خبرگزاری فارس-فاطمه احمدی؛ او را با درختانش می شناسند، با آب وهوای بکر و طبیعت بی نظیرش. با روزهایی که پرندگان روی شاخه های درخت های هیرکانی اش می نشستند و آواز شادی سر می دادند و مردم مهمان همیشگی روزهای تعطیل در میان انبوه زیبای جنگل هایش بودند.

هنوز هم همان طور است. گرچه پرندگانش کمی غمگین می خوانند و درختانش قد خمیده ای دارند اما هنوز زنده و پابرجاست. گرچه مهمانانش کمتر شده اند اما هنوز اُمیدوار به زیستن است و صبورانه ادامه می دهد.

سراوان سال هاست خون دل می خورد از بی مهری هایی که به طبیعتش شده. گرچه زباله هایی که مهمانش شده اند را در آغوش خود جا داده اما دلگیر است از شیرابه هایی که به ریشه درختان سرفرازش نفوذ و برگ هایشان را دل آزرده کرده است.

سَراوان روستایی است جنگلی، از توابع دهستان سراوان، بخش سنگر، شهرستان رشت. این روستا از شمال با روستای جوکول بندان، از شرق با روستای قاضیان، از غرب با روستای کچا و از جنوب با روستای گلسرک و روستای موشنگاه هم مرز است. منطقه ای بکر و جنگلی که از ثروت های پایان ناپذیر گیلان است.

سراوان قربانی تصمیم نادرست موقتی که دائمی شد

اما قصه تلخ ماجرا اینجاست که سال هاست که بر اساس تصمیمی اشتباه که درگذشته رقم خورد، زباله ۱۷ شهر به همراه رشت به سراوان سرازیر می شود، از حوالی سال ۱۳۶۳ قرار بر این بود تا زباله به طور موقت وارد منطقه سراوان شود و قریب به ۴۰ سال است که این اقدام موقت به طور غیراصولی و غیر کارشناسی تبدیل به اقدامی دائمی گشته و درمانی هم برایش تدبیر نشده است.

 در سال ۹۲ موضوع احداث زباله سوز در سراوان به همراه سه شهر دیگر تهران، ساری و نوشهر مطرح شد که در شهر تهران و نوشهر زباله سوز به بهره برداری رسیده و در شهر ساری نیز در مراحل پایانی کار قرار دارد و این در حالی است که ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم.