درد واره هایی از جنس «هاجر و سهراب»

۱۴۰۰/۰۸/۲۶ ۱۱:۰۰ چاپ کد خبر: 139091
[ad_1]

خبرگزاری مهر، گروه استان - بهرام قربانپور: در واپسین روزهای سال ۹۸ بود که مهمان خانواده خونگرم حلیمه جانی بودیم که از پس ناملایمات زندگی، روزگارشان سرد و بی روح، توأم با درد و رنج و عذاب شده بود اما امید در چهره نحیف و مهربانشان موج می زد. از دغدغه هایشان گفتیم و نوشتیم؛ دغدغه هایی از جنس درد، محرومیت و بی مهری های همیشگی، دغدغه هایی که از «قرنطینه ۱۵ ساله» روایت می کرد.

به گفته پزشکان مغز و اعصاب (بیمارستان صارم تهران)، بیماری «هاجر و سهراب» یک نوع بیماری ژنتیکی به نام «آتاکسی فریدریش» بوده که تحرکات حرکتی و راه رفتن فرد را دچار اختلال می کند.

ناگفته نماند به دلیل شرایط اقتصادی خانواده، هاجر و سهراب شش سال است که به متخصص مغز و اعصاب مراجعه نکردند که اگر هزینه درمان آنها تامین شود با توجه به پیشرفت علم پزشکی، روزنه های امید برای درمان این دو عزیز وجود دارد.

دردواره های «هاجر و سهراب» پایانی ندارد

از نداشتن یک ویلچر سالم که حق هر فرد معلول است گرفته تا نبود امکانات اولیه زندگی و بهداشت و درمان و از همه دردناک تر، بی مهری برخی مسئولان به این شرایط بد، خلاصه ای از درد واره های «هاجر و سهراب» بود. «هاجر و سهراب» قصه ما که بر اثر ناملایمات زندگی، نعمت ارزشمند راه رفتن و تحرک را به یکباره از دست داده اند در آن روزهای سرد و یخبندان زمستانی به گرمی و با حلاوت خاص دغدغه هایشان را برای ما تعریف کردند، این عزیزان خواسته غیر معقولی نداشتند فقط دلشان می خواست کمی بیشتر به آنها توجه شود.

با انتشار گزارش «روایتی از قرنطینه ۱۵ ساله در حلیمه جان رودبار» در رسانه های استان، نگاه ها به ویژه خیران را متوجه «هاجر و سهراب» شد و خوشبختانه اقدامات خوبی هم صورت گرفت اما کافی نبود و از سوی دیگر انتشار این گزارش با واکنش های زیادی هم از سوی برخی مسئولان همراه بود که پرداختن آن در این مجال نمی گنجد. بعد از تقریباً دو سال از آن ماجرا، دوباره به دیدارشان رفتیم و جویای حالشان شدیم، دیگر رمقی برایشان باقی نمانده بود از آن امید و شادابی پیشین فقط کورسویی مانده بود.

«ستون های بدون سقف»

خانه ای که قول ساختش را داده بودن تازه به ستون هایش رسیده و همت خیران و مسئولان را می طلبد تا به سقفی برای این دو عزیز و خانواده اش تبدیل شود. از نگاه نگران پدر خانواده می شد تمام درد و رنج ها را به رشته تحریر در آورد و چهره ناامیدانه مادر هم چیزهای زیادی را گواهی می داد، گویا اوضاع چندان بر وفق مراد نیست.

از نگرانی های هاجر و سهراب نگویم که بغض بی مهری، محرومیت و کم توجهی امانشان را بریده بود و کافی بود با یک جرقه کوچک، اشک هایشان جاری شود، اما در عین ناباوری در میان این همه اندوه و غم به ما لبخند هدیه می دادند. ویلچر پوسیده در کنج اتاق هم از عمق فاجعه دردناک روایتگری می کرد، کاش می شد کاری برای این دو عزیز و خانواده آنها کرد. کاش دست های مهربانی پیدا شوند در این بحبوحه کرونا و مشکلات و گرفتاری ها، دست محبت بر سر این خانواده بکشند، از برخی مسئولان که امیدی نیست.

درد واره هایی از جنس «هاجر و سهراب»

هزینه های بالای ساخت و ساز و دست های خالی

پدر خانواده در حالی که به گرمی از ما استقبال می کرد با اشاره به ساختمان نیمه کاره اش، گفت: این ساختمان با کمک بهزیستی و خیران در حال ساخت است و قرار بر این بود ۹۰ میلیون تومان که ۵۰ تومان وام قرض الحسنه و ۴۰ تومان بلاعوض، بابت ساخت آن از سوی بهزیستی پرداخت شود.

تقی غلامی با اشاره به بالا بودن هزینه های ساخت و ساز، بیان کرد: مبلغ ۹۰ میلیون برای ساخت یک واحد مسکونی کارساز نبوده و برای ادامه ساخت نیازمند حمایت مسئولان و خیران هستیم.

وی نگاهی تأمل برانگیز به سقف و ظاهر ترک برداشته خانه کرد و گفت: خانه ام قدیمی و فرسوده است و هر لحظه امکان دارد سقفش بر سر ما فرو بریزد از مسئولان و خیران انتظار داریم فکری به حال ما کنند.

پدر «هاجر و سهراب» با اشاره به معلولیت یکباره ای و اتفاقی فرزندانش، تصریح کرد: فرزندانم تحت پوشش بهزیستی هستند اما خدماتی که از این نهاد به آنها ارائه می شود بسیار ناچیز بوده و کفاف هزینه های سنگین و کمر شکنشان را نمی دهد.

غلامی با تشکر از خیران و برخی مسئولان در پیگیری و رسیدگی احوالات این خانواده، گفت: به تنهایی قادر به ساخت این خانه نیمه کاره نیستم و از مسئولان و خیرین استمداد کمک دارم.

نگاه نگران در فصل مهرورزی

«هاجر و سهراب» به قدری ناامیدانه به درب خیره شده بودند که گویا هیچ خبری قرار نیست از راه برسد تا جایی که حتی درد و دل هایشان را برای ما واگویه نکردند و فقط این دیدارمان با هزاران حرف های ناگفته و چاشنی لبخند سرد همراه بود.

شرایط توپوگرافی و کوهپایه ای روستا به گونه ای است که رفت و آمد با ویلچر معمولی برایشان میسر نیست و این عزیزان به ویلچر برقی نیازمندند تا بتوانند به دل روستا آمده و از هوای دل انگیز و طبیعت چشم نواز حلیمه جان لذت ببرند. به خدا راه دوری نمی رود اگر چند نفر خَیِر پیدا شوند در فصل مهر و مهروزی، دست مهر بر سرشان بکشند و پاییز غم انگیز و آشفته حال زندگی آنها را بهاری کنند.


[ad_2]
منبع
همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان