[ad_1]

خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه: نظام بهرامی کمیل، جامعه شناس و منتقد فرهنگی و نویسنده کتاب هایی چون «گونه شناسی روشنفکران ایرانی»، «نام باوری»، «نظریه رسانه ها: جامعه شناسی ارتباطات»، «حوزه های جامعه شناسی»، «بینش ها و نظریه های جامعه شناسی»، «بررسی نسبت فرهنگ با تغییرات جمعیتی» و… در تازه ترین یادداشت خود که به مناسبت سالگرد قتل امیرکبیر نگارش شده به یک ویژگی منفی در جامعه ایرانی اشاره کرده است.

این یادداشت را در ادامه بخوانید:

وقتی اسکندر فرمانده سپاه رومیان، وقتی سعد ابن ابی وقاص فرمانده سپاه اعراب، وقتی چنگیز فرمانده مغول های خونریز، وقتی محمود فرمانده افغان ها و وقتی ده ها تجاوزگر دیگر به این سرزمین حمله کردند تعدادی از ایرانیان دلاورانه جنگیدند و سردارانی بدون سر شدند. چند تن از آنها را می شناسیم؟ در کتاب های شعر و تاریخ نام چند دلاور ایرانی را پیدا می کنیم؟ یاد و خاطره چند سردار ایرانی باقی مانده است؟

ببینید با حسنک وزیر، میرزا ابوالقاسم و میرزا محمدتقی خان فراهانی (امیرکبیر) چه کردیم؟ امیرکبیر نه تنها معمار اصلاحات در کشورش بود بلکه هم دست استعمارگران خارجی و هم دست چپاولگران مستبد داخلی را کوتاه کرد. اما وقتی عزل و کشته شد سکوت کردیم. با مصدق هم همین کار را کردیم؛ صبح مصدقی بودیم و بعد از ظهر که شعبان جعفری با اراذل چماق بدستش به خیابان ریختند؛ علیاحضرتی شدیم.

امروز هم در بر همان پاشنه می چرخد. اگر نام بردن از قهرمانی هزینه نداشته باشد همه ما شیر میدان هستیم. اما به محض اینکه پشت سر قهرمان ایستادن و نام بردن از او هزینه دار می شود؛ چشمانمان را می بندیم و قهرمان را به امید خدا واگذار می کنیم.

ما ایرانی ها احساسی هستیم، به همین دلیل در واکنش به یک فوتبالیست یا والیبالیست خارجی که به ما توهین کرده ۱۵ میلیون فحش منتشر می کنیم. بخاطر کاریکاتور یک سوسک که به زبان ما توهین کرده رگ غیرتمان بالا می زند و حسابی اعتراض می کنیم. زمان عزاداری احساسی می شویم زنجیر و قمه می زنیم و به سر و صورت و اتومبیلمان گِل می مالیم. بله احساسی هستیم چون می دانیم حریف یک ورزشکار، یک روزنامه و یا حداکثر یک یزید ملعون است که استخوانش پودر شده و خطری ندارد.

اما همین ایرانی احساسی دوآتیشه، با دیدن جوانی که چاقو خورده و ضارب با قمه بالای سر او ایستاده (حادثه میدان کاج تهران) شهامت جلو رفتن ندارد. این ایرانیِ باوجدانِ باغیرت صدها ظلم و ستم دیگر دیده و خواهد دید اما احساسی نمی شود، چون می داند هزینه دارد. پس درجایی که فرصت می شود تا از حق و مظلومی دفاع کند که هزینه ندارد؛ احساسی می شود و با تمام وجود به میدان می آید و فریاد می زند تا سکوت های قبلی و بعدی را هم تلافی کند.

ما ایرانی ها احساسی هستیم؛
اگر هزینه نداشته باشد.

ما ایرانی ها پشت قهرمانان هستیم؛
اگر خطر نداشته باشد.


[ad_2]
منبع
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان