مذاکراتی که به آن خوشبین نیستیم

۱۳۹۲/۰۸/۲۵ ۰۹:۰۵ چاپ کد خبر: 2023

آهستان

رهبر معظم انقلاب برای چندمین بار متوالی فرمودند که به مذاکرات ایران و آمریکا خوشبین نیستند. به عبارت بهتر این سخنان رهبرانقلاب یعنی اینکه، مسئولیت مذاکرات مستقیما متوجه دولت است و آنها طبق تصور و استدلال خودشان حاضر به مذاکره شده اند و رهبری هم به نظر آنها احترام گذاشته است.

 

البته دلایل رهبرانقلاب برای این عدم خوش بینی، واضح، روشن و کاملا منطقی است. اولا سابقه روابط ایران و آمریکا نشان می دهد که آنها به هیچ وجه قابل اعتماد نیستند. پرونده آمریکایی ها در سالهای قبل و بعد از انقلاب همواره همراه با خیانت، جنایت و دشمنی در حق ملت ایران بوده است. ثانیا آمریکا همین حالا و درست همزمان با ادعای مذاکره هم دست از دشمنی و تهدید ایران برنداشته است.

 

با این حال دولت تدبیر و امید ظاهرا هنوز امیدوار است که مذاکره به نتایج مطلوبی برسد. یعنی وقتی شعار و سیاست اصلی دولت، مذاکره و تعامل با دنیا مخصوصا کشورهای غربی هست، پس باید به مذاکره خوش بین باشد وگرنه دلیلی ندارد که تمام وقت و انرژی خود را صرف مذاکره ای کند که به آن خوشبین نیست!

 

حال این سوال مطرح است که با وجود نظرات صریح رهبری درباره مذاکره (که باوجود صدور مجوز به تیم دولت، شخصا به آن خوش بین نیستند) پس چه اصراری به مذاکرات بی فایده؟ پاسخ این سوال کاملا روشن است. سیاست دولت آقای روحانی از ابتدا همین بود. مسئولان فعلی تصور می کنند می شود با آمریکا وارد مذاکره شد و از آن نتیجه گرفت. حتی تا آنجا پیش رفتند که در همان ابتدای کار، به ملاقات وزرای خارجه و تماس تلفنی روسای جمهور ایران و آمریکا رسیدند. در این مدت با تبلیغات رسانه ای و استفاده از اهرمهایی مثل نظرسنجی، سعی کردند که مخالفان مذاکره را مقابل خواست مردم و در اقلیت نشان دهند!

 

این حرف من، ربطی به سازشکار نامیدن و یا متهم کردن دولت ندارد. آنهایی که قبل و بعد انتخابات، روحانی و تیم همراه او را سازشکار می نامیدند، اسم و رسمشان معلوم و مشخص است. حرف و انتقاد من از جنس دیگری است. حرف من این است که آنها برعکس رهبر انقلاب، تصور می کنند مذاکره با آمریکا احتمالا به نتیجه می رسد. حال این تصور و این نتیجه احتمالی، با توجه به تفاوت جهان بینی، ایدئولوژی، آرمانها، شعارها، منافع و اهداف کلان دو طرف چقدر به واقعیت نزدیک است، باید منتظر گذشت زمان باشیم.

 

این گذشت زمان البته باید با هوشیاری ما و مهار افراط و تندروی برخی افراد و گروه های سیاسی همراه باشد تا تیم دولت با آرامش خاطر به مذاکرات خود مشغول باشد، تا فردا و پس فردا در صورت شکست احتمالی مذاکرات، بهانه ای نداشته باشند که نگذاشتند! فکر می کنم مجوز رهبری و حمایت ایشان از تیم مذاکره کننده (که البته با نصایح و هشدار و عدم خوش بینی ایشان همراه است) راه هرگونه بهانه ای را در آینده می بندد و در نهایت مردم مخصوصا بهانه گیران متوجه می شوند که حتی در صورت عقب نشینی ما هم، آمریکایی ها دست از زورگویی، طلبکاری و خودبرتر بینی برنمی دارند. از این جهت، شاید تنها فایده و بزرگترین فایده مذاکره همین ارتقاء معرفت مردم باشد.

 

 

 

 

 

 

 

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان