین حالا پیش بینی های لازم را کرده ایم.

امیدوار هستیم امسالمان بهتر از سال نود و نُهی باشد که سراسر ویروسی بود: ویروس جهانی کرونا و ویروس آمریکایی تحریم. دعا می کنیم حالمان امسال بهتر شود، بهتر از سال ۹۹ که در حالتی از دلهره و اضطراب و انتظار و وضعیت قرنطینه ای گذشت و از عزیزانمان ناگزیر دور ماندیم و برخی را نیز ناباورانه در دوری و غربت از دست دادیم.

حقیقتاً خیلی سخت بود و سخت گذشت آخرین سالی که پیشوندش ۱۳۰۰ بود و حالمان احسن الحال نشد بخصوص در روزهای پایانی اش که پدر عزیز و مهربانمان را از دست دادیم و نتوانستیم در کنار خانواده پدری در ایران باشیم. با این حال امید داریم امسال یعنی هزار و چهارصدی که تازه دو روز است شروعش کرده ایم وضعیت بهتر شود.

همچنان امید، امید و امید برای حل مشکلات، رفع گرفتاری ها و گشایش ها و… انشاالله که ۱۴۰۰ اینگونه خواهد بود. دست ها همچنان با توکل و توسل رو به بالاست و در کنارش حرکت و تلاش و تلاش و باز هم تلاش و کمتر شعار دادن و بیشتر عمل کردن و بازنایستادن و باز هم تحرک و دمیدن روح امید به زندگی و به پاهای خسته برای حرکت رو به جلو و به چشم های خیره خسته از انتظار.

خدایا امسالمان را متفاوت تر از پارسالمان قرارده و تبسم و دلخوشی و نور امید را بر دل های خسته ارزانی بدار، آمین!

پرویز قاسمی، بیشکک، دومین روز از فروردین ۱۴۰۰»