خبرگزاری فارس، یادداشت- احمد بنافی: مذاکرات کم کم دارد وارد مرحله نهایی خود می شود. فعلا براساس تفاهم صورت گرفته مذاکره کنندگان ارشد ایران و سه کشور اروپایی برای انجام امور مربوطه و برخی مشورت ها برای دو روز و موقتا به پایتخت ها باز گشته اند، ولی رایزنی ها در سطح کارشناسی بدون وقفه ادامه خواهد یافت. «جنیفر ساکی»، سخنگوی کاخ سفید ناخواسته به شکست در مقابل ایران اعتراف کرده و می گوید دیپلماسی گزینه ای است که واشنگتن استفاده از آن را در قبال ایران ترجیح می دهد. در این باره گفتنی هایی وجود دارد.

جمهوری اسلامی در شرایطی با اعضای ۱+۴ وارد گفت وگو شده که ضمن آنکه تمامی ظرفیت های ملی و بین المللی را برای پشتیبانی از دیپلماسی به میدان آورده، به تمامی الزامات برای حمایت از مذاکره کنندگان پایبند بوده و در دوره جدید پیام متعارضی به طرف مقابل منتقل نکرده است. خاستگاه جمهوری اسلامی در مذاکره با ۱+۴ از اساس بر مبنای دو مؤلفه توان چانه زنی و تجربه اندوخته شده از گذشته استوار شده است. جمهوری اسلامی در پس تجربه اندوخته شده و متراکم در دوران پسابرجام به خوبی آموخته است که باید در مذاکره ای قدم بردارد که در آن دست برتر را برای چانه زنی با طرف های مدعی در اختیار داشته باشد. به عبارتی این تجربه برای ایران از این حیث درس آموز بوده که نباید از مذاکره ای انتظار انتفاع داشت که در آن توانی برای گفتگو در اختیار ندارد.

تجربه آنچه بر ایران در دوران اوباما و ترامپ گذشت بسیار درس آموز بوده است. تجربه دوران اوباما در بدعهدی و یک طرفه کردن برجام، اکنون توجیه کننده شرط گذاری ایران برای راستی آزمایی رفع تحریم ها در مذاکرات گردیده و در کنار آن خروج یک جانبه ترامپ از برجام شرط گذاری ایران برای اخذ تضمین از آمریکا را منطقی نموده است.

اینکه جنیفر ساکی ناخواسته معترف به تن دادن به خواسته های ایران در آوردگاه مذاکرات غیر مستقیم شده و تنها گزینه پیش رو را دیپلماسی می داند به خاطر مقاومت جمهوری اسلامی و اتخاذ ابزارهای لازم برای دیپلماسی است که اینک در حال پاسخ دادن است.

اکنون مقاومت ملی، آمریکایی ها را وادار به پذیرش کلیات شروط ایران نموده و مذاکره بر سر جزئیات آن در حال انجام است؛ اگر طرف مقابل اراده لازم را برای توافق بر مبنای اصول منطقی، مستدل و ابتکاری ایران که تأمین کننده منافع اعضای برجام است را داشته باشد، توافق دست یافتنی خواهد بود. برای جمهوری اسلامی توافقی مطلوب است که تضمین کننده انتفاع اقتصادی باشد و این صرفاً از طریق راستی آزمایی رفع تحریم ها میسر است. دستیابی به این مهم در گرو این است که اقدامات عملی ایران در فریز بخش های مرتبط با هسته ای پسینی باشد و نه پیشینی؛  به زبان ساده اقدامات عملی ایران بایستی بعد از رفع تحریم ها از سوی طرف مقابل آنهم با فاصله زمانی و پس از راستی آزمایی از ایجاد انتفاع اقتصادی صورت گیرد؛ چیزی که اکنون کیفیت و جزئیات آن محل چانه زنی است. در کنار آن توافق مطلوب ایران می بایست از یک پایداری و تداوم در منافع اقتصادی نیز برخوردار باشد به صورتی که هیچ چیزی نتواند آن را نقض نماید.

بی تردید در پرتو مقاومت است که مذاکره با طرف های بدعهد پاسخ داده، همزمان واقعی گردیده و آمریکایی ها مجبور شده اند در مسیری گام بردارند که در انتهای آن لاجرم منافع جمهوری اسلامی تأمین می گردد. موارد اختلافی باقی مانده می تواند در مذاکرات کنونی حل و فصل گردد، اگر تیم مذاکره کننده برروی ابتکار عمل خود که در آن طرف مقابل را وادار به مذاکره برمبنای دو سند پیشنهادی رفع تحریم ها و هسته ای نموده، کماکان پافشاری نماید، همچنین افکار عمومی در ایران بدون توجه به شایعات و تاثیرپذیری از عملیات رسانه ای دشمن از تیم مذاکره کننده پشتیبانی نماید و همزمان اجازه داده نشود اقتصاد نیز با فراز و فرودهای مذاکره پیوند خورده و شرطی گردد.

انتهای پیام/