«بسمه تعالی» روزی بزرگی از این انقلاب بر زمین مجلس نشست تا بگوید بزرگی بر بالا نشینی نیست. مردم در هفت اسفند و پس از آن آمدند و به اعتدال با چاشنی پر رنگ اصلاحات رای دادند. مهمترین استفاده از ظرفیت این انتخاب مبارزه و کنار گذاشتن افراط و افراطی گریست؛ نکته ای که متاسفانه گویا از دوسو فراموش شده و بوی افراط ازخیمه گاه هر دو سو می آید. موضوع انتخاب لاریجانی یا عارف نیست؛ مساله این است با چه رویکردی چه کسی انتخاب می شود. آنچه که مشخص است هر دو جریان اصلاح طلبان و اصولگرایان از رفتار افراطی درون جریان ضربه خورده و گویا تجربه گذشته نتوانسته چراغ راه آینده شود. مهمترین ضربه اصلاحات در گذشته را شاید بتوان مربوط به اتفاقات دوره ششم مجلس عنوان کرد که بسیاری از نیروهای ارزشمند انقلاب که می توانستند از بسیاری از انحرافات جدی جلوگیری کنند حذف شده و دیگر نتوانستند در ادامه راه تجربه گذشته خود را تقدیم راه دیگران کنند و جریان اصولگرایی هم چه در دوره دولت دکتر احمدی نژاد و چه در افراطی گری دوره نهم اتفاقی را ورق زدند که نتیجه آن را در انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٢ و مجلس دهم دیدند. بجز چند چهره انگشت شمار ، عمده افراطیون حذف و حتی برخی از نیروهای صاحب صلاحیت هم در آتش این افراط سوختند و جامعه از تجربه آنان بی بهره شد، همچنانکه نیروهای ارزشمندی از مجلس ششم به بعد حذف شدند که می توانستند کمک شایانی به حل بسیاری از تنگناهای گذشته کنند. هر چه بود گذشت ولی آنچه که احساس می شود گویا تجربه نمی خواهد به کمک آید. پر واضح است رای عمومی مردم و بالاخص مردم تهران و برخی کلان شهرها حکایت از این دارد که آنان طالب ریاست دکتر عارف هستند و البته رای نمایندگان یا بعبارتی منتخبین، غبارآلود است و مشخص نیست. از سوی دیگر جریان اصولگرایی و بخصوص افراطیون آن نمی خواهند آخرین امید خود را از دست دهند و همچنانکه شاید برخی از اصلاح طلبان به عبارتی تندرو هم فرصت را غنیمت شمرده و مسیر مطلوب خود را ورق می زنند. منتخبین و وکلای مردم بدانند آنچه که پس از ٧ خرداد جلوه می کند صداییست که از تریبون مجلس بلند می شود. مردم نظاره گر و مطالبه گرند. آنانی که بیرون از مجلس تمایل به هدایت نمایندگان دارند (چه اصولگرایان شکست خورده در تهران و چه اصلاح طلبان پیروز شده) نیز بدانند مردم مطالباتشان متنوع است و اینگونه نیست که مطالبات مردم با خواست سیاسی آنان یکی باشد. قاطبه نمایندگان مردم از حوزه هایی هستند که بوی فقر و فلاکت از زندگی موکلینشان بلند است و از ٧ خرداد به بعد فقط صدای مطالبه گرایانه موکلینشان را می شنوند. این روزها بوی افراط بلند است. لاریجانی یا عارف مواظب باشند در تله افراط نیفتند. لاریجانی بداند آنانی که امروز دست در دست او نهاده اند کسانی هستند که تمام تلاش خود را کردند، تحت هر شرایطی او یکبار دیگر بر کرسی سبز مجلس ننشیند تا چه رسد به صندلی ریاست. او باید بداند رای اصلاح طلبان چاشنی پیروزی او در قم که پایگاه اصولگرایی است شده و اگر این یاری نبود چه بسا او همچون دیگر بزرگان اصولگرا امروز در بین ٢٩٠ منتخب مردم نبود. اگر چه مزد رفتار عاقلانه، منصفانه و اعتدالگرایانه او بیش از این است ولی تیزهوشی و کیاست او صدای این مطالبه را از جریان اعتدالگرای جامعه و حتی اصلاح طلبان بلند می کند که بیش از آنچه که احساس می شود باید دقت کند. عارف هم باید بداند روزی او را اصلاح طلب قلابی نامیدند، انتخاب عاقلانه او در زمان انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٢ از او عارفی دیگر ساخت. شاید آن روز کمتر اینگونه تصور می شد که چنین اتفاقی در مجلس دهم و بخصوص در تهران انجام پذیرد. صدای عارف صدای مطالبات موکلینش است. حق هم همین است که او می گوید. اما چه باید کرد؟ بسیاری منجمله حقیر، که تجربه مجلس نهم را داریم کابوس افراط آزارمان می دهد. از یکشنبه سیاه مجلس تا برجام و استیضاح های زنجیره ای برای ما کابوسی ساخته که نگرانمان می کند. رقابت دور از اخلاق دو گروه پیروز، که با هر نوع نگاه سیاسی پیروز شده و آوای اعتدال را سر دادند بازی دو سرباخت است که پیروزشان می تواند افراط باشد. متاسفانه ایران ما هنوز به آن حد نرسیده که بتوانیم بازی دموکراسی و اداره مشارکتی در پارلمان را محقق کنیم. سفید یا سیاه نگاه کردن، هنوز در رفتار بسیاری از بزرگان احساس میشود. کور سویی از رفتار اعتدال در اداره مجلس نهم را میتوان بدلیل نوع نگاه مثبت آقای لاریجانی و راه یافتگان معتدل در جریان اصلاحات در مجلس نهم دید. امید داشتیم و داریم این جریان قوت گرفته و بوی خوش اعتدال صحن مجلس را سبزتر از آنچه که هست نشان دهد. زمان گذشت از خواسته های خود و توجه به مطالبه مردم است. تجربه مجلس دهم میتواند نقطه عطفی برای اداره مطلوبتر کشور شود. فرصتی حاصل شده که اگر از آن بهره نگیریم پشیمانی به سال دوم مجلس نمی کشد و مردم هم از رده خاطر از انتخابشان شده و پشیمان از اصلاح طلبی و اصولگرایی و اعتدال خواهند و شد و مشخص نیست چه نسخه ای را انتخاب کنند. بزرگان و منتخبین معتدل، گرد هم نشسته و فارغ از هر نوع مطالبه برون نگر آنچه که خیر مردم است انتخاب کرده و نه خیر جریانات سیاسی. عارف بزرگمردیست که تجربه بسیار غنی در اداره کشور دارد و لاریجانی نیز کوله باری از تجربه نه چندان دور. حیف است اگر روشی اتخاذ گردد که این دو سرمایه بزرگ جریان اعتدال آسیب ببینند. نه عارف اگر بر صندلی پایین بنشیند چیزی از او کاسته می شود و نه لاریجانی. یادمان نرود روزی بزرگی از این انقلاب بر زمین مجلس نشست تا بگوید بزرگی بر بالانشینی نیست. انتهای پیام