به گزارش لنگرخبر، بررسی دلایل "کاهش فرزندآوری در ایران" گستره بسیار زیادی دارد که در پژوهش های مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است؛ این عوامل را می توان در سه دسته عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جای داد. نتایج پژوهش ها عوامل اقتصادی از جمله نابسامانی اقتصادی، نبود درآمد کافی، عدم اطمینان از آینده شغلی و تأمین مالی را به عنوان مهم ترین موانع اقتصادی فرزند آوری دانسته و در ادامه به اهمیت عوامل فرهنگی و اجتماعی از جمله رشد فردگرایی، عدم آمادگی روحی برای تولد فرزند، جامعه پذیری ناقص، مواد آموزشی ضد جمعیتی، تغییرات نقش و جایگاه زنان در جامعه در کاهش فرزندآوری اشاره داشته اند. بر اساس گزارش مرکز پژوهش های مجلس، برای شناسایی عوامل بازدارنده فرزندآوری پژوهش هایی ملی انجام شده است؛ نتایج یکی از این تحقیقات در سال 1396 به صورت زیر است: طبق نتایج پژوهش ملی فوق، نگرانی از آینده تحصیلی و شغلی فرزندان، افزایش مشکلات اقتصادی با آمدن فرزند جدید، درآمد ناکافی و نداشتن مسکن مناسب در 4 رده اول انتخاب پاسخگویان در بیان عوامل بازدارنده فرزندآوری بوده اند. حل این مسائل تا حد زیادی به ساختارهای پشتیبان در بحث جمعیت مربوط است؛ این ساختارها برای اثرگذاری باید ماهیتی حقوقی و قضایی داشته باشند؛ بیمه ها، مشوق های فرزندآوری و... از این دسته اند؛ قوه مجریه و مقننه باید قوانینی را تدوین کنند که پشتیبان فرزندآوری باشد. گفتنی است که با وجود کاهش شدید فرزندآوری در کشور، ما هنوز در زمینه ساختارهای حمایتی خلأ قانونی داریم! اگر در زمینه ای قانونی هم تصویب شده است با مشکل عدم اجرای آن مواجهیم! متأسفانه در زمان حاضر در کشور به مسئله جمعیت "نگاه راهبردی و استراتژیک" وجود ندارد و جمعیت تاکنون وابسته به تاکتیک دولت ها بوده است؛ در نتیجه شاهد بودیم که یک دولت به جمع آوری قوانین پرداخته و دولت دیگر آن را نادیده گرفته است در حالی که هر دولت باید راهبردی عمل کند.